Ameryka PdPsowateSsakiZwierzęta

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Wilczek krótkouchy – tajemniczy rybożerca z lasów tropikalnych

Czy kiedy ktoś powie przy nas słowo „wilk”, wyobrazimy sobie zwierzę łowiące ryby? Tymczasem w tropikalnych lasach Ameryki Południowej żyje drapieżnik, który chętnie tak właśnie zdobywa pożywienie. Zwierzę to jest jednocześnie jedną z najbardziej tajemniczych istot spośród dotąd odkrytych.

Wilczka krótkouchego odkrył zupełnie przypadkowo niemiecki biolog Sigi Weisel w 1984 r. Stało się to w Panamie, w odludnym regionie Darien. Prowadząc tam badania, wraz z przewodnikiem pochodzącym z ludu Embera zauważył „trzy chude, podobne do psów zwierzęta”. Badacz dowiedział się, że zwierzę to jest bardzo trudne do spostrzeżenia z powodu niezwykłe płochliwości. Później ślady pobytu tego samego zwierzęcia odkryto również w Peru, Boliwii, Brazylii, Ekwadorze i Kolumbii.

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Klasyfikacja

  • Gromada: Ssaki
  • Rząd: Drapieżne
  • Rodzina: Psowate
  • Rodzaj: Atelocynus
  • Gatunek: Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Występowanie

Wilczek krótkouchy jest jednym z nielicznych psowatych, które przystosowały się do życia w tropikalnym lesie deszczowym i preferują bliskość wody. Spotyka się go także w tzw. lasach mglistych, czyli górskich, gdzie na skutek wysokiej temperatury i wilgotności stale utrzymują się chmury i mgły. Ślady jego występowania odkryto także w rejonach zalewanych w porze deszczowej.

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Charakterystyka

Wygląd

Wilczek krótkouchy jest niewielkim przedstawicielem swojej rodziny. Jego ciało, nie licząc ogona, mierzy do metra długości. Sam ogon ma do 35 cm. Zwierzę osiąga wzrost 25-30 cm i do 10 kg masy ciała. Bardzo nietypowo jak na ssaki, zwłaszcza drapieżne, samice tego gatunku są znacznie większe od samców – nawet o jedną trzecią.

Wilczek ma sylwetkę nietypową jak na przedstawiciela rodziny psowatych. Jako że przystosował się do życia w gęstym lesie i blisko wody, posiada szereg wyróżniających go cech. Jego ciało jest dość krępe, pokryte krótkim, gęstym, szczeciniastym futrem w kolorze szarorudym, ale spotykano także brązowe, ciemnoszare i niemal czarne. Włosy na ogonie są bardzo gęste i długie. Jego uszy są stosunkowo krótkie, przez co zarys głowy nasuwa na myśl raczej rodzinę łasicowatych niż psowatych. Nogi wilczek ma krótkie i silne, o palcach częściowo połączonych błoną pławną – zwierzę to jest zatem dobrze przystosowane do pływania i właśnie w wodzie przede wszystkim szuka pożywienia.

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Tryb życia

Mimo że wilczek krótkouchy jest dość szeroko rozpowszechniony, jest też bardzo rzadki. Poza tym zwierzę to odznacza się niezwykłą płochliwością i unika bliskości człowieka. Z racji tego, że zamieszkuje niedostępne i pokryte gęstą roślinnością tereny, jego obserwacja w naturalnym środowisku jest niemal niemożliwa – w warunkach naturalnych widywany jest bardzo rzadko i niewiele wykonano ukazujących go zdjęć w naturze. Większość obserwacji jego zachowania dotyczy zwierząt trzymanych w niewoli. Jako że w takich warunkach normalne stosunki panujące między zwierzętami często ulegają zaburzeniu, nie da się określić, jak faktycznie wilczki żyją na swobodzie.

Wiadomo na pewno, że zwierzęta te żyją najczęściej samotnie w gęstym lesie i niechętnie wychodzą na otwarty teren. Prawdopodobnie prowadzą dzienny tryb życia. Chodzą bardzo cicho, przywodząc na myśl raczej koty niż psy. Wilczki są mięsożercami. Żywią się głównie zwierzętami żyjącymi w wodzie – rybami, krabami i żabami. Poza tym zjadają większe owady, ptaki, gryzonie i jaszczurki.

Niemal zupełnie nic nie udało się ustalić na temat rozrodu i zwyczajów godowych tego gatunku. Wiadomo jedynie, że w okresie godowym samce wytwarzają substancje zapachowe w gruczołach blisko ogona, a młode zwierzęta osiągają dojrzałość płciową w wieku około roku.

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Zagrożenia

Wilczek krótkouchy jest gatunkiem określonym przez IUCN jako „bliski wymarcia”. Zagrożeniem są dla niego przede wszystkim zdziczałe psy domowe, jednak nie bezpośrednio, lecz z powodu roznoszonych przez nie chorób. Wilczki krótkouche są bowiem zupełnie nieodporne na nosówkę i wściekliznę.

Zwierzęta te nie mają do czynienia z ludźmi, ci zaś nie mają powodu, aby prześladować wilczki w ich naturalnym środowisku. Krótkie i szczeciniaste futro wilczka nie jest zbyt przyjemne w dotyku, dlatego nigdy nie cieszyło się popularnością, dzięki temu wilczek rzadko pada ofiarą kłusowników. Niestety człowiek i tak jest zagrożeniem dla tego gatunku z powodu systematycznego niszczenia jego siedlisk – rozległych i gęsto zarośniętych lasów położonych blisko rzek.

Niestety obecnie nie znamy praktycznie żadnych pewnych wiadomości związanych z miejscem jego występowania (znane są jedynie przybliżone miejsca, ale bez dokładnej lokalizacji); niewiele też wiemy na temat życia i rozrodu tego zwierzęcia. Dlatego na tę chwilę nie jest możliwe wprowadzenie czynnych działań ochronnych. Jest niestety wielce prawdopodobne, że zwierzę to zostanie wytępione, zanim jeszcze uda się je dobrze poznać.

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Szczegółowe dane / wymiary

Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

  • Długość ciała: do 100 cm
  • Wysokość w kłębie: 25-30 cm
  • Długość ogona: 35 cm
  • Masa ciała: 9-10 kg

Ciekawostki

  • Łacińska nazwa wilczka oznacza dosłownie „niekompletny pies”, co może mieć związek z nietypową jak na przedstawiciela rodziny psowatych sylwetką.
  • W USA zwierzę to znane jest jako „short-eared zorro”. Nie ma to nic wspólnego ze znaną z literatury postacią – „short-eared” to po angielsku „krótkouchy”, zaś „zorro” to po prostu hiszpańskie słowo oznaczające lisa, bardzo popularne w zachodnich stanach USA za sprawą licznie przybywających tam imigrantów z Meksyku.
Wilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)

Polecamy

Podobne artykuły

Baza Dinozaurów

4 komentarzy

  1. Naprawdę, zawsze mnie zaskakujecie, temat mega dobrany, jakość materiałów, ilość włożonej pracy, szacunek

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button