Wilczarz irlandzki

Redakcja DinoAnimals.pl7 maja 2014

Wilczarz irlandzki

Dorosłemu mężczyźnie może sięgać do pasa, jednak mimo swej wielkości nie traktuje innych z góry. Choć drzemie w nim instynkt niezależnego łowcy, potrafi pokochać człowieka i opiekować się nim niczym anioł stróż. Czego zatem chcieć więcej od najlepszego przyjaciela człowieka jakim jest pies?

Klasyfikacja FCI

Grupa 10: Charty
Sekcja 2: Charty szorstkowłose
Typ chartowaty
Nie podlega próbom pracy

Pochodzenie rasy

Pojawiają się sugestie, że ta bardzo stara rasa została wprowadzona na tereny Irlandii już ok. 7000 lat p.n.e. W irlandzkim prawie i literaturze datowanych na V wiek określano je jako Cu („pies/irlandzki pies/pies wojenny/wilczur”, itp.). Przedrostek stosowano w stosunku do nazwisk szanowanych wojowników oraz szanowanych i lojalnych królów.

Na podstawie znalezionych pism ustalono, że rasa istniała już w 273 roku p.n.e, a może nawet w roku 600 p.n.e. za czasów celtyckich Wolków i Tolistobogii. Celtowie, którzy ocaleli po najazdach walczyli zaciekle z najeźdźcą razem z dużymi psami. Wspomina o nich również sam Juliusz Cezar w traktacie „O wojnie galijskiej” stworzonym w IV wieku n.e.

Wilczarze hodowano w celach myśliwskich, ludy zamieszkujące dzisiejszą Irlandię nazywały je Cu Faoil. Do dzisiaj Irlandczycy hodują je na psy myśliwskie, obronne i stróżujące. W czasie podboju Irlandii przez Anglików wilczarze stały się bardzo popularne wśród szlachty. Często darowywano je jako prezent ważnym osobistościom i zagranicznym dostojnikom.

W „Historii Irlandii” stworzonej przez św. Edmunda Campiona w wieku XVI zawarty został opis psów używanych w czasie polowań na wilki w górach Wicklow. Autor zaznaczył również, fakt, że cieszące się wielka popularnością wilczarze masowo eksportowano do innych krajów europejskich, jako członków domów królewskich. Proceder ten doprowadził do gwałtownego spadku populacji wilczarzy w Irlandii, dlatego też Olivier Cromwel musiał publicznie zapewnić, że pozostała liczba psów tej rasy jest wystarczająca do kontrolowania populacji wilków.

Człowiekiem, który poświęcił swoje życie na odrodzenia rasy w Irlandii i Anglii był XIX-wieczny kapitan George August Graham. Ponieważ jednak psów czystej krwi było zbyt mało, aby odtworzyć z nich kolejnych przedstawicieli rasy Graham krzyżował wilczarze z borzojem, dogiem niemieckim, chartem szkockim i mastyfem angielskim. W 1885 r. kapitan Graham wraz z innymi hodowcami założył w końcu klub rasy i stworzył jej wzorzec.

Charakterystyka

Wygląd

Standardy określają wilczarza irlandzkiego jako psa dużego i wyglądającego na władczego. Łączy w sobie siłę, szybkość i bystry wzrok, ponadto, jest zaliczany do największych psów rasowych. Sylwetką przypomina charta, jest jednak bardziej muskularny, silniejszy, ale pełen wdzięku. Jego ruchy są płynne i ekspresyjne, głowę i szyję nosi wysoko, ogon jest lekko zakręcony ku górze, średniej grubości, mocno owłosiony. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, umaszczenie może być szare, pręgowane, czerwone, czarne, białe, płowe, pszeniczne lub stalowe.

Generalnie, wszystkie rodzaje umaszczenia podobne do charta szkockiego są akceptowane przez FCI. Sam włos jest natomiast szorstki i twardy na tułowiu, głowie oraz kończynach, nad oczami i pod żuchwą wręcz drutowaty. Oczy ciemne, średniej wielkości, uszy noszone jak u greyhounda.

Średnia wysokość w kłębie powinna być większa od doga niemieckiego, mimo to nie jest to pies najcięższy, ponieważ budową jest zbliżony do lekkich greyhoundów lub chartów afgańskich.

