DomowePsySsakiZwierzęta

Pirenejski pies górski

Pirenejski pies górski

Ten słodki, biały „miś”potrafi ująć za serce każdego miłośnika psów. Nie można jednak zapomnieć, że pod tą nieco lukrową powłoką drzemie olbrzym o silnej osobowości, niebywałej odwadze i wielkiej niezależności. Pirenejski pies górski potrzebuje podobnego sobie właściciela, który zrozumie jego potrzeby i, co najważniejsze, będzie potrafił je zaspokoić.

Klasyfikacja FCI

  • Grupa 2: Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła
  • Sekcja 2.2: Molosy typu górskiego
  • Nie podlega próbom pracy
  • Nazwy: chien de montagne des Pyrénées, patou, great pyrenees, pyrenean mountain dog, duży pies pirenejski
Pirenejski pies górski

Historia rasy

Ta bardzo stara rasa znana była już w epoce brązu. Przez setki lat współpracowała z baskijskimi pasterzami, zamieszkującymi region Pirenejów od południowej Francji do północnej Hiszpanii. Jeden z pierwszych opisów tych psów datuje się na rok 1407, a kilkaset lat później, bo w roku 1675, stały się one ulubieńcami Ludwika Burbona. Wiek XIX otworzył natomiast drzwi do innych regionów Francji, w których pirenejski pies górski pracuje jako stróż owiec na stromych stokach.

Pod koniec 19. stulecia nie istniał jeszcze wzorzec rasy, zarejestrowano za to dwa podtypy: zachodni i wschodni. Oba przypominają wyglądem inne duże, białe europejskie psy pasterskie i zaganiające, takie jak owczarek maremma, kuvasz, akbasz czy owczarek podhalański.

Pirenejski pies górski

Charakterystyka

Wygląd

Ze względu na swe przeznaczenie pirenejski pies górski jest przystosowany do trudnych warunków atmosferycznych. Sierść składa się z dwóch warstw: długiego, przylegającego, prostego lub nieco falistego, grubego włosa okrywowego oraz miękkiego, pierzastego podszerstka.

Najmocniej owłosiona jest szyja i ramiona, w tych rejonach dostrzec zatem można charakterystyczną grzywę/kryzę. U samców jest bardziej okazała, pełni rolę ochrony w starciu z dużym drapieżnikiem, np. wilkiem. Ogon wygląda jak pióropusz, a wszystko przez długi, obfity włos; podobny efekt widoczny jest na kończynach. Maskę i uszy pokrywa natomiast krótka sierść.

W obrębie rasy dominuje umaszczenie białe, ale spotyka się również odmiany szare, rude (czerwone) oraz przypalaną maskę, uszy i ogon. Biały płaszcz może posiadać także szare łaty zwane borsuczymi lub wilczastymi. Z wiekiem wokół uszu i pyska pojawić się może odcień cytrynowy lub jasnobrązowy. Nos, oprawa oczu i wargi powinny mieć czarny kolor.

Pirenejski pies górski

Temperament

Pirenejski pies górski jest z natury pewny siebie, ale też czuły i cierpliwy, zwłaszcza wobec dzieci. Jako strażnik stada jest jednak zwierzęciem terytorialnym z instynktem każącym chronić podopiecznych. Dobrze wychowany pies nie jest jednak agresywny, ale spokojny i lojalny.

Posiada silną osobowość, charakteryzuje się niezależnością w zachowaniu i odwagą. Ponieważ jest potężny, ale delikatny dla małych zwierząt czy ludzi, staje się wspaniałym opiekunem. Ma potrzebę stałego patrolowania terenu, dlatego puszczony ze smyczy na dużej przestrzeni może daleko zawędrować. Swych podopiecznych chroni swym głosem.

W nocy jest bardzo aktywny, stale wypatruje potencjalnego zagrożenia, dlatego na najdelikatniejszy, obcy odgłos reaguje głośnym, basowym szczekaniem. Jeśli jednak chcemy go oduczyć tego zachowania, można to zrobić dzięki odpowiedniemu szkoleniu.

Pirenejski pies górski nie jest jednak zbyt chętny do nauki, bywa bowiem uparty i niezależny, z tego też powodu stoi dosyć nisko w rankingu inteligencji psów.

