Moa (Dinornithiformes) – olbrzymie ptaki

Dieta

O preferencjach żywieniowych wiemy dosyć sporo, ponieważ odnaleziono kilka skamieniałych treści żołądkowych oraz koprolity. Na rodzaj uskutecznianej diety naprowadził specjalistów również kształt czaszki i dzioba. Okazało się, że ten wielki nielot był roślinożercą – zjadał włókniste gałęzie liście z niskich drzew oraz krzewów.

Dziób ptaka z gatunku Pachyornis elephantopus przypominał nieco sekator i podobnie do niego działał, potrafił bowiem przeciąć liście lnu nowozelandzkiego oraz gałęzie o średnicy co najmniej 8 mm.

Podobnie do wielu ptaków również moa połykał kamienie (gastrolity), ułatwiające trawienie, co pomagało regularnie spożywać gruby materiał roślinny. W żołądku jednego osobnika mogło się mieścić nawet kilka kilogramów zaokrąglonych kamyków o długości ok. 110 mm.

Rozmnażanie

Możliwe, że moa budował gniazda i składał w nich jaja, odnaleziono bowiem skupisko skorupek – jest to trop, który mógłby potwierdzić zakładanie przez nie gniazd.

Lęgi i gniazda

Lęgi odbywały się od późnej wiosny do lata – wskazują na to znalezione nasiona i pyłki w koprolitach znajdujące się obok zachowanego materiału roślinnego wykorzystywanego do budowy konstrukcji przypominającej gniazda.

Jaja moa

Wielkość jaj mieściła się w przedziale 120 – 240 mm długości i 91 – 178 mm średnicy. U większości gatunków miały biały kolor, ale u Megalapteryx didinus były niebiesko-zielone (jak u kazuarów).

Wszystkie miały jedną cechę wspólną – skorupka była bardzo cienka, co sugeruje, że inkubacją zajmowały się lżejsze samce.

Strategia K

Na podstawie słojów kostnych wykazano, że moa, podobnie do największego latającego ptaka wszechczasów ptaka Argentawisa, uskuteczniały strategię życiową K, podobnie również do innych dużych ptaków Nowej Zelandii. Oznacza to, że przejawiały stosunkowo niski poziom płodności, a okres dojrzewania trwał bardzo długo (ok. 10 lat). Wpływ na to miał z pewnością ekosystem pozbawiony lądowych drapieżców.