Kot perski

Kot perski – najpopularniejsza rasa kotów

Kot perski to jedna z najstarszych ras, która równocześnie poddana została wielokrotnym modyfikacjom genetycznym. Wiele ze współczesnych persów nie ma zbyt wiele wspólnego ze swymi starożytnymi przodkami, mimo to do dziś zachwycają pięknym wyglądem i stabilnym charakterem.

Klasyfikacja FIFe

• Kategoria I: Koty egzotyczne i perskie
• Kod EMS: PER
• Pełna nazwa rasy: Kot perski
• Inne nazwy: Persian, Persian Longhair
• Kraj pochodzenia: Iran (dawna Persja)

Historia rasy

Pierwsi udokumentowani przodkowie kota perskiego zostali przywiezieni do Europy Zachodniej z Persji w ok. 1620 r. Nie wiadomo jednak, kiedy po raz pierwszy pojawiła się odmiana długowłosa. Podejrzewa się, że długa sierść to wynik mutacji genetycznej. Nie można zaprzeczyć jednemu – rasa ta jest jedną z najstarszych.

Umaszczenie pierwszych znanych persów miało odcienie srebrnej szarości. Na skutek selektywnej hodowli koty tej rasy mają dzisiaj rozmaite ubarwienie, w tym tzw. bicolour (dowolny kolor + biel).

Aż do końca wieku XIX niezwykłe koty długowłose importowane z Turcji, Afganistanu, Birmy, Chin, Rosji i Persji nazywane były po prostu kotami azjatyckimi. Z tego też względu hodowcy często krzyżowali je między sobą (głównie persy z angorami tureckimi).

Charakterystyka

Wygląd

Współczesny wygląd zawdzięcza hodowli selektywnej. Idealny pers posiada okrągłą, dużą głowę, krótki, zadarty nos, okazałe policzki, niewielkie, zaokrąglone uszy, duże oczy i krępe ciało. Futro jest dłuższe niż u angory tureckiej, kończyny jednak krótsze. Do dzisiaj kot perski jest najpopularniejszą rasą na świecie dzięki arystokratycznemu wyglądowi i spokojnemu charakterowi.

Futro persa jest długie i gęste, ale jednocześnie błyszczące i delikatne. Najdłuższy włos widoczny jest na szyi, tworząc charakterystyczną kryzę i żabot między przednimi kończynami. Porośnięte długim włosem są także uszy, ogon i łapy.

Umaszczenie może występować w rozmaitych odcieniach. Spotyka się persy czarne, błękitne, niebieskie, rude, kremowe, czekoladowe, liliowe, srebrne, złote, szynszylowe. W obrębie każdego umaszczenie spotyka się łaty, pręgi, cienie, podpalenia, bicolour, colourpoint (jak u kotów syjamskich). Kolor oczu jest ściśle związany z kolorem sierści: np. białe persy posiadają ciemnoniebieskie lub miedziane tęczówki, koty srebrne i złote mają natomiast niebiesko – zielone lub zielone oczy.

W obrębie rasy powstały 2 odmiany pyska. Niektóre osobniki mają ekstremalnie płaską głowę (tzw. peke face), co skutkuje problemami z oddychaniem. Drugą odmianę nazywa się doll face – uważa się, że jest ona bliska dawnemu wyglądowi kotów perskich. Ich pyski nie są tak spłaszczone jak u odmiany peke face.

Temperament

Choć wygląda na wyniosłego, w rzeczywistości jest cichy i bardzo kochający. Lubi spędzać czas na kolanach właściciela. Darzy sympatią dzieci pod warunkiem, że nie traktują go jak zabawki. Swoje oddanie i czułość przejawia jednak tylko w stosunku do opiekunów. Jedynie nielicznym „obcym” potrafi zaufać na tyle, aby traktować ich jak członków rodziny.

Nie należy do kotów głośnych, lubi spokój i ciszę. W związku z tym najlepiej czuje się wśród ludzi stabilnych, statecznych, wręcz lubiących rutynę. Miauczy lub emituje inne dźwięki tylko w sytuacji, gdy jest głodny, w czasie zabawy oraz podczas okazywania czułości właścicielowi.

Ponieważ posiada bardzo spokojny temperament, nie ma w zwyczaju psocić jak wiele innych kotów. Nie zdarza mu się zatem wspinać na zasłony, wskakiwać na blaty czy skakać z mebla na mebel. Jeżeli zostaje w domu sam lub w danym momencie nie możemy się nim zająć, kot zastyga na łóżku, kanapie lub krześle dopóki nie nadejdzie jego kolej. Nie jest zatem napastliwy w swej czułości, wykazuje dużą cierpliwość i takt.

Pielęgnacja

Przygarniając persa musimy liczyć się z tym, że pielęgnacja jego sierści musi odbywać się codziennie. Należy dokładnie rozczesywać włosy każdego dnia i kąpać zwierzę co najmniej raz w miesiącu. Często czyszczona powinna być również kuweta, aby podczas korzystania z niej kot nie pobrudził łap i długiej sierści.

Ponieważ może często łzawić, zaleca się codzienne wycieranie kącików oczu, aby zapobiec powstawaniu plam na pyszczku. Należy także szczotkować mu zęby, dzięki temu nie dojdzie do chorób przyzębia. Ogólna codzienna higiena jamy ustnej jest bardzo wskazana. Absolutne minimum to szczotkowanie zębów raz w tygodniu.

Kondycja zdrowotna

Zarówno koty rodowodowe, jak i krzyżówki persa zapadają na kilka rodzajów chorób. Mimo pięknego, słodkiego wyglądu podatne są na problemy wynikające z budowy czaszki i nie tylko. W obrębie rasy spotykamy zatem:

• Problemy z oddychaniem spowodowane zwężeniem nozdrzy
• Nadmierne łzawienie
• Choroby oczu, takie jak wywinięcie powieki lub cherry eye
• Wady zgryzu
• Wrażliwość na wysokie temperatury
• Wrodzoną wielotorbielowatość nerek
• Grzybice
• Choroby skóry powodujące świąd i łysienie, łojotok

Szczegółowe dane i wymiary

Kot perski

• Wysokość w kłębie: 25-38 cm
• Waga: kocury: 3-4,5 kg, kocice: 3-4 kg
• Długość życia: 10-13 lat

Kot perski – ciekawostki

• Na Bliskim Wchodzie kot perski nazywany jest również Shiraz/Sziraz.
• Według niektórych badaczy współczesne persy nie są związane z kotami z Bliskiego Wschodu, ale z osobnikami z Europy Zachodniej. Naukowcy twierdzą, że być może ich najstarszymi przodkami są zwierzęta ze starożytnej Persji, ale w drodze selektywnej hodowli utraciły swoje pierwotne korzenie.
• Poza zwykłymi wymiarowo kotami, hodowcy dążą do osiągnięcia odmiany kieszonkowej (Toy/Cup Persian). Obecnie nie są one uznawane za odrębną rasę. Każdy hodowca ustanawia zatem własne standardy wielkości.
• Określenie peke face ma związek z kształtem pyska zbliżonym do psów rasy pekińczyk.
  

Polecamy

• Wielkie koty
• Kot domowy
• Rasy kotów
• Rasy psów