Wrona siwa (Corvus cornix)

Wrona siwa, wrona (Corvus cornix)

Wyglądem przypomina jasnego kruka, jest jednak od niego wyraźnie mniejsza. Ze swym czarnym kuzynem łączy ją najbardziej inteligencja i sposób życia, charakterystyczny dla zaradnych i pomysłowych krukowatych. Nie pomaga jej to jednak w kontaktach z ludźmi, którzy widzą w niej jedynie szkodnika i zabójcę zwierząt gospodarskich. Być może dzięki temu artykułowi uda się pokazać, że wrona, mimo zawadiackiego charakteru, nie jest wrogiem człowieka, ale raczej jego ptasią „kopią”.

W sumie można by także rzec, iż wrona ma wiele wspólnego z … wróblem, oba gatunki należą bowiem do rzędu wróblowatych.

Klasyfikacja

• Gromada: ptaki
• Rząd: wróblowe
• Podrząd: śpiewające
• Rodzina: krukowate
• Rodzaj: Corvus
• Gatunek: wrona siwa

W obrębie gatunku sklasyfikowano 4 podgatunki:

• Corvus cornix cornix – występuje w Europie, od Wysp Brytyjskich (głównie w Szkocji i Irlandii) po Korsykę.
• Wrona mezopotamska (Corvus cornix capellanus) – spotykana w Iraku i południowo–zachodnim Iranie. Wyróżnia się jasnoszarym, prawie białym upierzeniem. Niezwykły wygląd wyraźnie odróżnia ją od innych podgatunków wrony. Niewykluczone więc, że niedługo zostanie sklasyfikowana jako odrębny gatunek.
• C. pallescens – żyje w Turcji i Egipcie.
• C. sharpii – zamieszkuje teren zachodniej Syberii aż do Kaukazu i Iranu.

Siedliska

Preferuje torfowiska, otwarte lasy, tereny rolnicze ulokowane w pobliżu drzew, a także parki miejskie i skraje leśne.

Charakterystyka

Wygląd

Pióra na głowie, podgardlu, skrzydłach i ogonie mają ciemny kolor z metalicznym poblaskiem. Grzbiet, pierś i brzuch pokrywają natomiast szare pióra. Dziób i nogi, podobnie do skrzydeł, są czarne. Pisklęta są o wiele ciemniejsze od rodziców, natomiast osobniki niedojrzałe są pozbawione metalicznego blasku.

Okrągłe oczy mają odcień ciemnego brązu, ale u ptaków młodych mogą być one niebieskawe lub szarawe. Dorosła wrona opierza się raz w roku, w okresie jesiennym.

Samce są większe od samic – tylko to różni płcie. Nie zauważono za to rozbieżności pod względem upierzenia. Długość ciała mieści się w przedziale 44-52 cm, waga wynosi średnio 510 g, a rozpiętość skrzydeł dochodzi do 100 cm.

Dieta i sposób zdobywania pokarmu

Wrona zjada wszystkie rodzaje pokarmu, nawet padlinę. Zwierzęta twarde, takie jak kraby czy małże, zrzuca z wysokości, żeby ich twarde pancerze roztrzaskały się o podłoże. Osobniki zamieszkujące nadmorskie klify kradną jaja mewom, kormoranom oraz innym ptakom, które w danym momencie opuszczają gniazdo, np. maskonurom (Fratercula arctica). Poza tym chętnie poluje na małe ssaki i ptaki. Nie gardzi odpadkami ze śmietników.

Wrona siwa ma zwyczaj ukrywania najważniejszych elementów diety: mięsa i orzechów. Przeważnie chowa je w rynnach, doniczkach lub pod krzewami. Inne osobniki często „podglądają”, gdzie ich kamrat chowa pokarm, a następnie wyruszają w to miejsce, aby zdobyć łup.

Lęgi

Od połowy maja do połowy czerwca wrony gniazdują (składają jaja) w północno–zachodniej Rosji, na Szetlandach i Wyspach Owczych. Pod koniec lutego natomiast wiele z nich wybiera do tego celu region Zatoki Perskiej. W cieplejszych miejscach Wysp Brytyjskich lęgi odbywają się w kwietniu.

Gniazdo ulokowane jest zazwyczaj na wysokim drzewie, półce skalnej, urwisku, ale też w starym budynku lub na słupie. Czasem ptak buduje je na ziemi lub tuż nad nią. Na budowlę składają się resztki zwierząt (głównie kości) oraz wodorosty, nierzadko spotyka się w nich również różnego rodzaju przewody.

Samica składa w gnieździe 4-6 brązowych jaj nakrapianych niebieskimi plamkami. Wysiadywaniem, trwającym 17-19 dni, zajmuje się samica. W tym czasie samiec dostarcza partnerce pożywienie. 32-36 dni od wyklucia pisklęta opierzają się.

Wrona w Polsce

W Polsce wrona jest średnio licznym ptakiem lęgowym. Najliczniejsza populacja występuje w górach, na pogórzu, w dolinach rzek oraz nad jeziorami. Od lat 30-tych XX-wieku wrony zaczęły pojawiać się w większych aglomeracjach polskich miast. Obecnie można jest spotkać praktycznie w każdym mieście.

Wrona siwa a wrona czarna (czarnowron)

W przeszłości wrona siwa uznawana była za podgatunek czarnowrona ze względu na bardzo duże podobieństwo pod względem zachowań. Ponadto genom obu gatunków różni się jedynie o 0,28%.

Zakres występowania wrony siwej pokrywa się z terenami zajętymi przez czarnowrona (Corvus corone). W północnej Brytanii, Niemczech, w Danii oraz w północnych Włoszech i na Syberii dochodzi między nimi do hybrydyzacji. Potomkowie wrony i czarnowrona są płodni, ale gorzej przystosowani do warunków środowiskowych, niż ptaki czystej krwi.

Szczegółowe dane

Wrona siwa, wrona (Corvus cornix)

• Długość ciała: 48-52 cm
• Rozpiętość skrzydeł: 84-100 cm
• Waga: średnio 510 g
• Długość życia: 16 lat i 9 miesięcy

Wrona siwa, wrona (Corvus cornix) – ciekawostki

• Wrony, podobnie do innych krukowatych, są ptakami inteligentnymi. W Finlandii zaobserwowano, jak pewien osobnik używał żyłki pozostawionej w przeręblu jako wędki.
• Wrony postrzegane są jako zagrożenie dla zwierząt gospodarskich. Uważa się bowiem, że zabijają lub ciężko ranią młode owce. Choć w rzeczywistości wrona nie ma na sumieniu podobnych przewin, jest zaciekle tępiona przez człowieka od setek lat.
• Wiele osób błędnie uważa, że wrona i kruk to odpowiednio samica i samiec jednego gatunku, podobnie jak sarna i jeleń 🙂 prosimy zatem abyście pamiętali – to dwa różne gatunki. Podobnie jeleń i sarna – to także dwa różne gatunki.

Polecamy

• Kruk
• Ptaki
• Wróbel zwyczajny
• Sroka