Ogar polski
Jedni uważają go za terytorialnego obrońcę domostw, inni zaś widzą w nim psa o pasywnej naturze. Mawia się o nim, że jest bardzo odporny na warunki środowiskowe. Jego instynkt łowiecki pozostaje w uśpieniu, ale nie obumarł. Jaki naprawdę jest ogar polski – uczestnik królewskich łowów, członek sfor, nieodzowny „element” gonów (pościgów psów za zwierzyną)?
Dzisiaj z pewnością jest to rasa idealna dla rodzin. Niemal anielska cierpliwość w stosunku do dzieci, lojalność i łagodność to cechy charakteryzujące wspaniałego opiekuna i towarzysza. Druga strona medalu zawiera cechy skutecznego łowcy: bardzo czułe zmysły (głównie węch), niezależność, sprawność fizyczna i umiejętność pracy w stadzie. Chcemy Wam więc opowiedzieć o złożonej osobowości ogara – śpiewaka wśród psów myśliwskich.
Klasyfikacja FCI
- Grupa 6: Psy gończe i rasy pokrewne
- Sekcja 1.1: Duże psy gończe
- Próby pracy: wymagane
- Kraj patronacki / Kraj pochodzenia: Polska
- Inne nazwy:
- ang. Polish Hound
- fr. Brachet polonais
- hiszp. Sabueso Polaco
- niem. Polnische Bracke
- port. Braco Polonês
Historia
Psy tego typu mogły brać udział w polowaniach na terenie Polski już w wieku XI. O psach, które były hodowane sztucznie, specjalnie dla polujących szlachciców, wiemy ze starych źródeł. XVI-wieczny utwór Mikołaja Reja „Żywot człowieka poczciwego”, w którym autor wspomina o psach w typie ogara, jest jednym z przykładów.
Rasa wywodzi się najprawdopodobniej od psów św. Huberta, podobnie jak reszta europejskich ras myśliwskich. Psy te sprowadzono na tereny Polski w epoce średniowiecza. Obce czworonogi zaczęły krzyżować się z psami polskimi, co doprowadziło do powstania znanej dzisiaj rasy gończej.
Na wystawach zaczęły pojawiać się w wieku XIX, czyli w okresie zaborów. Po wybuchu I i II wojny światowej rasa utraciła stabilność. W powojennej Polsce niemal nie istniała. Na początku lat 60. XX w. wznowiono jednak program hodowlany z udziałem ocalałych osobników. Dzisiaj ogar polski ma się całkiem nieźle, zwłaszcza jako pies rodzinny, tropiący, ratowniczy i terapeutyczny.
Charakterystyka
Wygląd
Nie trzeba przypatrywać mu się zbyt długo, aby stwierdzić, że jest w pewnym stopniu podobny do Bloodhounda (in. Psa św. Huberta). Posiada sfałdowane podgardle, zwisające wargi i oklapnięte uszy. Poza tym jest jednak zwierzęciem o dosyć charakterystycznym wyglądzie. Oczy są skośne, osadzone ani nie za głęboko, ani za płytko. Mają ciemny, brązowy kolor, emanują łagodnością. Wspomniane już uszy są okazałe, ale nie tak jak u Bloodhounda.
Głowa może wydawać się ciężka, jednak ogólna budowa ciała jest harmonijna. Muskularna i silna sylwetka zwieńczona jest długim, grubym, nisko osadzonym ogonem. Od spodu pokrywa go nieco dłuższy włos. Ciało wspierają silne, stosunkowo długie kończyny.
Futro i umaszczenie
Sierść nie jest zbyt długa, ale za to gruba. Obfity i miękki podszerstek skrywa się pod błyszczącym, twardym i krótkim włosem okrywowym. Na karku, tylnych częściach kończyn tylnych oraz na spodzie ogona włos rośnie nieco dłuższy.
