Kot japoński bobtail czyli Hello Kitty
Symbol szczęścia i Maneki-neko
Jeżeli kiedyś zastanawialiście się nad pochodzeniem postaci Hello Kitty, właśnie poznajecie prawdę. Ta znana na całym świecie postać uroczego kotka z kokardką pod uszkiem powstała na bazie prawdziwej rasy – japońskiego bobtaila. Hello Kitty to współczesny symbol kawaii – słowa tłumaczonego jako „sympatyczny”, „rozkoszny” czy „uroczy”, używanego wśród Japończyków.
Rasa Japanese Bobtail przyczyniła się nie tylko do powstania opisywanej mangowej postaci, ale także do powstania jednego z najważniejszych symboli szczęścia w Japonii – kota Maneki-neko.
Klasyfikacja FIFe
- Kategoria III: Koty krótkowłose
- Kod EMS: JBT
- Inne nazwy: Japanese Bobtail
- Kraj pochodzenia: Japonia, Azja Południowo–Wschodnia
Historia rasy
Pierwsze koty domowe pojawiły się w Japonii z Chin oraz Korei w VI wieku, ale nie ma pewności, czy miały one krótkie czy długie ogony. Nie wiadomo więc, kiedy i gdzie powstała rasa Japanese Bobtail. Pewnym jest, że pochodzi ona z Dalekiego Wschodu i ma co najmniej kilkaset lat.
O wieku rasy świadczy wiele elementów japońskiego folkloru, w którym zawiera się mnóstwo wizerunków kota o krótkim ogonie.
Jedna z opowieści głosi, że pewien mały kot w typie bobtail o imieniu Maneki-neko („kot wabiący, zapraszający”) witał przechodniów podniesioną łapką, stając się tym samym symbolem szczęścia. Wizerunek Maneki-neko z podniesioną na znak powitania jedną łapą widnieje dziś na fasadzie świątyni Gotokuji niedaleko Tokio. Figurki Maneki-neko są także jedną z ulubionych dekoracji Japończyków. Ma ona bowiem podobną funkcję jak słonik z podniesioną trąbą w Europie – ponoć przynosi szczęście.
W sztuce ludowej
Okazuje się zatem, że najwięcej o japońskim bobtailu dowiemy się nie z historycznych zapisów, ale z japońskiej sztuki ludowej.
Pierwsze udokumentowane japońskie koty ze skróconym ogonem istniały w kraju już na początku wieku XVII. Wizerunki trójkolorowych bobtaili spotyka się dziś na zachowanych z tamtego okresu drzeworytach i sitodrukach.
Krótki ogon
Jak Japończycy tłumaczą niezwykle krótki ogon u swego ulubieńca? Według jednej z historii, śpiącemu kotu zapalił się ogon od pobliskiego ogniska. Przestraszone zwierzę biegło ulicami Imperium, podpalając domy swym płonącym ogonem. Rano, wściekły z powodu zniszczenia miasta cesarz nakazał, aby wszystkim kotom w Imperium obciąć ogony, co miało zapobiec w przyszłości podobnej katastrofie.
Charakterystyka
Wygląd
Rasa uznawana jest przez wszystkie główne federacje felinologiczne, z wyjątkiem brytyjskiej GCCF.
Idealny japoński bobtail posiada głowę w kształcie trójkąta równobocznego oraz duże, sterczące, szeroko rozstawione uszy. Oczy powinny być duże, bardziej owalne, niż okrągłe, a kufa (pysk) raczej szeroka i zaokrąglona, niezbyt spiczasta, ani tym bardziej płaska. Tułów winien być wydłużony, szczupły, ale umięśniony, o szlachetnej linii. Ciało wsparte jest na długich i smukłych kończynach (tylne są dłuższe od przednich).
W obrębie rasy spotyka się odmianę krótkowłosą i długowłosą. U obu sierść musi być miękka i jedwabiście gładka. Dodatkowo u kotów długowłosych sierść stopniowo wydłuża się w kierunku zadu. Ogon, choć krótki, powinien być widoczny i składać się z jednego lub więcej zakrzywionych kręgów. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, ale najbardziej pożądany jest szylkret z calico, czyli umaszczenie rudo–czarno–białe.
Krótki ogon (mierzący zwykle ok. 10 cm) jest wynikiem mutacji genetycznej wywołanej przez gen recesywny. Gen ten nie jest jednak związany z mutacją taką jak u Manxów. Uważa się więc, że krótki ogon u japońskich bobtaili nie jest związany z wadami genetycznymi, jak ma to miejsce u rasy z Wyspy Man.
Temperament
Te japońskie koty są wyjątkowo towarzyskie, ponadto ciekawskie, odważne, inteligentne i czujne. Łatwo dostosowują się do trybu życia danej rodziny, nowych ludzi, zwierząt i sytuacji. Wykazują bardzo wysoką aktywność, ale nie irytują swą obecnością. Lubią gry grupowe, w których mogą bawić się ze swym opiekunem.
Angażują się w życie właścicieli, pragną im towarzyszyć i chętnie podają łapkę, nawet jeśli nie zostały o to poproszone. Poza tym uwielbiają rozmowy z ludźmi – emitują rozmaite odgłosy w szerokiej gamie, które niektórzy hodowcy nazywają śpiewem.
Rasa należy także do nielicznej grupy kotów lubiących chodzić na smyczy i wykonujących różnorakie sztuczki. Nie są zbyt hałaśliwe (choć rozmowne), ale mogą wszcząć alarm, jeśli coś je zaniepokoi. Wielu właścicieli zauważa także, że koty te lubią wodę.
Szczegółowe dane
Japoński bobtail
- Wysokość w kłębie: 20-22 cm
- Waga: kocury 3-4 kg, kocice 2-3 kg
- Długość ogona: 10 cm
- Długość życia: 15-18 lat
Japoński bobtail – ciekawostki
- Trójkolorowe japońskie bobtaile nazywane są Mi-ke („trójkolorowy”) i to one postrzegane są jako symbol szczęścia. Japończycy za czasów Imperium wielbili go za piękno i dobroć do tego stopnia, że figurki Mi-ke stawiane były w świątyniach i domu rodziny cesarskiej.
- W roku 2013 najwięcej hodowli japońskich bobtaili znajdowało się w Ameryce Południowej, niewiele w Europie, a w Japonii co najmniej jedna. Rasa jest zatem jedną z najrzadszych.
- W obrębie rasy spotyka się różnobarwność tęczówek. Koty dotknięte tą niezwykłą cechą mają jedno oko niebieskie (lub srebrne, głównie w hodowli japońskiej), a drugie żółte (złote). Kocięta o takich oczach są z reguły droższe od swych zwykłych krewnych.
- Badania genetyczne dowodzą, że japoński bobtail jest jedną z najbardziej różnorodnych ras pod względem genetycznym. Dzięki temu nie są naznaczone poważnymi chorobami wrodzonymi. Ponadto mioty japońskich bobtaili są mniej liczne od innych ras, ale kocięta są za to większe i szybciej rozwijają się, niż u pozostałych kotów rasowych.
- Postać japońskiego bobtaila pojawia się w filmie animowanym Studia Ghibli pod tytułem „Narzeczona dla kota”. Postać „szczęśliwego” kota pojawia się w wielu anime (japońskich filmach animowanych) stworzonych m.in. przez Hayao Miyazakiego – współzałożyciela Studia Ghibli.
Znam tego kota z pewnego anime ale tam bardziej przypominał kluskę z uszami 🙂
W rzeczywistości wygląda całkiem normalnie 🙂