Wieloryb biskajski, wal biskajski (Eubalaena glacialis) – rzadki olbrzym
Kiedyś wieloryb biskajski należał do jednych z najczęściej spotykanych wielorybów. Niestety, ze względu na to, że był również bardzo popularnym celem polowań wielorybników – głównie przez dużą ilość tranu, z którego można było wyprodukować mnóstwo wielorybiego oleju – jego populacja zaczęła drastycznie maleć. Dziś wieloryb biskajski zaliczany jest do grona najbardziej zagrożonych wyginięciem zwierząt, a jego całkowita populacja to zaledwie kilkaset osobników.
Trzeci pod względem wielkości wieloryb po płetwalu błękitnym (Balaenoptera musculus) oraz finwalu (Balaenoptera physalus)
Klasyfikacja
- Gromada: ssaki (Mammalia)
- Rząd: walenie (Cetacea)
- Podrząd: fiszbinowce
- Rodzina: wieloryby gładkoskóre (Balaenidae)
- Rodzaj: Eubalaena
- Gatunek: waleń biskajski, wieloryb biskajski, wal biskajski (Eubalaena glacianis)
Wieloryb biskajski jest bardzo blisko spokrewniony z wielorybem japońskim (Eubalaena japonica) zamieszkującym Ocean Spokojny oraz z wielorybem biskajskim południowym (Eubalaena australis) występującym na półkuli południowej. Dawniej traktowane były one jako populacje wieloryba biskajskiego.
Wieloryb biskajski podobnie jak płetwal błękitny należy do podrzędu fiszbinowców.
Występowanie.
Wieloryb biskajski występuje głównie w północnej części Oceanu Atlantyckiego. Jego zasięg rozciąga się od Nowej Szkocji do południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych.
Pojedyncze okazy widywane są jednak na obszarze o wiele większym. Wieloryby biskajskie zaobserwowano bowiem w wodach przy Norwegii, Irlandii, Portugalii, Hiszpanii i Wysp Kanaryjskich.
Wiosną, latem i jesienią wieloryby biskajskie można spotkać najczęściej w pasie wodnym rozciągającym się od Nowej Szkocji do Nowego Jorku. Bardzo popularnymi wśród nich miejscami do żerowania są Zatoka Fundy, zatoka Maine oraz zatoka Cape Cod. W zimie udają się w kierunku południowym – w okolice Georgii i Florydy.
Środowisko naturalne.
Badacze wyróżnili cztery typy środowisk, w których przebywają wieloryby biskajskie. Są to miejsca związane z żerowaniem, okresem lęgowym, wydawaniem młodych na świat oraz tworzeniem pewnego rodzaju „żłobków”.
Miejsca żerowania wielorybów biskajskich zależą od aktualnego dostępu do pożywienia w danym rejonie, na rodzenie i zakładanie „żłobków” wybierają one zazwyczaj wody cieplejsze i płytsze. Natomiast środowisko, w którym odbywają się gody, nie jest do końca znane badaczom.
Cechy charakterystyczne.
Wieloryba biskajskiego bardzo łatwo odróżnić od innych gatunków tych ssaków, poprzez charakterystyczną brodawkowatą narośl na głowie, która potocznie zwana jest „czapką”. Tak naprawdę są to modzele siedzeniowe (zwane inaczej pośladkowymi) występujące u takich zwierząt jak mandryle czy pawiany. U waleni z rodzaju Eubalaena wyjątkowo występują one nie na pośladkach, ale właśnie na głowie. Nie mają one jednak barwy czerwonawej, jak u większości innych zwierząt, lecz białą.
Wieloryba biskajskiego można rozpoznać także po szerokich plecach, które pozbawione są płetwy grzbietowej. Wyjątkowo dużą szerokość ma także jego otwór gębowy rozpoczynający się już nad okiem.
Ciało wielorybów biskajskich przybiera zazwyczaj barwę ciemnoszarą lub czarną. Okazjonalnie na ich brzuchach występują białe plamy lub paski.
Dieta.
Wieloryby biskajskie żywią się głównie widłonogami i innymi małymi bezkręgowcami takimi jak kryle czy larwy skorupiaków. Są to więc kolejne olbrzymie wodne ssaki o stosunkowo łagodnym charakterze.
