Beagle

Beagle

Na pierwszy rzut oka może wydawać się roztrzepany, jednak to tylko wrażenie. Beagle to pies bardzo czujny, energiczny, ale i przyjazny. Jeśli trafi na dobrego i mądrego właściciela, będzie szczęśliwy z jego rodziną i innymi zwierzętami mimo, że w genach zapisane ma polowanie.

Klasyfikacja FCI.

• Grupa 6: psy gończe, posokowce i rasy pokrewne
• Sekcja 1.3: małe psy gończe
• Typ wyżłowaty
• Podlega próbom pracy

Historia rasy.

Psy podobnej wielkości, przeznaczone do tych samych zajęć co współczesne Beagle znajdywano w starożytnej Grecji, o czym wspominał Ksenofont w „Traktacie o łowiectwie”. Pismo odnosiło się do psa polującego na zające, opierającego swą skuteczność na wrażliwym węchu.

Wiek XI to czas Wilhelma Zdobywcy, który sprowadził do Wielkiej Brytanii psa rasy talbot, charakteryzującego się białym umaszczeniem, powolnością i wyostrzonym węchem. W pewnym momencie talboty zaczęto krzyżować z chartami (dokładniej z rasą greyhound), aby stały się szybsze. Ta długa, wymarła już linia dała prawdopodobnie początek rasie southern hound, którą z kolei uważa się za przodków dzisiejszych Beagle.

Od czasów średniowiecza słowa Beagle używano do opisywania mniejszych psów, choć różnice między ówczesnymi psami gończymi, a dzisiejszą rasą określaną tym terminem są bardzo duże. Miniaturowe Beagle znano już za czasów panowania Edwarda II i Henryka VII Tudora, którzy określali te psy mianem Glove Beagle, ponieważ były na tyle małe, że mogły zmieścić się na rękawicy. Z tego też powodu królowa Elżbieta I Tudor nawała je Pocket Beagle („kieszonkowy Beagle”). Ich rozmiary pozwalały na transportowanie ich w kieszeni lub sakwie, kiedy myśliwi jechali na polowanie. Większe psy biegły za zdobyczą, po czym wypuszczano z kieszeni małe Beagle, które kontynuowały pościg przez gęste zarośla. Psy należące do Elżbiety I nazywano też singing Beagles, ponieważ rozweselały gości przy (a raczej na) królewskim stole, bawiąc się wśród talerzy i kielichów.

Wiek XIX ma duży związek ze średniowieczną odmianą Beagle i istnieje prawdopodobieństwo, że określenie to odnosi się do tych samych, bardzo małych psów.

Wielebny Phillip Honeywood miał w swym posiadaniu sforę Beagle, którąwyhodował w Essex w 1830 r. i uważa się, że grupa ta jest podstawą współczesnej rasy. Chociaż szczegóły na temat linii nie zostały zapisane, John Youatt uważał, że większość rodu Beagle stanowi rasa harrier, choć i jej pochodzenie nie jest jasne. Psy wielebnego były małe, osiągały bowiem ok. 25 cm wysokości w kłębie i porastała je biała sierść. W tym samym czasie Beagle posiadał również książę Albert i Edward Turnour, 4 hrabia Winterton. Dzięki sympatii do tych psów ze strony rodziny królewskiej, jej popularność zaczęła stopniowo wzrastać.

Choć rozwój współczesnej rasy przypisuje się wielebnemu Honeywoodowi, jego uwaga skupiała się tylko na hodowaniu psów myśliwskich, natomiast „udoskonalenie” rasy pod względem wizualnym leżało w rękach Thomasa Johnsona. W związku z tym powstały dwa szczepy: odmiana szorstkowłosa i gładkowłosa; pierwsza z nich przetrwała do początków wieku XX, dzisiaj uważana jest za wymarłą (prawdopodobnie została wchłonięta przez drugą linię).

Standardowy typ rasy zaczął rozwijać się w 1840 r., kiedy różnice między odmianą North Country Beagle i Southern Hound zanikły, choć nadal istniało mnóstwo wariantów gabarytowych i charakterologicznych. W 1856 roku John Henry Walsh, pod pseudonimem Stonehenge podzielił rasę na 4 odmiany: medium Beagle, the dwarf (lub lapdog) Beagle, the fox Beagle (mniejsza i powolniejsza „wersja” foxhound) oraz the rough-coated Beagle (in. terrier Beagle). Tym samym, Stonehenge dał początek wzorcowi rasy.

W roku 1887 istniała jednak groźba wymarcia rasy, ponieważ na terenie Anglii było zaledwie 18 sfor. Aby ratować psy, w 1890 roku założono Beagle Club i stworzono pierwszy wzorzec. Rok później ustanowiono Association of Masters of Harriers and Beagles. Celem obu organizacji było dbanie o dobre interesy, przy okazji zajmując się hodowlą rasy. Starania nie poszły na marne – do 1902 r. liczba sfor wzrosła do 44, AKC zarejestrowało rasę w 1884 r. Wiek XX to czas rozprzestrzeniania się Beagle na całym świecie.

