Kot singapurski – jedna z najmniejszych kocich ras
Przed nami kolejna egzotyczna rasa kota o charakterystycznym, „dzikim” umaszczeniu. Podobnie do kota abisyńskiego i burmskiego, może pochwalić się pięknym „trójwymiarowym” kolorem sierści, który jest charakterystyczny dla wielu ras azjatyckich kotów domowych. Czy tyle samo wspólnego ze swymi krewnymi ma także pod względem usposobienia? Poznajmy świat najmniejszego kota rasowego – kota singapurskiego.
Klasyfikacja FIFe
- Kategoria III: Koty krótkowłose
- Kod EMS: SIN
- Inne nazwy: Kucinta, Drain Cat, Singapura cat
- Kraj pochodzenia: Singapur
Historia i pochodzenia rasy
Dzięki zaangażowaniu Tommy’ego i Hal Meadow, hodowców kotów abisyńskich i burmskich, w latach siedemdziesiątych XX wieku pojawił się pierwszy przedstawiciel nowej rasy. Do wyhodowania kota singapurskiego Meadow wykorzystał 3 koty wzięte z singapurskiego schroniska dla bezdomnych zwierząt. Prawdopodobnie jednak koty podobne do nich żyły w Azji południowo–wschodniej od co najmniej 10 lat.
Przodkami singapurskiego mruczka były koty o umaszczeniu agouti (włos dwukolorowy), czyli bardzo podobne pod tym względem do kotów burmskich i syjamskich. Umaszczenie to jest wynikiem działania genu dominującego, występującego u wielu ras kotów z Azji południowo–wschodniej. Meadow podejrzewał, że odkryte przez niego koty były potomkami abisyńczyków. Opublikowane w 2008 r. analizy DNA wykazały jednak, że kot singapurski jest bardzo podobny genetycznie do kota burmskiego.
Współcześnie rasa jest akceptowana przez większość dużych federacji felinologicznych.
Charakterystyka
Wygląd
Kot singapurski wyróżnia się trzema cechami: niewielkie rozmiary, bardzo duże oczy i uszy oraz sierść przypominająca sepię.
Krótkie futro jest cienkie, ale jedwabiście gładkie, a jego kolor określa się czasem mianem sepia agouti. Odcień ten łączy w sobie ciemny brąz „nałożony” na biel lub beż, co daje efekt ciepłej, starej kości słoniowej. Każdy włos ma zatem dwa odcienie – jasny i ciemny. Futro na pysku, brodzie, klatce piersiowe i brzuchu jest jaśniejsze, niż na reszcie ciała.
Na pyszczku widoczny jest specyficzny wzór ciemnych linii nad oczami, wychodzącymi od brwi przez zewnętrzny kącik oka. Od wewnętrznego kącika aż do nosa widoczny jest prążek przypominający ten u geparda. Pod oczami widać cień, który nadaje zwierzęciu egzotyczny wygląd. Kolor tęczówek może być żółty, zielony lub brązowy. Skóra na nosie ma odcień łososiowy, a poduszki łap są różowo–brązowe.
Mimo niepozornych rozmiarów, kot singapurski to zwierzę krępe, muskularne. Jego szyja jest szeroka i krótka, nogi umięśnione, zakończone małymi, owalnymi łapami. Czubek krótkiego, ale smukłego ogona jest ciemniejszy od reszty ciała, z reguły czarny.
Temperament
Słowo „mały” z pewnością nie jest równe słowu „grzeczny”, przynajmniej w kontekście rasy singapurskiej. Kot daje o sobie znać na wiele różnych sposobów: biegając za piłką, skacząc po klawiaturze komputera, wspinając się po zasłonach itp. Jego żywiołem jest wysokość, dlatego wszelkiego rodzaju wspinaczki i skoki dają mu mnóstwo radości. Jeżeli dodatkowo będzie miał przy sobie kochającego opiekuna, stanie się najweselszym kotem w okolicy. Nie ma obaw przed okazywaniem czułości, lubi bowiem spać w łóżku z właścicielem, być noszony i głaskany.
Mimo swej żywiołowości jest łagodnym przyjacielem, który cierpliwie będzie czekał, aż opiekun znajdzie dla niego czas. Kiedy nie możemy dać mu chwili uwagi ze względu na pracę lub inne zajęcia, powinniśmy mu to potem rekompensować swoją obecnością i okazywaniem uczuć.
Chętnie wita się z gośćmi, wydaje się więc, że w jego świecie nie istnieje pojęcie „obcy”. Nie jest głośny – wydaje z siebie jedynie ciche odgłosy, dlatego nie zalicza się do kotów hałaśliwych.
Nie wykazuje takiej żywiołowości jak abisyńczyk, ale jest równie wyrazisty osobowościowo. Wyróżnia się też ciekawością świata, czułością, ogromną inteligencją. Opiekunowie zauważają również, że dostosowuje się on do ich nastrojów.
Kondycja zdrowotna
Największym problemem kotów singapurskich jest zwiotczenie mięśni macicy. Ich osłabienie uniemożliwia kocicy urodzenie potomstwa w sposób naturalny. U kotów dotkniętych tym schorzeniem przeprowadza się więc cesarskie cięcie.
Niedobór kinazy pirogronianowej – defekt enzymatyczny krwinek czerwonych, prowadzi z kolei do niedokrwistości hemolitycznej (spowodowanej szybszym rozpadem krwinek czerwonych). Typowe objawy tej choroby to biegunka, senność, brak apetytu, brzydnąca sierść, utrata masy ciała i żółtaczka.
W obrębie rasy występuje też zjawisko chowu wsobnego – krzyżowania osobników blisko spokrewnionych. Powodem takiego stanu rzeczy jest mała pula genowa. W 2007 r. badacze odkryli, że kot singapurski jest najuboższy genetycznie spośród 22 badanych ras kotów. W 2013 roku brytyjski GCCF (oryg. The Governing Council of the Cat Fancy) zezwolił na krzyżowanie singapurów z innymi rasami w celu wzbogacenia puli genowej, jednak koty wybrane do krzyżowań z singapurami muszą spełniać sztywne wymagania dotyczące wyglądu i kondycji zdrowotnej.
Szczegółowe dane/wymiary
Kot singapurski
- Wysokość w kłębie: 17-20 cm
- Waga: kotki 2,2-2,7 kg, kocury 2,7-3,6 kg
- Długość życia: 12-15 lat
Kot singapurski – ciekawostki
- Alternatywna nazwa kota singapurskiego Kucinta to połączenie dwóch malajskich słów: kucing („kot”) i cinta („miłość”).
- Kot singapurski stał się maskotką branży turystycznej Singapuru (ang. The Singapore Tourist Promotion Board).
- Ponieważ Meadow był hodowcą rasy abisyńskiej, burmskiej i syjamskiej, wielu spekulowało, że kot singapurski to po prostu krzyżówka kota burmskiego i abisyńskiego. Podobną opinię wydali na początku sędziowie CFA.
- Rzeźby kota singapurskiego można podziwiać nad rzeką Singapur.
Polecamy
Tak srednio mi sie podoba. Przepraszam za bendy pisze na laptopie!