Labrador retriever

Labrador retriever

Ni pies ni wydra, chciałoby się przewrotnie powiedzieć. W określeniu tym jest jednak nieco prawdy, jeśli mowa o labradorach – psie usposobienie współgra bowiem z umiłowaniem wody, ogonem wydry i płetwiastymi łapami. Jak widać, labrador to zwierzę stworzone nie tylko do przytulania i kochania, ale również do doświadczania przygód.

Klasyfikacja FCI.

• Grupa 8: aportery, płochacze i psy dowodne
• Sekcja 1: aportery
• Typ wyżłowaty
• Podlega próbom pracy

Historia rasy i odmian kolorystycznych.

Uważa się, że pochodzą z Grenlandii, gdzie rybacy cenili ich pomoc podczas połowów. Labradory bowiem bardzo dobrze czują się w wodzie, a doskonale je do tego przystosowuje specyficzny ogon i wodoodporna sierść. Historia rasy nie jest jednak zbyt stara, pierwszy jej klub powstał na początku XX wieku (1916 r.), drugi, na rzecz labradorów biszkoptowych – w 1925 r. Pod koniec XIX wieku psy idealnie sprawdzały się podczas prób polowych pod dowództwem płk. P. Hawkera i hrabiego Malmesbury. Za ojca wszystkich labradorów uważa się osobnika imieniem Malmesbury Tramp.

Prawdopodobnie, od czasu do czasu w miotach pojawiały się żółte i czekoladowe szczenięta, które często podlegały brakowaniu (usuwaniu z miotów), aż w końcu, w XX wieku zostały zaakceptowane. Pierwszy uznany żółty labrador imieniem Ben Hyde, urodził się w 1899 r., natomiast odmianę czekoladową zarejestrowano w latach ’30-tych XX wieku.

Odmiana żółta i jej pochodne.

W pierwszych latach istnienia rasy, aż do połowy wieku XX labradory o odcieniu dzisiaj określanym żółtym, były w rzeczywistości ciemne, praktycznie w barwie toffi. Odmianę nazywano golden („złoty”), aż do zmiany wymogów UK Kennel Club, twierdzącego, że określenie niewłaściwie oddaje rzeczywiste umaszczenie psów.

Na przestrzeni wieku XX większość osób preferowała zdecydowanie jaśniejsze odcienie umaszczenia, od żółci do kremowego, dlatego też trudniej było znaleźć odmianę ciemną. Jednak w 1980 roku labradory w kolorach rudości i złota zostały przywrócone przez hodowców, ich nowy początek obejmuje 3 psy: Balrion King Frost o bardzo ciemnym odcieniu żółci, którego potomstwo miało lisioczerwoną sierść, podobnie do jego prawnuków, zwłaszcza Wynfaul Tabasco, urodzony w 1986 roku i opisywany jako ojciec odmiany czerwonej i jedyny przedstawiciel odmiany biorący udział w wystawie Show Champion w Wielkiej Brytanii.

Inne psy, np. Red Alert i Scrimshaw Placido Flamingo są również określane jako psy przekazujące gen odpowiedzialny za kolor czerwony.

Odmiana czekoladowa.

Na podstawie odnalezionych zapisów labradory czekoladowe pojawiły się w 8 pierwotnych liniach. Odcień ten nie był jednak postrzegany jako odrębna odmiana aż do XX wieku. Okazało się również, że odmiana krzyżowała się z rasą flat-coated retriever i chesapeake bay retriever, zanim jeszcze uznano odmianę czekoladową. Ciemne labradory hodował hrabia Feversham oraz Lady Ward of Chiltonfolia.

Wygląd.

Rasa jest stosunkowo duża; psy ważą zazwyczaj 29 – 41 kg, suki 25 – 32 kg, natomiast osobniki ważące ponad 45 kg uważane są za otyłe, choć zdarzają się wyjątki. Większość cech rasy, z wyjątkiem umaszczenia, jest wynikiem hodowli mającej na celu wyodrębnienie aporterów.

