Alaskan malamute

Redakcja DinoAnimals.pl3 sierpnia 2014

Rasy psów – Alaskan malamute

Wilczy wygląd malamuta nie do końca współgra z jego charakterem. Rasa ta jest bowiem bardzo przywiązana do ludzi, umie z nimi współpracować i opiekować się nimi. Mimo to przejawia zachowania „dzikie”, podobnie jak inne rasy pierwotne. Dowiedzmy się więcej szczegółów na temat pięknych i mądrych alaskanów.

Klasyfikacja FCI

Grupa 5: Szpice i psy ras pierwotnych
Sekcja 1: Nordyckie psy zaprzęgowe
Typ wilkowaty
Nie podlega próbom pracy

Historia rasy

Niektóre źródła podają, że alaskan malamute jest potomkiem psów należących do plemion Kobuków – grupy Inuitów z zachodniej Alaski. Od wieków psy te spełniały ważne zadania względem ludzi: polowały na dzikie zwierzęta i towarzyszyły wiernie swym właścicielom. Słynęły z doskonałych umiejętności łowieckich, dlatego wykorzystywano je do pogoni za dużymi drapieżnikami, takimi jak niedźwiedzie. Dzięki idealnej współpracy, zarówno dla tamtejszych plemion, jak i ich psów, życie na nieprzyjaznym lądzie powyżej koła podbiegunowego upływało w dobrobycie.

Przez pewien czas malamuty i inne psy tego rodzaju zaprzęgały sanie osadników przybyłych pod wpływem tzw. gorączki złota nad Klondike. Z czasem alaskany stały się niebywale cenne dla poszukiwaczy złota, dlatego rozpoczęto ich krzyżowanie z importowanymi rasami. Celem takiego krzyżowania było udoskonalenie danej rasy, wydaje się jednak, że proceder ten nie wpłynął długotrwale na wygląd i umiejętności współczesnych malamutów.

Malamuty pomagały kontradmirałowi Richardowi Byrdowi w podróży na biegun południowy oraz górnikom przybyłym na Alaskę w czasie wspomnianej już gorączki złota w roku 1896. W czasie II wojny światowej stały się psami ratowniczo – poszukiwawczymi na Grenlandii. Nigdy natomiast nie były angażowane do wyścigów w psich zaprzęgach, bardziej nadawały się do roli psów pociągowych, potrafiły bowiem przenosić ładunki ważące setki, a nawet tysiące kilogramów.

AKC zarejestrowało rasę w 1935 r., ale po II wojnie światowej stanęła ona na krawędzi wymarcia. Szacuje się, że w 1947 r. żyło 30 zarejestrowanych malamutów, jednak niedługo potem rozpoczęto proces odradzania rasy.

Charakterystyka

Wygląd

Ponieważ jest stworzony do życia w niskich temperaturach, posiada obfite, podwójne futro. Podszerstek – warstwa wewnętrzna – ma oleistą, wełnistą strukturę, a jej grubość osiągać może nawet 5 cm. Włos okrywowy jest gruby i nastroszony, dlatego dodaje psu wizualnej objętości. Na głowie widoczne są stosunkowo niewielkie, sterczące uszy.

Mocna budowa

Alaskan to pies ciężki, z natury mocniej zbudowany od syberyjskiego huskiego, który jest przystosowany do rozwijania dużych prędkości. Malamut hodowany jest natomiast dla siły i wytrzymałości.

Umaszczenie

W umaszczeniu dominują odcienie szarości i biel, ale spotyka się także malamuty biało – czarne, rudo (czerwono) – białe lub jednolicie białe. W obrębie rasy spotyka się wiele rodzajów oznaczeń, które występują na pysku, czole, łapach czy karku. Czasem malamute porasta sierścią w kolorze tzw. agouti – mieszanka brązowych i czarnych włosów okrywowych.

Oczy

Oczy mają kształt migdałów i mogą mieć różne odcienie brązu, choć dosyć często widuje się osobniki niebieskookie lub z tzw. heterochromią (różnobarwność tęczówki).

Ogon

Mocno owlosiony ogon ma kształt spirali, jest trzymany nad grzbietem. W niskich temperaturach lub podczas zawiei śnieżnych pełni on funkcję szala – leżąc, pies owija nim nos.

Temperament

Do dzisiaj malamuty wykorzystywane są jako psy pociągowe, zaprzęgowe i biorące udział w takich sportach jak skijöring czy canicross. Większość przedstawicieli rasy spełnia się dzisiaj jednak jako psy domowe i wystawowe.

Przejawiają zachowania bliskie psom pierwotnym, posiadają zatem silną osobowość i potrzebę niezależności. Ponieważ mogą być głuche na polecania właściciela, a przy tym bardzo uparte, nie nadają się dla uległych, łagodnych osób. Jako potomkowie psów żyjących w najtrudniejszych warunkach środowiskowych Ziemi wykazują zachowania umożliwiające przetrwanie: niezależne myślenie i działanie oraz dużą zaradność.

Jak inne rasy nordyckie, alaskany mogą mieć silną potrzebę polowania i biegania za zdobyczą. Byłyby zatem w stanie gonić mniejsze zwierzęta, np. psy, koty, a nawet wiewiórki czy króliki. Nie każdy malamut przejawia jednak takie zachowania, niewykluczone nawet, że należą one do mniejszości. Prawdopodobnie dużą rolę odgrywa tu podejście właściciela, dzięki któremu pies wyzbędzie się podobnych nawyków.

Alaskan bardzo lubi ludzi, dlatego może okazać się wspaniałym, rodzinnym zwierzęciem z silnym instynktem stróża. Między meblami i licznymi domowymi przedmiotami porusza się sprawnie, dlatego, mimo swych rozmiarów, nie demoluje mieszkań pod warunkiem, że ma zapewnioną codzienną dawkę wysiłku fizycznego poza domem. Zimą cieszy się na widok śniegu, latem świetnie czuje się w wodzie, która schładza ciało.

Kondycja zdrowotna

W obrębie rasy najczęściej występującym schorzeniem jest zaćma dziedziczna oraz bóle kostno – stawowe wynikające z dysplazji biodrowej. Nie wiadomo, dlaczego u malamutów dosyć często występują też ataki padaczkowe, zarówno u szczeniąt, jak i dorosłych. Alaskan może cierpieć również na wrodzone wady serca, zaburzenia pracy nerek i choroby skóry.

Szczegółowe dane i wymiary

Alaskan malamute

Wysokość w kłębie:
- psy: od 63 cm
- suki: od 58 cm
Waga:
- psy: 38 – 56 kg
- suki: ok. 34 kg
Długość życia: 10-16 lat