Barbet

Barbet to obecnie rzadko spotykany, średniej wielkości pies myśliwski, wykorzystywany do polowań na ptactwo wodne, które wyszukuje i wypłasza z zarośli, a także aportuje. Jest bardzo odporny na zimno i lubi wodę niezależnie od pogody. Jest wesoły i cierpliwy wobec dzieci. Jego wygląd, jak przystało na psa użytkowego, powinien być naturalny, wręcz roboczy. Jest idealnym psem dla aktywnego właściciela.

Klasyfikacja

• Grupa VIII Barbet (francuski pies wodny)
• Sekcja 3
• Wzorzec FCI nr 105
• Obowiązują próby pracy
• Inne nazwy rasy: Griffon d’arrêt à Poil Laineux

Historia rasy

Barbet jest rasą bardzo starą. „Wodne psy” o wełnistej, skręconej lub falistej sierści pojawiły się już w średniowieczu na obszarze obejmującym Portugalię, Hiszpanię, południową Francję i zachodnie Włochy. Początkowo pełniły funkcje pastuchów, jednak dość szybko zauważono, że dzięki tłustej, wodoodpornej sierści, nadają się do pracy w wodzie.

Już w XVI-wieku nazywano je „barbet”, czyli „brodacz” („la barbe” – fr. „broda”). Polował z nimi król Francji Henryk IV, a później Ludwik XV.

W XIX wieku w wyniku selekcji i krzyżowania psów, powszechnie nazywanych „barbetami”, uzyskano współczesnego barbeta, a w 1886 r. opracowano pierwszy wzorzec tej rasy. Pod koniec XIX wieku ich liczebność we Francji bardzo zmalała, ale dzięki entuzjastom i pracy hodowlanej udało się jednak ocalić tę rasę. Barbet jest rasą rzadką, a wpływa na to niewielka populacja tych psów, mała liczba ośrodków hodowlanych, a także czasochłonna pielęgnacja.

W rasie występują dwa typy barbetów: „vieux barbet” czyli linia wywodząca się ze starych francuskich hodowli oraz linia „modern” pochodząca od psów wprowadzonych do rasy w latach 80-tych.
Pierwsza przedstawicielka tej rasy, Ratafia, przybyła do Polski w 1995 roku.

Charakterystyka rasy

Jest to pies użytkowy, przystosowany do ciężkiej pracy, o czym przypomina budowa jego ciała. Tułów i kończyny barbeta muszą być mocne i silnie, aby mógł wyjść z wody na stromy brzeg niosąc aport. Długi ogon pomaga mu w pływaniu, a charakterystyczny zwinięty na jego końcu haczyk sprawia, że pies nie zahacza o krzewy i gałęzie drzew. Łapy ma duże, okrągłe i mocno owłosione, aby nie zapadał się w grząskim gruncie. Jest odporny na wilgoć i zimno, ale niezbyt dobrze znosi upał.

Barbet ma dobry węch i sprawdza się jako pies do polowania na ptactwo wodne. Jego praca polega na aportowaniu i wypłaszaniu zwierzyny, również z wody. Pielęgnacja długiej i obfitej sierści może sprawiać kłopot.

Barbet to pies łagodny w stosunku do ludzi i innych zwierząt. Z natury wesoły i pełen energii. Obecnie często jest psem do towarzystwa i sprawdza się jako przyjaciel rodziny, lubi dzieci i inne zwierzęta domowe.

Charakter

Barbet to wesoły i żywiołowy pies. Jest ufny, nieagresywny i mało szczeka co sprawia, że nie jest dobrym psem stróżującym. Bardzo przywiązuje się do swojego właściciela, szybko i chętnie się uczy. W szkoleniu ważna jest konsekwencja. Barbet może mieszkać w mieście, ale należy zapewnić mu regularne spacery, gdyż bardzo lubi ruch. Nie lubi natomiast długo pozostawać w domu sam.

Nie ma dominującego charakteru, lecz jest bardzo inteligentny i może brać udział w takich konkurencjach jak: agility, obedience i dock-diving.