Tak, jak w przypadku innych ras, odmiana English – „typowo angielska” (lub show/bench) różni się od psów z rodzaju Field (lub „typowo amerykański”/pracujący), mimo faktu, iż obie linie są hodowane w obu krajach. Na ogół angielskie labradory są średnich rozmiarów, mają krótszą sylwetkę i pełniejszą kufę (pysk) oraz spokojniejszy charakter niż odmiana amerykańska, charakteryzująca się większą wysokością w kłębie, mniejszą masą i węższym, dłuższym pyskiem. Te dwa typy są podziałem nieformalnym, dlatego też nie ma on racji bytu w wymogach AKC i innych klubów.

Labradory zrzucają sierść 2 razy w roku w klimacie umiarkowanym, w pozostałych jest to uzależnione od lokalnych warunków atmosferycznych. Generalnie jednak włos labradora jest dość krótki i prosty, ogon natomiast szeroki u nasady i zwężający się ku końcowi, a także silny, co w połączeniu z płetwiastymi palcami czynią go wspaniałym pływakiem. Dzięki nim pies nie tonie również w śniegu. Ponieważ sierść jest zbita, wysoka odporność na przemoczenie bardzo pomaga podczas pływania.

Sierść jest gęsta, krótka, ale nie szorstka, pokryta specjalnym olejem zapobiegającym przemoczeniu.

Wg wymogów klubów kynologicznych, na wystawy dopuszcza się odmianę czarną, żółtą (od kości słoniowej do beżu i lisiej czerwieni) i czekoladową. Głowa jest szeroka, z wyraźna linią brwi. Oczy średniej wielkości, spojrzenie przyjazne i z charakterem. Z reguły dominuje brązowy lub piwny odcień tęczówki. Uszy wiszą blisko głowy, nieco powyżej oczu. Szczęki są mocne i silne, pysk jest średniej długości i nie powinien być zbyt spiczasty. Cała sylwetka natomiast wyróżnia się siłą i muskularnością.

Temperament.

Labrador opisywany jest jako pies przyjazny, otwarty i łagodny. Dzięki wyostrzonemu zmysłowi węchu jest w stanie wrócić do domu samodzielnie, podążając za szlakiem zapachowym. Zwykle bowiem chodzi za zapachem, dopóki nie znajdzie jego źródła. Umiejętność tę doceniła marynarka wojenna, siły zbrojne i policja, angażując labradory do wykrywania przemytników, złodziei, terrorystów i kontraband. Labradory instynktownie łapią obiekty w paszczę, ale zawsze bardzo delikatnie, dostosowana jest do tego anatomicznie jama ustna, posiadająca bardzo miękką tkankę, co również ma związek z umiłowaniem wodnych zabaw. Mają tendencję do żucia przedmiotów (choć można je oduczyć tego zachowania poprzez szkolenie).

Rasa zdobyła opinię bardzo zrównoważonej i rodzinnej. Labrador lubi dzieci w każdym wieku, jak również inne zwierzęta.

Linie hodowane do pracy w terenie są szybsze i bardziej wysportowane od innych.

Ze względu na hałaśliwość, uwielbienie zabaw i odwagę może być konieczne przeprowadzenie szkolenia i konsekwencja w wychowaniu. Zauważono również, że większą niezależność przejawiają suki.

Labradory dojrzewają w ok. 3 roku życia, ale przed osiągnięciem dorosłości bywają wręcz nadpobudliwe. Ze względu na ogromny wrodzony entuzjazm zaleca się, aby uczyć psa chodzenia na smyczy, co oduczy go nadmiernego ciągnięcia właściciela. Ulubioną zabawką często staje się piłka, będąca nierzadko jawną obsesją. Podobnie rzecz wygląda w czasie innych form aktywności: agility, frisbee czy flyball.

Często szczeka, kiedy usłyszy hałas, szczególnie wtedy, gdy jego źródło jest nieznane, zwykle jednak nie jest zbyt głośnym, ani terytorialnym zwierzęciem. Do jego charakteru zalicza się również lekkoduszność i ufność wobec obcych, dlatego zazwyczaj nie nadaje się jako pies stróżujący. W obrębie rasy widoczny jest również duży apetyt, przez co niektóre osobniki mocno tyją, jedząc strawne, jak i niestrawne rzeczy. Kiedy ma ochotę na posiłek, daje o tym wyraźnie znać, będąc dodatkowo upartym i przekonującym „żądającym”. W związku z tym właściciele labradorów powinni dokładnie kontrolować ilość zjadanego pokarmu, aby uniknąć otyłości i związanych z nią problemów zdrowotnych.

