AustraliaNielotyPtakiWymarłeZwierzęta

Moa (Dinornithiformes) – olbrzymie ptaki

Dieta

O preferencjach żywieniowych wiemy dosyć sporo, ponieważ odnaleziono kilka skamieniałych treści żołądkowych oraz koprolity. Na rodzaj uskutecznianej diety naprowadził specjalistów również kształt czaszki i dzioba. Okazało się, że ten wielki nielot był roślinożercą – zjadał włókniste gałęzie liście z niskich drzew oraz krzewów.

Dziób ptaka z gatunku Pachyornis elephantopus przypominał nieco sekator i podobnie do niego działał, potrafił bowiem przeciąć liście lnu nowozelandzkiego oraz gałęzie o średnicy co najmniej 8 mm.

Podobnie do wielu ptaków również moa połykał kamienie (gastrolity), ułatwiające trawienie, co pomagało regularnie spożywać gruby materiał roślinny. W żołądku jednego osobnika mogło się mieścić nawet kilka kilogramów zaokrąglonych kamyków o długości ok. 110 mm.

Moa (Dinornithiformes) – rekonstrukcja szkieletu.

Rozmnażanie

Możliwe, że moa budował gniazda i składał w nich jaja, odnaleziono bowiem skupisko skorupek – jest to trop, który mógłby potwierdzić zakładanie przez nie gniazd.

Lęgi i gniazda

Lęgi odbywały się od późnej wiosny do lata – wskazują na to znalezione nasiona i pyłki w koprolitach znajdujące się obok zachowanego materiału roślinnego wykorzystywanego do budowy konstrukcji przypominającej gniazda.

Jaja moa

Wielkość jaj mieściła się w przedziale 120 – 240 mm długości i 91 – 178 mm średnicy. U większości gatunków miały biały kolor, ale u Megalapteryx didinus były niebiesko-zielone (jak u kazuarów).

Wszystkie miały jedną cechę wspólną – skorupka była bardzo cienka, co sugeruje, że inkubacją zajmowały się lżejsze samce.

Moa (Dinornithiformes) i jego nieodłączny wróg – orzeł Haasta.

Strategia K

Na podstawie słojów kostnych wykazano, że moa, podobnie do największego latającego ptaka wszechczasów ptaka Argentawisa, uskuteczniały strategię życiową K, podobnie również do innych dużych ptaków Nowej Zelandii. Oznacza to, że przejawiały stosunkowo niski poziom płodności, a okres dojrzewania trwał bardzo długo (ok. 10 lat). Wpływ na to miał z pewnością ekosystem pozbawiony lądowych drapieżców.

Poprzednia strona 1 2 3 4 5 6Następna strona

Baza Dinozaurów

20 komentarzy

  1. Witam, może to nie na miejscu ale bardzo zainteresował mnie artykuł i chciałabym się dowiedzieć czy istniały ptaki które były równie interesujące i radziły sobie równocześnie z lataniem?

    1. Moa, których szczątki odnaleziono rzeczywiście nie miały skrzydeł. Niemniej ich przodkowie je mieli. Aby odpowiedzieć na Twoje pytanie, trzeba przybliżyć nieloty. Ptaki nielotne w wyniku ewolucji utraciły zdolność do lotu. Przyczyną tego był braku zagrożeń ze strony drapieżników lub też obrania odmiennej strategii przetrwania (np. pingwiny).
      W procesie ewolucji niezdolność do lotu pojawiała się u ptaków wiele razy. Dotyczyła ona gatunków lądowych i wodnych. Najwięcej gatunków ptaków pozbawionych umiejętności latania występuje na Nowej Zelandii, gdzie przed przybyciem człowieka (koło XI wieku) nie było żadnych dużych lądowych drapieżników. W przypadku moa zdolność do lotu nie była więc konieczna. Ich siłą i sposobem na przetrwania była wielkość. Niemniej przodkowie moa posiadali umiejętność latania.

  2. ale fajne tłuste i spasione na maksa bydlę no no…. można by je sklonować to potem by je można było po tyłku poklepać ale by była uciecha no no…

  3. Były różne moa, ale te największe były większe od strusia afrykańskiego. Największe strusie dorastają do 280 cm a najwieksze moa miały 360 cm, albo nawet być może 400 cm.

    1. Więc jest błąd w początkowym opisie, że największa zmierzona samica miała 2 m. Chyba opracowanie zbiorowe i nikt nie doczytał w całości.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button