Kamarazaur (Camarasaurus).

Kamarazaur (Camarasaurus).

W Ameryce Północnej znaleziono najwięcej szczątków tego zauropoda, co sugeruje, że na tamtym obszarze występował powszechnie lub podłoże, w jakim został odkryty jest jednym z najlepszych materiałów konserwujących. Kamarazaur to kolejny przedstawiciel potężnych roślinożernych dinozaurów, które żyły w okresie jury.

Nie dorównuje jednak swoim wielkim kuzynom brachiozaurom czy diplodokom. Przy nich wydaje się średniej wielkości, pomimo iż ważył 4 razy więcej niż współczesne słonie…

Klasyfikacja.

• Gromada: zauropsydy
• Nadrząd: dinozaury
• Rząd: dinozaury gadziomiedniczne
• Infrarząd: zauropody
• Rodzina: Camarasauridae
• Rodzaj: kamarazaur
  

Nazwa.

Nazwa rodzajowa oznacza „jamisty jaszczur” ze względu na wiele okien czaszkowych i puste kręgi. Dzięki tym dwóm cechom kamarazaur stał się jednym z najlepiej rozpoznawalnych zauropodów.

Datowanie i występowanie.

Kamarazaur najprawdopodobniej żył na naszej planecie 155 – 145 mln lat temu w późnej jurze (od końca oksfordu do tytonu).

Miejscem jego występowania była Ameryka Północna – dzisiejsze stany Utah i Kolorado. Szczątki odkryto w formacji Morrison, a więc kamarazaur istniał w czasach najbardziej znanych olbrzymów: diplodoka (Diplodocus), apatozaura (Apatosaurus), superzaura (Supersaurus) i brachiozaura (Brachiosaurus).

W tym samym czasie po ziemiach Kolorado i Utah stąpały stegozaury (Stegosaurus) (tak, te z małą główką :)), drapieżne allozaury, i celurozaury (Coelurosauria) oraz wiele innych dinozaurów, które naukowcy mieli możliwość poznać.

Kamarazaur przebywał na suchych, półpustynnych obszarach kontynentu.

Charakterystyka.

Wielkość.

Kamarazaur to jeden z najczęściej odnajdywanych i najlepiej zachowanych zauropodów. W zależności od gatunku różnił się rozmiarami, np. Camarasaurus lentus osiągał maksymalnie ok. 15 m długości, największy gatunek – Camarasaurus supremus mógł mierzyć nawet 23 m a jego waga mogła osiągać nawet 47 ton.

Czaszka.

Czaszka była mocno zaokrąglona na szczycie, a pysk charakteryzował się kwadratowym, tępym zakończeniem. W czaszce widniało wiele okien, ale nie redukowały one jej wytrzymałości, na co wskazują dobrze zachowane skamieniałości.

Zęby.

Zęby przypominały długie 19-centymetrowe dłuto i zostały rozmieszczone równomiernie w szczęce. Struktura zębów wskazuje, że kamarazaur był w stanie jeść gruboziarnisty materiał roślinny, który dla diplodoka był zbyt trudny do starcia.

Kończyny.

Kończyny przednie posiadały 5 palców, z czego środkowy miał długi, ostry pazur (podobnie jak to miało miejsce u diplodoka). Podobnie jak u większość zauropodów przednie kończyny były krótsze od tylnych.

Aby maksymalnie zmniejszyć ciężar ciała, natura wyposażyła kamarazura w lekkie kręgi, w których widoczne są liczne zagłębienia.

Szyja i ogon były stosunkowo krótsze niż u innych zauropodów podobnej wielkości.

Teoria o drugim mózgu.

W okolicach bioder, na rdzeniu kręgowym znajdowała się dziwne struktura, którą naukowcy przez wiele lat określali mianem „drugiego mózgu”; jego zadaniem miała być koordynacja czynności potężnego organizmu. Z czasem jednak okazało się, że tego typu struktury są w mniejszym lub większym stopniu widoczne u wszystkich kręgowców, zatem teoria o „drugim mózgu” odeszła w zapomnienie.

Tryb życia.

Na podstawie znalezionych szczątków wykazano, że prowadził stadny tryb życia, nie wiadomo jednak, czy stada te składały się z obcych sobie osobników czy może z samych członków rodziny.

