AustraliaNielotyPtakiWymarłeZwierzęta

Moa (Dinornithiformes) – olbrzymie ptaki

Występowanie

Nowa Zelandia – Wyspa Południowa

Dzięki odnalezionym kościom wiemy, jakie siedliska preferowały poszczególne gatunki moa. W pierwszej liście wymienione zostały gatunki z Wyspy Południowej Nowej Zelandii oraz siedliska, jakie tam zajmowały :

  • Moa zaroślowy (Anomalopteryx didiformis)
  • Moa wielki z Wyspy Południowej (Dinornis robustus) – zachodnie wybrzeże porastające lasami deszczowymi i bukanem (buk południowy).
  • Euryapteryx gravis, Dinornis robustus, Pachyornis elephantopus, Emeus krassus – suche lasy i zarośla wschodniej części Alp Południowych.
  • Moa górski (Megalapteryx didinus), Pachyornis australis – rejon alpejski.
Najrzadszy gatunek moa.

Najrzadszym gatunkiem moa był Pachyornis australis, a najbardziej powszechnym okazał się moa górski, którego kości znaleziono w strefie subalpejskiej. Mógł też przebywać na terenach bliskich poziomowi morza, na skalistych i stromych obszarach (Punakaiki – miasto na zachodnim wybrzeżu oraz centralne Otago).

Moa (Dinornithiformes) – rekonstrukcja szkieletu. Warto zwrócić uwagę na położenie szyi, które znajduje się równolegle do gruntu, a nie pionowo.

Nowa Zelandia – Wyspa Północna

Znacznie mniej informacji zdobyto na temat siedlisk moa na Wyspie Północnej ze względu na marne znaleziska. Przypuszcza się jednak, że preferencje siedliskowe były zbliżone do południowych krewnych.

Większość gatunków przebywała tylko na jednej z wysp (poza Euryapteryx gravis i moa zaroślowym), na skutek zwiększenia poziomu wód w Cieśninie Cooka na przestrzeni tysięcy lat, co doprowadziło do zniknięcia naturalnego pomostu między dwiema wyspami.

Na całym obszarze północnej wyspy Nowej Zelandii ptaki te wybierały w większości tereny suche, trawiaste (skrub) oraz lasy. Na opisywanym obszarze występowały też gatunki:

  • Euryapteryx curtus
  • Pachyornis geranoides

Przez tysiące lat te ogromne nieloty były dominującymi roślinożercami w buszach i lasach Nowej Zelandii, aż do momentu przybycia Maorysów w XIII wieku, stając się łatwym celem dla najeźdźców.

Do tamtego momentu jedynym wrogiem moa był orzeł Haasta, ale przez polowania i niszczenie siedlisk ptak wymarł w XIV/XV wieku.

Moa (Dinornithiformes) – odnalezione pióra.

Poprzednia strona 1 2 3 4 5 6Następna strona

Baza Dinozaurów

20 komentarzy

  1. Witam, może to nie na miejscu ale bardzo zainteresował mnie artykuł i chciałabym się dowiedzieć czy istniały ptaki które były równie interesujące i radziły sobie równocześnie z lataniem?

    1. Moa, których szczątki odnaleziono rzeczywiście nie miały skrzydeł. Niemniej ich przodkowie je mieli. Aby odpowiedzieć na Twoje pytanie, trzeba przybliżyć nieloty. Ptaki nielotne w wyniku ewolucji utraciły zdolność do lotu. Przyczyną tego był braku zagrożeń ze strony drapieżników lub też obrania odmiennej strategii przetrwania (np. pingwiny).
      W procesie ewolucji niezdolność do lotu pojawiała się u ptaków wiele razy. Dotyczyła ona gatunków lądowych i wodnych. Najwięcej gatunków ptaków pozbawionych umiejętności latania występuje na Nowej Zelandii, gdzie przed przybyciem człowieka (koło XI wieku) nie było żadnych dużych lądowych drapieżników. W przypadku moa zdolność do lotu nie była więc konieczna. Ich siłą i sposobem na przetrwania była wielkość. Niemniej przodkowie moa posiadali umiejętność latania.

  2. ale fajne tłuste i spasione na maksa bydlę no no…. można by je sklonować to potem by je można było po tyłku poklepać ale by była uciecha no no…

  3. Były różne moa, ale te największe były większe od strusia afrykańskiego. Największe strusie dorastają do 280 cm a najwieksze moa miały 360 cm, albo nawet być może 400 cm.

    1. Więc jest błąd w początkowym opisie, że największa zmierzona samica miała 2 m. Chyba opracowanie zbiorowe i nikt nie doczytał w całości.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button