Zrównoważenie oraz zdolność przyswajania nowej wiedzy czynią z niego idealnego psa poszukiwawczego, ratowniczego, wykrywającego i terapeutycznego (dogoterapia/kynoterapia). AKC opisuje labradory jako idealne dla rodzin i sportowców. Warto również pamiętać, że ich umiejętności myśliwskie są nadal żywe w mniejszym lub większym stopniu, dlatego również w tej dziedzinie spełniają się doskonale.

Nie mają w zwyczaju przeskakiwać przez wysokie ogrodzenia, ani kopać dołów, ale ze względu na żywiołowość niektóre psy tej rasy chętnie wspinają się lub skaczą dla czystej rozrywki. Jako zwierzę inteligentne i zdolne, potrzebuje dużej stymulacji, motywacji do działania mu bowiem nie brak.

Wykazują dużą ciekawość w stosunku do świata, bardzo kochają swych właścicieli i lubią poznawać nowe zapachy oraz rzeczy. Dlatego też zdarza im się znikać z pola widzenia swego pana. Niestety, wiele z tych uciekinierów pada ofiarą złodziei, ze względu na łatwowierność i przyjazne usposobienie. Ponieważ zjawisko jest stosunkowo częste, UK Kennel Club proponuje, aby wszystkie labradory zostały „zachipowane”, zachowując w mikro chipie adres zamieszkania oraz imię i nazwisko właściciela, dzięki czemu zwierzę mogłoby zostać lepiej namierzone i odzyskane z rąk złodziei.

Labrador jako pies pracujący.

Zrobił karierę w wielu branżach dzięki inteligencji i „dobremu” charakterowi. Najczęściej pracuje jako pies myśliwski, ratowniczy, wykrywający, towarzyszący (pies opiekun), zaprzęgowy w psim sporcie zwanym carting, terapeutyczny. W Kanadzie ok. 60 – 70% wszystkich psów opiekunów stanowią właśnie labradory, poza nimi spotyka się owczarki niemieckie i goldeny retrievery.

Jako świetny technicznie i kondycyjnie pływak potrafi dostosować się do najzimniejszej wody, w której może przebywać stosunkowo długo. Bardzo dobrze czuje się jako pomocnik myśliwego – kiedy ten zestrzeli lecącego ptaka, pies obserwuje, gdzie spadł, a następnie używa węchu, aby odnaleźć martwą lub ranną zdobycz. Labradory to wręcz królowie myślistwa, z czego doskonale zdają sobie sprawę ludzie w to zaangażowani. Poza tym, jako typ wyżłowaty, prezentuje stójkę (pozycja przyjmowana przez psy myśliwskie), jak również przejawia zachowania odpowiednie dla płochaczy (wyszukiwanie i wypłaszanie zdobyczy). Ponieważ woda nie jest mu straszna, angażuje się w ratowanie tonących, we współpracy z takimi rasami jak leonberger, nowofundland i golden retriever.

Kondycja zdrowotna.

W porównaniu do innych ras labradory są bardzo zdrowymi psami, choć i one nie są wolne od chorób dziedzicznych, w tym: dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, zwichnięć rzepki, chorób oczu: postępującej atrofii siatkówki, zaćmy, dystrofii rogówki i dysplazji siatkówki. Rzadko występuje miopatia dziedziczna – zaburzenie powodujące niedobór włókien tworzących tkankę mięśniową poprzecznie prążkowaną; objawem choroby jest szczudłowaty chód czy tzw. „królicze skoki”. Czasem labradory cierpią na choroby autoimmunologiczne i głuchotę. Często jednak doznają licznych urazów spowodowanych ćwiczeniami fizycznymi oraz osłabienia, upadków, dezorientacji.