Umaszczenie ogara polskiego określane jest mianem czaprakowego. Nie chodzi do końca o samo umaszczenie, lecz o rozłożenie barw na ciele psa. Czaprak to ochronny materiał pod siodło. Znajduje się więc na niemal całej długości grzbietu konia. Podobnie jest z umaszczeniem czaprakowym. Czarna / ciemnobrązowa duża plama rozpościera się od karku przez grzbiet aż do psiego ogona. Ciemna łata „wylewa się” również na boki ciała. Reszta futra ma kolor podpalany: od żółtego do mahoniowego. Mogą występować białe znaczenia na łapach, czole, grzbiecie nosa, piersi, czubku ogona.
Temperament
Jego główną cechą jest zrównoważenie. Nie przejawia nadaktywności, ale przyjaźnie odnosi się do otoczenia. Na co dzień ogar polski to idealny pies rodzinny – spokojny, łagodny, elastyczny i cichy. Ten pieszczoch o ogromnej cierpliwości względem dzieci, jest jednocześnie niezależny. W czasie spacerów trzeba więc uważać, aby sobie nie poszedł. Włóczęgostwo włącza mu się jednak głównie wtedy, gdy poczuje się przez właściciela zaniedbany. Dobrze zaopiekowany ogar nie będzie znikał z pola widzenia.
Oddany, lojalny i bystry. Lubi świat i jest go ciekawy. Patrzy na wszystko czujnym okiem. Ze względu na to będzie dobrze stróżował. Jego główną słabością jest jednak niska tolerancja na bodźce. Od wczesnych lat należy go więc uspołeczniać, pokazując mu, że nie musi reagować na każdy hałas czy zapach.
Mimo iż posiada instynkt psa łowczego, nie będzie mu przeszkadzać niewielkie mieszkanie (o ile zagwarantujemy mu codzienną dawkę spacerów). Nie „wariuje”, ale systematycznie rozporządza swoją energią. Posiada więc wytrzymałość, choć w swych działaniach nie jest szybki. Ponieważ ma dobrą kondycję i „letni” temperament, dobrze sprawdzi się jako towarzysz w trakcie naszego biegu lub jazdy na rowerze.
Czemu dobry z niego myśliwy? Ponieważ dysponuje świetnym węchem (spadek po Bloodhoundach), odpornością oraz bardzo dobrą orientacją w terenie. Współcześnie jest to jednak rasa również terapeutyczna i tropiąca (głównie po zawaleniu budynku lub zejściu lawiny).
Szczegółowe dane / wymiary
Ogar polski
- Wysokość w kłębie:
- psy 56-65 cm
- suki 55-60 cm
- Waga:
- psy 25-32 kg
- suki 20-26 kg
- Średnia długość życia: 14 lat
Ogar polski – ciekawostki
- Nazwa „ogar” może pochodzić od czeskiego słowa ohar oznaczającego „wyżeł”. Niewykluczone, że pochodzi ono też od słowa „grać” – psy te wydają z siebie charakterystyczne śpiewne dźwięki, gdy podejmą trop.
- W czasach panowania królów, właścicielami ogarów mogli być jedynie szlachetnie urodzeni (i król oczywiście). Za wysokiej klasy ogara trzeba było zapłacić równowartość nawet kilku wsi (można też było kilka wsi za psa dostać).
- Ogar polski ma bardzo wysoki próg bólu. Należy więc systematycznie sprawdzać, czy nie cierpi na żadną infekcję ucha lub inny uraz – zwierzę może nie pokazywać po sobie, że coś mu dolega.
- Psy gończe są uważane za jedne z najstarszych typów psów myśliwskich.
- Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, została wyodrębniona rasa gończy polski, który wcześniej znany był jako ogar Pawłusiewicza lub pies Pawłusiewicza.
Gdybyśmy popełnili jakiś błąd z którymś ze zdjęć, to prosimy dajcie nam znać. Staraliśmy się dobrać fotografie jak najlepiej, ale niestety nie jest to rasa zbyt popularna (a szkoda), więc nie ma zbyt wielu dostępnych zdjęć.
Polecamy
Super, jest w końcu ogar polski 🙂
Jaki słodki!?