Dzioborożec kasztanowogłowy (Aceros waldeni)
Jego domem są lasy deszczowe na filipińskich wyspach Panay i Negros. Ten bliski krewny dzioborożca jasnogłowego ma żółte podgardle i skórę wokół oczu, jeśli jest samcem; te części ciała u samic maja odcień niebieski. Reszta ciała czarna, powierzchnia piór ogonowych, poza czarnymi końcówkami, ma odcień biało-kremowy.
Żyje w bardzo hałaśliwych grupach i, w porównaniu do innych dzioborożców, rozród przebiega powoli. Prawdopodobnie przyczyną takiego stanu rzeczy jest brak odpowiednich lęgowisk – dziupli. Innymi powodami wymierania jest wyrąb lasów i kłusownictwo, które zapewne znacznie wpłynęły na całkowite wyginięcie gatunku na wyspie Guimaras.
Oszacowano, że całkowita populacja dzioborożca kasztanowogłowego liczy mniej niż 160 osobników, choć ostatni raport z Panay donosi, że na wyspie może żyć ok. 600 – 700 par. Nie ma doniesień na temat liczby ptaków na Negros, ale podejrzewa się, że gatunek jest tam praktycznie wymarły.
W większości endemity z wrażliwych na zmiany środowisk. Zbyt przystosowane do specyficznych warunków swoich odciętych od reszty świata ekosystemów, aby przetrwać w dynamicznie zmieniającym się świecie zdominowanym przez człowieka. Wolne populacje prędzej czy później wyginą.
Już giną…
Na przestrzeni ostatnich 42 lat – od roku 1970 do 2012 – populacja kręgowców zmniejszyła się o 58%.
W przypadku kręgowców lądowych spadek ten wyniósł 32%, słodkowodnych 81% a morskich – 36%.
Jesteśmy potwory?? tych oceanników jest 50 na wolności i jeszcze raz powtarzam jesteśmy potwory??