Pirenejski pies górski

Mocna osobowość

Nie zmienia to jednak faktu, że pirenejczyk to pies mocny osobowościowo, któremu należy się szacunek – jest to rasa oddana swemu właścicielowi, niebywale lojalna, wierna. Wykazuje jednak nieufność w stosunku do obcych, jeśli jednak nieznana mu osoba jest dobrze przyjęta przez właścicieli, pirenejczyk szybko się do niej przekonuje. Dzięki swym wspaniałym cechom pies ten nadal jest angażowany do roli strażnika i pasterza w gospodarstwach i na ranczach.

Małe mieszkanie odpada…

W małym mieszkaniu w mieście nie będzie czuł się zbyt dobrze, lubi bowiem kontakt z przyrodą i przestrzeń. Mimo iż chętnie spędza czas w domu razem z właścicielem, bardzo „ciągnie go” na łono natury. Potrzebuje zatem sporego podwórka, bo nawet w okresie zimowym dużo czasu spędzać będzie poza ciepłym domem. Wymaga również codziennych, długich spacerów, najlepiej po łąkach lub polach.

Pirenejski pies górski

Kondycja zdrowotna

Nie doskwierają mu choroby genetyczne, ale z powodu swych gabarytów cierpi na schorzenia związane z kośćmi i stawami. W obrębie rasy często spotyka się zatem dysplazję stawów biodrowych. Aby uniknąć otyłości wpływającej na pojawienie się tego schorzenia, nie wolno pozwolić mu na obżarstwo. Należy również wzbogacać dietę o witaminy i substancje pomagające w rozwoju kości.

Istotne jest też dbanie o gęsty włos pirenejczyka, wymaga ono bowiem starannego szczotkowania przynajmniej raz w tygodniu. Nie można też zapomnieć o kąpielach, dzięki którym jego sierść będzie miała ładny, świetlisty odcień.

Pirenejski pies górski

Szczegółowe dane i wymiary

Pirenejski pies górski

  • Wysokość w kłębie:
    • psy: 69-81 cm
    • suki: 64-74 cm
  • Masa:
    • psy: 50-54 kg
    • suki: 36-41 kg
  • Długość życia: 10-11 lat
Pirenejski pies górski.

Pirenejski pies górski – ciekawostki

  • Według Amerykańskiego Klubu Pirenejskiego Psa Górskiego rasa jest najbardziej aktywna nocą i agresywna względem wszelkich drapieżników, które mogą skrzywdzić stado. Wobec jednak zwierząt łagodnych i małych przejawia wrodzony instynkt opiekuna.
  • Wyjątkową cechą pirenejskich psów górskich jest podwójny wilczy pazur na tylnych kończynach, choć zdarzają się również osobniki posiadające podwójny szczątkowy palec na łapach przednich.
  • Hodowcy rasy w Pirenejach zbierają zrzuconą przez psy sierść i tworzą z nich bardzo dobrej jakości swetry.
  • Pirenejczyk ulokowany został na 64 miejscu w rankingu inteligencji psów stworzonym przez Stanley’a Corena.
  • W serii filmów Bella i Sebastian w rolę Belli wciela się Pirenejski Pies Górski.
Pirenejski pies górski.

Polecamy


Baza Dinozaurów

4 komentarzy

  1. Pirenejski pies górski to wspaniałe stworzenie, liczę jednak że dodacie artykul o Wilczaku Czechoslowackim, to bardzo interesujaca rasa.

  2. Miałam pirenejczyka wabił się ROLF miał 4 lata to był najlepszy przyjaciel jakiego kiedykolwiek miałam, niestety błąd weterynarza,po zastosowaniu narkozy dawki pewnie jak dla konia, oczywiście nie jego wina przynajmniej tak twierdzi. Ja mam inne zdanie. Lekarze zawsze się tłumaczą, trzeba uważać na nich oni są bezkarni. Rozpacz, żal, nie potrafię tego ogarnąć, straszny ból to jak stracić najbliższą osobę. Kto nie ma psa nigdy nie zrozumie co ja teraz czuję. Minęły dwa dni od jego śmierci, a ja nadal cierpię, ciągle płaczę to był mój najlepszy przyjaciel.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button