Żuraw biały, syberyjski, śnieżny (Leucogeranus leucogeranus)
Dawniej przebywał na terenie, którego granicami był Ural, rzeki Ob, Iszym i Tobol, aż do Kołymy. Populacja zmniejszała się gwałtownie wraz ze poszerzającym się terenem użytkowanym przez człowieka, czyli osuszaniem podmokłych regionów na rzecz rozwoju rolnictwa i łowiectwa związanego z trasami ich migracji. Dzisiejsze obszary lęgowe ograniczone są do dwóch regionów związanych z rzeką Ob, Konda i Soswa oraz z jakuckim obszarem położonym między rzekami Jana i Ałazeja.
Preferuje płytkie bagna i tereny podmokłe, woli jednak żerować w wodach głębszych, niż większość żurawi.
Upierzenie jest śnieżnobiałe z wyjątkiem czarnych lotek widocznych w powietrzu. Populacja gwałtownie zaczęła spadać w wieku XX, w 2010 roku jej liczbę oszacowano na 3200 osobników dorosłych, z czego ok. 95% zimuje w największym słodkowodnym jeziorze Chin – Poyang Hu. W zachodniej Syberii żyje ok. 10 osobników.
W większości endemity z wrażliwych na zmiany środowisk. Zbyt przystosowane do specyficznych warunków swoich odciętych od reszty świata ekosystemów, aby przetrwać w dynamicznie zmieniającym się świecie zdominowanym przez człowieka. Wolne populacje prędzej czy później wyginą.
Już giną…
Na przestrzeni ostatnich 42 lat – od roku 1970 do 2012 – populacja kręgowców zmniejszyła się o 58%.
W przypadku kręgowców lądowych spadek ten wyniósł 32%, słodkowodnych 81% a morskich – 36%.
Jesteśmy potwory?? tych oceanników jest 50 na wolności i jeszcze raz powtarzam jesteśmy potwory??