DomowePsySsakiZwierzęta

Gończy polski, Pies Pawłusiewicza

Gończy polski, Pies Pawłusiewicza, Polish hunting dog

Wiecznie aktywny i bardzo mądry pies, dzięki któremu myśliwi działają efektywniej. Właśnie poprzez umiejętności łowieckie gończy polski został zaklasyfikowany jako odrębna rasa i to dosyć młoda, bo zarejestrowana zaledwie kilka lat temu.

Klasyfikacja FCI

  • Grupa 6: psy gończe i rasy pokrewne
  • Sekcja 1.2: średnie psy gończe
  • Podlega próbom pracy

Nazwy

Gończy polski ma kilka innych nazw: Ogar Pawłusiewicza, Pies Pawłusiewicza, Polish Hunting Dog, Polish Scenthound, Polnischer Laufhund.

Gończy polski.

Historia rasy

Polowania wraz z psami gończymi były opisywane już w XIII-wiecznej literaturze polskiej. Nasz kraj zawsze porastały liczne, gęste lasy bogate w grubą zwierzynę, dlatego wyostrzony psi zmysł węchu okazywał się nieocenioną pomocą.

W XIV-wiecznych kronikach opisano, że ta forma rozrywki cieszyła się wielką popularnością wśród polskiej szlachty, natomiast wiek XVII przyniósł ze sobą kilka zmian w tej kwestii, bowiem w owym czasie wykorzystywano dwa rodzaje polskich psów gończych. Ich szczegółowe opisy znaleźć można w XIX-wiecznej literaturze myśliwskiej, a bardzo dokładną charakterystykę ogara polskiego autorstwa Ignacego Bogatyńskiego w czasopiśmie „Nauka Łowiectwa” uważa się za pierwszy wzorzec rasy.

Generalnie, rozróżniono wtedy polskiego posokowca o większej masie i lżejszego polskiego ogara. Po I wojnie światowej polski ogar nadal był wykorzystywany do polowań, głównie w Polsce wschodniej (góry i trudne tereny).

Na Podkarpaciu słynny polski kynolog – Józef Pawłusiewicz polował razem z polskimi psami gończymi, przyczyniając się znacząco do rozwoju rasy, stworzył bowiem pierwszy jej wzorzec, a dzięki jego zaangażowaniu psy te zarejestrowano w Polskim Towarzystwie Kynologicznym – W 1983 roku obserwowali rosnącą popularność polskiego gończego ze względu na wiele cech niezbędnych podczas polowań.

Nazwę „gończy polski” nadano im już oficjalnie, a rasa jest 5. polską rasą zakwalifikowaną do FCI.

Gończy polski.

Charakterystyka

Wygląd

Głowa ma szlachetną linię, jest bardzo proporcjonalna, pysk ścięty ukośnie, wargi mięsiste, wiszące. Nos w kolorze czarnym, a nozdrza rozszerzone, zęby są mocne, równe, białe o nożycowym zgryzie. Oczy średniej wielkości, ulokowane skośnie, tęczówka w barwach ciemnego brązu, powieki nieobwisłe. Uszy duże, wiszące, w kształcie trójkąta, nisko osadzone, przylegają do policzków, zaokrąglone na dole, błyszczące.

Sylwetka dobrze umięśniona, o szerokich lędźwiach i głębokiej klatce piersiowej, ogon sięga stawu skokowego, nie jest zbyt gruby, ani zbyt cienki, gęsto pokryty sierścią. Kiedy pies jest zrelaksowany – wisi i jest lekko wygięty, pies aktywny unosi ogon powyżej grzbietu. Kończyny proste, łapy owalne, o wypukłych palcach i ciemnych pazurach.

Sierść na ciele twarda, przylegająca i sztywna o gęstym podszerstku, który zimą staje się bardziej obfity. Na uszach i głowie rosną krótkie, jedwabiście lśniące włosy. Umaszczenie czarne z czerwono-brązowym podpalaniem lub czekoladowe z rudym podpalaniem, rzadko zdarzają się osobniki rude z jasnymi akcentami. Elementy brązowe występują nad oczami, na pysku, podgardlu, piersi, wewnątrz i z tyłu ud, przy odbycie i na ogonie. Czasem widoczne są białe plamki na palach i piersi, które u psów wystawowych stanowią wady.

Gończy polski.

Temperament

Gończy polski to pies o zrównoważonym i delikatnym usposobieniu, jednak jego odwaga może wprawiać w zdumienie. Wyróżnia się wysoką inteligencją, dzięki czemu łatwo go wychowywać i szkolić. Nie powinien przejawiać agresji, ale pozostaje nieufny wobec obcych. Cechy psa myśliwskiego są wręcz wypisane na jego harmonijnym pysku.

Jest psem bardzo energicznym i zwinnym, ale mimo to rozsądnym, ponadto, wytrzymałym. Okazuje się wspaniałym stróżem, ale niezbyt hałaśliwym. Uwielbia wszelkiego rodzaju aktywność, zwłaszcza długie wędrówki z rodziną. Z innymi zwierzętami żyje w zgodzie i świetnie odnajduje się zarówno w dużym domu na przedmieściach czy wsi, jak również w mieście.

Podobne artykuły

Ważne jest natomiast, aby miał miejsce do wybiegania się, jako pies myśliwski nie może żyć bez odpowiedniej ku temu przestrzeni. Przejawia wierność w stosunku do rodziny, jest oddanym, wylewnym przyjacielem, ale tylko wobec osób bliskich – w kontakcie z obcym zachowuje dystans. Ponieważ we krwi ma niezależność, od szczeniaka powinien być konsekwentnie wychowywany i uświadamiany, że nie jest przewodnikiem „stada”, czyli rodziny.

Niezapoznawany z innymi psami oraz ludźmi, niekonsekwentnie wychowywany, pozbawiony ruchu i zajęć może wykazywać agresję, dlatego istotnym elementem socjalizacji jest przyzwyczajanie go do innych istot poza właścicielem.

Jako pies myśliwski, angażowany jest do polowań na zwierzynę grubą (dziki) oraz drobną (lisy, zające), głównie na południu Polski. Dobrze sprawdza się jako stróż, posokowiec (pies myśliwski o wyczulonym na zapach krwi zmyśle węchu, tropiący ranną zwierzynę) i tropowiec.

Gończy polski.

Szczegółowe dane i wymiary

Gończy polski

  • Wysokość w kłębie:
    • psy: 55 – 59 cm
    • suki: 50 – 55 cm
  • Masa: 22 – 26 kg
  • Długość życia: 12 – 15 lat

Gończy polski – ciekawostki

  • Mimo dosyć długiej historii, FCI zarejestrowało rasę dopiero w 2006 r.
  • Szczątkowe palce (tzw. wilcze pazury/dewclaws) z reguły usuwa się u szczeniąt tej rasy.
  • Gończy polski, jako jedna z nielicznych ras, nie przejawia skłonności do występowania chorób dziedzicznych.
Gończy polski.

Polecamy


Baza Dinozaurów

4 komentarzy

    1. Na przykład dla psów myśliwskich to jest egzamin z wystawiania ptactwa, tropienia, oszczekiwania, osaczania, aportowania, itd. Każda rasa ma swoje cechy. Z nich wykonuje się próby, czy pies nadaje się do pracy. Nap psy stróżujące – czy potrafią pilnować terenu, stada, itp. Rasy do towarzystwa nie podlegają takim próbom.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button