Zwierzęta wymarłe w XX wieku

Ropuszka pomarańczowa (Incilius periglenes)

Mieszkanka lasów tropikalnych miasta Monteverde na Kostaryce, dlatego też jej alternatywne nazwy to ropucha złota z Monteverde/ropucha z Monteverde. Powszechnie uważa się ją za swego rodzaju symbol kryzysu populacyjnego płazów. Po raz pierwszy opisał ją w 1966 roku herpetolog Jay Savage. 15 maja 1989 r. zidentyfikowano jednego samca z tego gatunku, od tamtej pory nie spotkano innej ropuszki pomarańczowej. W związku z tym IUCN uznało, że wyginęła. Przyczyną nagłej zagłady mogła być rozległa utrata siedlisk i grzyby z gromady skoczkowców zagęszczających skórę, powodując tym samym stopniowe uduszenie płaza.

Charakteryzowały się małymi rozmiarami (ok. 5 cm długości); samce były ubarwione jasnopomarańczowo, natomiast sama skóra była błyszcząca. Samice miały ciemnooliwkową, a nawet czarną skórę pokrytą żółtymi pierścieniami otaczającymi czerwone plamy. Najliczniej występowały w kwietniu, kiedy odbywały gody. Uważa się ponadto, że przebywały w opadłych liściach i mchach ulokowanych na dużych wysokościach.

Kiedy odkryto je w latach ’60-tych i nie widziano aż do lat ’90-tych, uznano je za wymarłe w roku 1992, nie posiadając żadnych konkretnych na to dowodów. Do wymienionych wcześniej potencjalnych przyczyn zniknięcia gatunku dodaje się zmiany klimatyczne między rokiem 1986, a 1987, kiedy opady deszczu w Monteverde były bardzo niskie, a wysokie temperatury wysuszyły ziemię doszczętnie. Płazy, jako zwierzęta bardzo wrażliwe na zmiany pogody, na etapie kijanki potrzebują wody, a jej brak mógł w znaczącym stopniu przyczynić się do zniknięcia gatunku z powierzchni ziemi.