Wilczarz został wyhodowany na dużego samodzielnego myśliwego, którego metody łowieckie opierają się wyłącznie na wzroku, co wyraźnie odróżnia go od psów gończych typu Beagle lub gończy polski pracujących głównie w oparciu o zmysł węchu dlatego też wilczarz przez większość czasu chodzi z głową uniesioną. Jako pies angażowany do polowań na wilki powinien być na tyle szybki, żeby wilka złapać oraz na tyle silny, aby go zabić.

Temperament

Wilczarze to psy o zróżnicowanej osobowości, w obrębie rasy spotykamy najwięcej indywidualistów, a nawet dziwaków. Rzadko jednak działa bezmyślnie i, mimo swej wielkości, nie niszczy domów, ani nie hałasuje. Być może przyczyną tej delikatności jest introwertyzm, wysoka inteligencja i powściągliwość.

Często tworzy silną więź z członkami rodziny, dlatego w sytuacji, gdy przez dłuższy czas pozostaje sama odczuwa silne przygnębienie, przejawiając również zachowania destrukcyjne. Może stanąć w obronie człowieka, ale nie nadaje się zbytnio na obrońcę całej posesji. Słynący z niezależności, nie wykazuje raczej instynktu terytorialnego, dlatego opisuje się go jako zwierzę łagodne podczas głaskania, ale groźne, kiedy ktoś je sprowokuje.

Choć potrzebuje obecności bliskich sobie ludzi, obcych traktuje oschle, ale nie agresywnie. W stosunku do innych psów domowych nie powinien wykazywać terytorialności, ani złości, ale jako pies myśliwski jest wyposażony w specjalne umiejętności, które może zademonstrować na psim współlokatorze podczas zabawy. Chodzi tu głównie o zachowania przypominające polowanie (nie walki o dominację czy teren).

Wydaje się, że wilczarze są raczej delikatne w stosunku do dzieci i łatwe w ułożeniu. Dobrze reagują na silnego, ale zarazem delikatnego i konsekwentnego właściciela. Trzeba jednak pamiętać, że w przeszłości psy te były potrzebne do pracy wymagającej przebywania z dala od swego pana, dlatego musiały podejmować decyzje samodzielnie w czasie polowań, w związku z tym nawet dzisiaj obserwuje się tę niezależność (zwłaszcza wtedy, gdy pies działa bez czekania na szczegółowe polecenia).

Współcześni przedstawiciele rasy różnią się znacznie od starożytnych przodków zasiewających strach w sercach Rzymian. Dzisiaj wilczarze irlandzkie wybiera się ze względu na ich lojalność, miłość, cierpliwość i oddanie. Mimo, iż w przeszłości wykorzystywano je jako strażników, nie sprawdzają się zbyt dobrze w tej roli, ponieważ nie wykazują agresji w stosunku do obcych.; jedynym odstraszaczem w takiej sytuacji jest rozmiar psa. Gdy stwierdzi, że członkowie jego rodziny są w niebezpieczeństwie, pokazuje swą nieustraszoność.

Kondycja zdrowotna

Jako rasa bardzo okazała, wilczarze żyją raczej krótko – 6–10 lat (średnio 7). Za główną przyczynę śmierci uznaje się kardiomiopatię rozstrzeniową, raka kości, skręt żołądka oraz dziedziczne zespolenie wrotne (w wątrobie nie dochodzi do oczyszczania i detoksykacji krwi, co prowadzi do zatrucia organizmu).

Zaleca się, aby wilczarze nie otrzymywały dodatkowych suplementów diety, jeśli spożywają dobre karmy dla psów. Przyjmuje się, że zawartość białka w diecie powinna być niska, aby spowolnić szybki proces wzrostu. W obrębie rasy występuje tzw. efekt wąskiego gardła (podobny do efektu założyciela, pojawia się na skutek zmniejszenia populacji, prowadzący do zmniejszenia różnorodności puli genowej), związany z efektem reproduktora.

Szczegółowe dane i wymiary

Wilczarz irlandzki

Wysokość w kłębie:
- psy: 80 – 90 cm
- suki: 71 – 85 cm
Masa:
- psy: min. 54,5 kg
- suki: min. 40,5 kg
Średnia długość życia: 6 – 10 lat