Charakterystyka.

Wygląd.

Ogólny wygląd przypomina miniaturowe foxhoundy z tym, że głowa jest szersza, pysk krótszy, nogi są nieco krótsze w stosunku do ciała, a ekspresja unikalna. Zwykle psy mierzą 33 – 41 cm wysokości w kłębie i ważą 8,2 – 15,9 kg, suki są nieco mniejsze i lżejsze.

Czaszka lekko wypukła, pysk średniej długości, zakończony czarnym, rzadziej wątrobianym, nosem. Szczęka silna, oczy duże, piwne lub brązowe o łagodnym jak ogar, błagalnym spojrzeniu. Uszy są długie, miękkie, nisko osadzone, zaokrąglonymi czubkami dotykają policzków. Beagle dysponują silną szyją, której długość umożliwia skierowanie nosa blisko ziemi, dzięki czemu łatwiej wyłapują zapachy. Klatka piersiowa szeroka, zawęża się ku brzuchowi i krótkiej talii; ogon zakrzywiony ku grzbietowi, kiedy sterczy. Końcówka ogona ma kolor biały, co nie jest przypadkiem – dzięki temu zabiegowi hodowlanemu, myśliwi widzą, kiedy pies złapie trop i zniża głowę, podnosząc tym samym ogon. Utrzymywany jest z reguły w pozycji pionowej, kiedy zwierzę wykazuje duże pobudzenie. Ciało muskularne, średniej długości, pokryte gładką, ale twardą sierścią. Przednie kończyny proste, natomiast tylne są wygięte w stawie kolanowym.

Umaszczenie.

Spotkać można wiele wariantów kolorystycznych w obrębie rasy, ale najpopularniejszą jest tzw. tricolor – białe tło, pokryte dużymi czarnymi i jasnobrązowymi łatami, jednak spotyka się też dowolne barwy odpowiednie dla psów myśliwskich. Odmiana dwukolorowa porasta sierścią w barwach podpalanych i białych. Spotyka się umaszczenie zajęcze, cytrynowe, jednolicie białe, borsucze, czerwono-białe, czarno-białe, cytrynowo-białe, a nawet błękitne.

Węch.

Obok bloodhounda i basseta Beagle dysponuje najlepiej rozwiniętym zmysłem węchu spośród wszystkich ras. W 1950 r. John Paul Scott i John Fuller rozpoczęli 13-letnie badania psich zachowań. W ramach przedsięwzięcia testowano umiejętności tropiące różnych ras poprzez umieszczanie na 1-akrowym polu myszy i sprawdzanie, jak długo zajmie psu jej znalezienie. Beagle potrzebowały na to ok. 1 minuty, foksteriery 15 minut, a terierom szkockim nie udawało się w ogóle wykryć gryzonia. Co ciekawe, Beagle lepiej wyczuwają zapach z podłoża, niż powietrza, dlatego też zostały wyłączone z ratownictwa górskiego na rzecz collie, które – oprócz węchu – wykorzystują wzrok i są bardziej posłuszne. Budowa anatomiczna głowy bardo pomaga Beaglom w wyłapywaniu zapachów – długie uszy i duże wargi, prawdopodobnie, zatrzymują cząsteczki zapachowe w okolicach nosa.

Temperament.

Charakteryzują się zrównoważoną emocjonalnością i łagodnym usposobieniem. Wg wielu wzorców rasy są zazwyczaj sympatyczne, nieagresywne, ale nie-nieśmiałe, choć dużo zależy od indywidualnych cech. Lubią towarzystwo i, choć w stosunku do obcych mogą przejawiać gburowatość, łatwo je do siebie przekonać. Niezbyt dobrze nadają się na psy obronne, ponieważ w konfrontacji z intruzem jedynie szczekają lub wyją, w związku z tym są świetnymi stróżami.

Beagle to psy inteligentne, ale w wyniku wbudowania w ich geny tendencji do długiego pościgu i posiadania celu, mogą się przepracowywać. W testach posłuszeństwa wypadają raczej słabo, ale dobrze reagują na naukę przez nagradzanie, ponadto, są bardzo chętne do pomocy, ale szybko się nudzą i dekoncentrują. Często stają się natomiast wielkimi przyjaciółmi dzieci, dlatego nadają się do domu pełnego ludzi. Trzeba tez pamiętać, że Beagle to psy stadne, są zatem podatne na tzw. lęk separacyjny. W sytuacjach dla psa niezrozumiałych będzie szczekał, wył lub „mówił” (dźwięk wywołany łapanymi haustami powietrza). Na ogół dobrze żyje z innymi psami, nie jest też zbyt wymagający, jeśli chodzi o aktywność fizyczną, ważne natomiast jest, aby psa zmęczyć, by czuł się uspokojony i mógł zasnąć. Regularne ćwiczenia zapobiegają wystąpieniu otyłości, na którą rasa jest podatna.

Kondycja zdrowotna.

Żywotność Beagle ocenia się na 12 – 15 lat, co jest raczej regułą dla psów podobnej wielkości.

