Zwierzęta wymarłe w XX wieku

Bawolec z podgatunku Alcelaphus buselaphus buselaphus

Nominalny podgatunek bawolca, którego znaleziono na północ od Sahary. Pozostałe podgatunki żyją obecnie na łąkach na południe od Wielkiej Pustyni, od Senegalu przez Erytreę i Etiopię po środkową Tanzanię.

Antylopa była umaszczona barwami piaskowymi z wyjątkiem szarego fragmentu twarzy powyżej nozdrzy i czarnym pędzelkiem na ogonie. Pod tym względem bardzo przypominała zatem bawolca Jacksona, który nie posiada jednak czarnych, ani białych oznakowań na pysku. Mierzył ok. 109 cm wysokości w kłębie, a rogi tworzyły literę „U”. podobnie do pozostałych bawolców był zwierzęciem społecznym, tworzył bowiem stada liczące 100 – 200 osobników, które obserwowano w Maroku w wieku XVI. Według XIX-wiecznych pisarzy preferował siedliska skaliste gęsto porośnięte roślinnością, w przeciwieństwie do antylopy adaks, przebywającej na piaszczystych i suchych terenach. Największym naturalnym wrogiem był opisywany wcześniej lew berberyjski.

Najwcześniej zaczął wymierać właśnie na północ do Sahary, duże stada widywano jeszcze na terenach dzisiejszego Maroka do roku 1738, o „dzikich wołach” piszą również XIX-wieczne zapiski z okolic gór Tasili Wan Ahdżar w centralnej Saharze, dzisiaj jednak tożsamość owych stworzeń jest dyskusyjna. Największy spadek populacji zaobserwowano w wieku XIX, głównie po francuskim podboju Algierii, kiedy wojska europejskie masakrowały całe stada tych antylop. Z Tunezji zniknął w 1870 r., a ostatnie zwierzę w tym kraju zastrzelono w 1902 r. w pobliżu Tatawinu. Ostatnie widziane stado liczyło 15 osobników, a widziano je nieopodal Outat El Haj (Maroko) w roku 1917, trzy z nich zginęły z rąk jednego myśliwego. W 1925 roku, również w Maroku, zastrzelono ostatniego dzikiego bawolca, prawdopodobnie zniknął w tym samym czasie z ziem algierskich. Choć sugerowano, że pojedyncze osobniki dotrwały do roku 1945, ok 20 lat wcześniej nie udało się znaleźć ani jednego przedstawiciela podgatunku.