Rozmnażanie i rozwój.
Okres rozmnażania wielorybów biskajskich przypada na okres zimowy.
Ciąża trwa około roku, a na świat przychodzi zazwyczaj jedno młode. Już przy urodzeniu ma ono długość od 4 do 4,6 metra i waży nawet 1400 kilogramów.
Uważa się, że wieloryby biskajskie żyją co najmniej 50 lat, zgromadzono jednak wiele danych, na których podstawie można stwierdzić, iż osiągają wiek o wiele dłuższy. Istnieją bowiem przesłanki świadczące o tym, że wieloryby biskajskie są bardzo blisko spokrewnione z gatunkami, żyjącymi nawet 100 lat.
Tryb życia.
Wieloryby biskajskie pływają dość powoli – ich średnia prędkość nie przekracza zazwyczaj 10 kilometrów na godzinę. Potrafią one także nurkować, jednak na czas nie dłuższy niż 20 minut.
Zwykle podróżują w pojedynkę lub łącząc się w niewielkie grupy.
Polowanie na wieloryba.
Wieloryby biskajskie zyskały swoją angielską nazwę „North Atlantic right whale” (właściwy wieloryb) głównie ze względu na fakt, że doskonale nadawały się, jako cel do polowania. Jako, że wysoka zawartość tranu sprawiała, iż po śmierci wieloryb unosił się na wodzie, nie było konieczności „wciągnięcia” go na statek w celu wydobycia tłuszczu. Ta cecha w połączeniu z osiąganiem niedużych prędkości i żerowania w przybrzeżnych wodach sprawiała, iż wieloryb stawał się doskonałą ofiarą.
Populacja.
W 2013 roku liczba wielorybów biskajskich zamieszkujących północny Atlantyk wyniosła 500 sztuk. Oznacza to, że populacja rośnie około 2,5 procenta na rok. Jest to oczywiście sukces, jednak nie spełnia on oczekiwań naukowców, którzy zakładali, iż roczny jej przyrost wyniesie nawet 6-7 procent.
Podejrzewa się jednak, że populacja zamieszkująca rejony wschodnie – od północnej Europy do północnozachodniej Afryki – mogła ulec całkowitemu wyginięciu.
Ochrona.
Ze względu na ogromny spadek liczebności wielorybów biskajskich na świecie, jest to gatunek podlegający ścisłej ochronie gatunkowej. Chronią go m.in. postanowienie Konwencji Waszyngtońskiej.
Wymiary.
U wielorybów biskajskich występuje dymorfizm płciowy – samice są nieco większe niż samce.
- Długość ciała: od 13 do 16 metrów
- Waga: od 40 do 70 ton
- Noworodek mierzy od 4 do 4,6 metra i waży ok 1400 kg
- Samice są wiesze od samców.
Największy znaleziony okaz mierzył 18,2 metra i ważył 103 tony.
Wieloryb biskajski – ciekawostki.
- Ciało wielorybów biskajskich składa się aż w 40% z tranu. Ma on stosunkowo niską gęstość, w związku z tym w przeciwieństwie do innych wielorybów, może unosić się na wodzie po śmierci.
- Wieloryby biskajskie podobnie jak inne walenie komunikują się za pomocą niskich dźwięków. Wydawane przez nie odgłosy można znaleźć w Internecie.
- Jako pierwsi ze względów komercyjnych zaczęli na wieloryby biskajskie polować Baskowie.
- Przeprowadzone w 2011 roku na terenie Zatoki Fundy badania wykazały, że szum wydawany przez łodzie może powodować u wielorybów biskajskich przewlekły stres.
Polecamy:
słyszałem że ten gatunek najwięcej ucierpiał jeśli chodzi o połowy wielorybów
tak ten gatunek jest najczęściej polowany przez wielorybaków
Ten gatunek rzeczywiście był popularnym celem wielorybników, ale jak widzimy, ktoś tu próbuje się pod nas podszywać 😉
Hehe,redakcjo,może on chce dołączyć 😀 .
Dołączyć do czego :)?
Do was 😀 .
To powinien do nas napisać ;), choć ten komentarz ma już swoje lata 🙂
Jak widać,tak też można 😀 😀 😀 .