Występuje u nich podatność na padaczkę, ale można ją kontrolować za pomocą leków. Innym problemem są zaburzenia pracy tarczycy, prowadzące do karłowatości. Szczenięta dosyć często rozwijają się powoli i ostatecznie mają słabe kończyny, krzywy grzbiet i choć są zdrowe, zapadają na szereg chorób. Rzadko natomiast spotyka się u nich dysplazje, które są utrapieniem dla chartów rasy greyhound. W obrębie rasy spotyka się też choroby dysku. Niektóre osobniki cierpią na wielogenowe zapalenie stawów o podłożu immunologicznym, które leczy się kortykosteroidami.

Długie uszy są przyczyną pojawiania się infekcji spowodowanych utrudnionym przepływem powietrza i ulatnianiem wilgoci. Oczy też nie cieszą się dobrą formą, bowiem psy cierpią na jaskrę, dystrofię rogówki, cherry eye (problemy z trzecią powieką) i dwurzędność rzęs, która podrażnia gałkę oczną, co czasem prowadzi do operacji. Zdarzają się też przypadki kilku rodzajów zaniku siatkówki, a zaburzenia pracy kanału nosowo-łzowego powodują zespół suchego oka lub nadmierne łzawienie.

Jako psy polujące są podatne na drobne urazy, w tym zranienia i skręcenia. Jeśli pies nie ma zapewnionej aktywności fizycznej, tyje (psy jedzą tyle, ile da im właściciel). W pracy na świeżym powietrzu narażone są na atak pasożytów takich jak pchły, kleszcze, roztocza i tasiemce. Czasem dochodzi do uszkodzeń oczu, uszu i łap na skutek ostrych roślin lub latających nasion. U Beagle obserwuje się tzw. kichanie wsteczne, brzmiące tak, jakby pies się zadławił i próbował złapać oddech, w rzeczywistości jednak łapie powietrze przez nos i jamę ustną. Dokładna przyczyna tego zjawiska nie została poznana, ale wiadomo, że nie jest niebezpieczna.

Szczegółowe dane i wymiary.

Beagle.

• Wysokość w kłębie: 33 – 41 cm (suki są nieco mniejsze)
• Masa: 8,2 – 15,9 kg (suki są lżejsze)
• Długość życia: 12 – 15 lat

Beagle – ciekawostki.

• Pierwsze wzmianki o nazwie beagle pochodzą z wieku XV, natomiast samo pochodzenie słowa nie jest pewne. Sugeruje się, że może wywodzić się z francuskiego begueule („otwarte gardło”) lub staroangielskiego , francuskiego lub goidelskiego beag, oznaczającego „mały”. Możliwe też, że nazwa rasy wywodzi się z francuskiego beugler („krzyczeć/ryczeć”) lub niemieckiego begele („skarcić”).
• Beagle znajduje się na 72 pozycji w rankingu najinteligentniejszych psów, stworzonym przez Stanley’a Corena. Coren określił je zatem jako najmniej posłuszne i inteligentne, jednak jego skala nie ocenia rozumienia, poziomu niezależności i kreatywności.
• Psy w typie rasy Beagle istnieją od ponad 2000 lat.
• Od psa rasy talbot pochodzi również rasa bloodhound (in. pies św. Huberta), która wyodrębniła się w wieku VIII
• Beagle był przedstawiony w kulturze popularnej od czasów elżbietańskich, literaturze i malarstwie, a współcześnie również w filmach, serialach i komiksach, czego najlepszym przykładem jest Snoopy – pies tej rasy z komiksu „Fistaszki” (ang. Peanuts), określany mianem najpopularniejszego Beagle’a na świecie.
• Beagle zostały stworzone do polowań na zające, zwanych beagling. Psy te wykorzystuje się również jako zwierzęta wykrywające produkty żywnościowe w bagażu (głownie w USA). Ponadto, rasa została wybrana do badań na zwierzętach ze względu na wielkość i łagodne usposobienie; testuje się na nich m.in. leki dla ludzi i zwierząt. W Australii wykrywają termity, a po trzęsieniu ziemi na Haiti w roku 2010 poszukiwały i ratowały ludzi z kolumbijskim oddziałem ratunkowym.

Polecamy.

• Psy domowe
• Rasy psów
• Cocker spaniel agielski
• Amstaf
• Seter irlandzki
• Akita
• Leonberger
• Border collie
• Mastif tybetański
• Pies faraona
• Bulmastif
• Sznaucer olbrzym
• Nowofundland
• Owczarek podhalański
• Dogue de Bordeaux
• Owczarek kaukaski
• Doberman
• Bernardyn
• Chow chow
• Sznaucer miniaturowy
• Golden retriever
• Labrador
• Husky syberyjski
• Owczarek niemiecki
• Dog niemiecki
• Rottweiler
• Berneński pies pasterski
• Grzywacz chiński
• Bulterier
• Buldog francuski.
• Cavalier king charles spaniel
• Yorkshire Terrier
• Psowate
• Pies dingo
• Likaon
• Cyjon
• Wilk