Znalezione jaja ułożone były liniowo, a nie w starannie uformowanych gniazdach, może to oznaczać, że dinozaury składały je w trakcie podróży i pozostawiały bez opieki. Podobnie zachowywały wszystkie poznane zauropody.

Dieta.

Jeśli pod względem anatomii był typowym zauropodem, owe analogie objawiały się również w diecie – kamarazaur żywił się wyłącznie roślinami z tym, że mógł pozwolić sobie na nieco twardszy pokarm, bowiem jego zęby umożliwiały gryzienie wytrzymałych łodyg i liści, co dla delikatnych i małych zębów diplodoka czy apatozaura okazałoby się rzeczą niemożliwą, z tego powodu preferowały rośliny miękkie i delikatne, łatwe do zmiażdżenia.

Bardzo prawdopodobne, że kamarazaur nie musiał korzystać z tzw. gastrolitów (kamieni żołądkowych, których zadaniem było rozcieranie pokarmu w żołądku), ponieważ silne i bardzo dobrze rozwinięte zęby świetnie rozdrabniały pożywienie, co u zauropodów było swego rodzaju fenomenem.

Historia odkrycia.

Pierwsza wzmianka o kamarazaurze pojawiła się w 1877 roku, kiedy Oramel W. Lucas odnalazł kilka kręgów na terenie Kolorado. Paleontolog Edward Drinker Cope kupił je, aby jego rywal – Otniel Charles Marsh – nie miał do nich dostępu.

Było to wynikiem długotrwałej i zaciekłej walki o znaleziska kopalne dinozaurów, dzisiaj określanej mianem „wojny o kości” (ang. Bone Wars).

W tym samym roku znalezisko zostało nazwane, choć również o nazwy toczono bitwy i bitewki.

W roku 1925 odnaleziono kompletny szkielet kamarazaura dzięki Charlesowi W. Gilmore’owi. Szkielet należał do osobnika niedojrzałego, dlatego wszystkie ówczesne ilustracje przedstawiały kamarazaura jako bardzo małego zauropoda.

Szczegółowe dane i wymiary.

Kamarazaur (Camarasaurus)

Wymiary.

• Długość: 7,5 – 23 m
• Długość szyi: ok. 3 m
• Wysokość od podłoża do stawu biodrowego: ok. 4,6 m
• Masa: ok. 20 ton (Camarasaurus supremus – do 47 ton)
  

Występowanie.

• Ameryka Północna, obszar dzisiejszego stanu Kolorado i Utah
• Datowanie: 155 – 145 mln lat temu
• Okres: późna jura
• Wiek: od końca okfordu do tytonu

Kamarazaur – ciekawostki.

• Na podstawie analiz kości oszacowano, że kamarazaur osiągał dojrzałość płciową po ok. 20 roku życia.
• Zauropody z rodziny kamarazaurów panowały nie tylko w Ameryce Północnej, ale również w Azji i Europie.
• Najsłynniejszy szkielet kamarazaura to 3-metrowy okaz gatunku C. lentus, który można podziwiać w National Dinosaur Museum w Australii (koło Canberry). Osobnik ten zmarł w ok. 2 roku życia.
• Nie wiadomo, dlaczego kamarazaur rósł w tak szybkim tempie. Za najbardziej prawdopodobne teorie przyjmuje się te, które głoszą, że szybki wzrost chronił przed drapieżnikami. Możliwe, że ma to również związek z wyczerpującymi podróżami – mały i słaby kamarazaur nie miałby szans przeżyć długiego marszu.
• Michael D’Emic obliczył, że zęby kamarazaura zastępowane były nowymi średnio co 62 dni.
• Ponieważ kamarazaur i diplodok preferowały inne typy roślinności, bardzo możliwe, że mogły one żyć na jednym terenie bez obaw o niedostatek pożywienia.

Polecamy:

• Mamenchizaur
• Superzaur
• Paralitytan
• Brachiozaury
• Giraffatitan brancai
• Puertazaur
• Diplodoki
• Apatozaury
• Argentynozaur
• Futalognkozaur (Futalognkosaurus dukei)
• Alamozaur
• Bruhatkajozaur (Bruhathkayosaurus matleyi)
• Amficelias
• Turiazaur