Otyłość.

Labradory to łasuchy, więc bez odpowiedniego wysiłku fizycznego stają się otyłe. Lenistwo znacząco przyczynia się do tego, a choroba jaką jest otyłość jest sprawą bardzo poważną i uważaną za największy problem związany z żywieniem wśród psów w ogóle. Badania pokazują, że co najmniej 25% psów w USA ma nadwagę, dlatego też labradory muszą spalać nadmiar kalorii. Zdrowy pies może uprawiać wodny sprint nawet przez 2 godziny dziennie, dzięki czemu jego sylwetka powinna być w kształcie delikatniej klepsydry. Nadmiar kilogramów przyspiesza dysplazję stawu biodrowego i może prowadzić do tzw. chorób wtórnych, np. cukrzycy. U starych, zwłaszcza grubych psów powszechnie występuje choroba zwyrodnieniowa stawów. Aby psa utrzymać w dobrym zdrowiu, niezbędne minimum aktywności winno obejmować dziennie dwa, co najmniej 30-minutowe spacery.

Szczegółowe dane i wymiary.

Labrador retriever.

• Wysokość w kłębie: psy: 56 – 62 cm, suki: 55 – 60 cm
• Masa: psy: 29 – 41 kg, suki: 25 – 32 kg
• Długość życia: 10 – 12 lat

Labrador retriever – ciekawostki.

• Przodek rasy dzisiaj określanej mianem labradora retrievera był nazywany psem św. Jana lub psem wodnym św. Jana. Psy te sprowadzono do Anglii i nazwano na cześć krainy geograficznej zwanej Labrador. Słowo retriever oznacza, że rasa została „przywrócona” na terenach oblewanych przez Morze Labradorskie. Czasem jednak określało się je po prostu labradorami, aby odróżnić je od większej rasy nowofundlandzkiej mimo, że przebywała ona liczniej na południowym półwyspie Avalon. Labrador retriever pochodzi rzeczywiście z Nowej Funlandii, a rasa nowofundlandów została stworzono w tym samym czasie na Labradorze. Nazwy i pochodzenie obu ras pomieszano wraz z pojawieniem się ich w Anglii i USA. Zatem, paradoksalnie, pies z Labradoru to nowofundland, a labrador retriever pochodzi z Nowej Funlandii.
• W obrębie rasy występuje również tzw. linia australijska, niespotykana na zachodzie, powszechna natomiast w Azji. Psy te, ponoć, bardzo kochają dzieci.
• Szczenięta o różnym umaszczeniu mogą potencjalnie urodzić się w tym samym miocie. Kolor zależy bowiem w głównej mierze od 3 genów.
• Istnieją również tzw. labradory srebrne, ale nazwa ta jest nieoficjalna, używana tylko przez miłośników psów.
• Dzięki niesamowitej delikatności labrador może przenieść jajo w pysku nie rozgniatając go.
• Psy tej rasy są uznawane za jedne z najinteligentniejszych – w rankingu Stanley’a Corena, w książce „Inteligencja psów” (oryg. The Intelligence of Dogs) znalazły się na 7. miejscu.
• Wysoka inteligencja, przejmowanie inicjatywy i niezależność przyczyniają się wspaniałych zachowań względem ludzi. Jednym z takich bohaterów był Endal, który w 2001 r. ułożył nieprzytomną, niepełnosprawną właścicielkę w pozycji bocznej ustalonej (kobieta spadła z wózka inwalidzkiego), wyjął telefon komórkowy i przykrył kocem poszkodowaną. Po udzieleniu niezwykłej pomocy, zaczął szczekać, aby przyciągnąć uwagę ludzi, następnie pobiegł do pobliskiego hotelu, aby uzyskać pomoc.

Polecamy.

• Psy domowe
• Rasy psów
• Husky syberyjski
• Owczarek niemiecki
• Dog niemiecki
• Rottweiler
• Berneński pies pasterski
• Grzywacz chiński
• Bulterier
• Cavalier king charles spaniel
• Yorkshire Terrier
• Psowate
• Pies dingo
• Likaon
• Cyjon
• Wilk