Zachowanie

Barbet ma zrównoważone i przyjazne usposobienie. Jest chętny do pracy w każdych warunkach. Kocha swoją rodzinę i nie lubi samotności. Potrzebuje dość dużo aktywności i uwagi swego właściciela. Pomimo tego, że jest psem myśliwskim, coraz częściej jest psem do towarzystwa.

Barbety wykorzystywane są w dogoterapii, świetnie radzą sobie w pracy z osobami niewidomymi i jako psy towarzyszące pomagają osobom niepełnosprawnym.

Wielkość

Barbet jest silnym, średniej wielkości, wytrzymałym psem, o proporcjonalnej budowie ciała, szerokiej głowie i głębokiej klatce piersiowej. Jego wysokość może przekraczać nawet 60 cm, a waga dochodzi do 28 kg.

Umaszczenie

Spotyka się wiele odmian umaszczenia: czarne, brązowe, piaskowe, białe, szare, kasztanowe lub rude, na ogół jednolite, czasem z większymi lub mniejszymi łatami. Dopuszcza się odcienie płowe i jasnopłowe. Odcień powinien być jednakowy na całym ciele.

Szata

Okrywa włosowa jest jedno- lub dwuwarstwowa, ale bez podszerstka. Sierść jest kędzierzawa lub falująca, dość długa (10-15 cm) i gęsta, co umożliwia psu pracę w trudnych warunkach. Szata pokrywa równomiernie całe ciało i nadaje psu naturalny wygląd. Modelowanie sierści dopuszczalne jest tylko w niewielkim stopniu, aby pomóc mu w pracy lub ułatwić codzienne utrzymanie. Szata i skóra barbeta chroni go przed zimnem i urazami. Skóra powinna być więc gruba, a sierść obfita.

Gęsta sierść na pysku układa się w charakterystyczną brodę, od której rasa uzyskała swoją nazwę (fr.barbe-broda).

Długość życia

Barbety są psami długowiecznymi. Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi ok. 14 lat. Znane są jednak przypadki, kiedy psy dożywały nawet 18 lat.

Odżywianie

Barbeta, tak jak i inne psy, należy żywić racjonalnie. Rodzaj karmy i jej ilość należy dostosować do indywidualnych potrzeb psa, biorąc pod uwagę jego wiek, wielkość, stan zdrowia, stopień aktywności, a także porę roku.

Może to być zbilansowana, pełnowartościowa gotowa karma sucha lub mokra, albo posiłki przygotowywane samodzielnie przez właściciela, gotowane lub w typie BARF. Powinny one jednak być odpowiednio suplementowane.

Pielęgnacja

Pielęgnacja uszu barbeta polega na regularnym kontrolowaniu stanu małżowin usznych, które mają tendencję do zarastania. Słaba wentylacja ucha i częste kąpiele mogą prowadzić natomiast do stanów zapalnych.

Pielęgnacja włosa dobrej jakości ogranicza się do szczotkowania go dwa razy w tygodniu. Gorszy jego stan, suchość i mocne kręcenie powoduje, że utrzymanie okrywy wymaga więcej wysiłku, a nawet regularnego strzyżenia. Na uwagę zasługują zwłaszcza brzuch, wewnętrzna strona ud, miejsca za uszami, broda i głowa.

Barbet nie linieje, ale jego sierść łatwo się filcuje. Zaleca się całkowite ogolenie szczeniaka w wieku 4-6 miesięcy, wtedy włos prawidłowo się rozwija.

Częstość kąpieli psa zależy od potrzeb, ale zawsze należy pamiętać, aby przed kąpielą włos dokładnie rozczesać.

Sierść jest nieprzemakalna. Osiąga długość ok. 13 cm i może tworzyć sznury. Ze względu na to, że długa sierść łatwo się spilśnia, raz w roku zaleca się strzyżenie jednakowo na całym ciele, pozostawiając dłuższą brodę i brwi.

Psa nie należy golić, gdyż jego sierść stanowi naturalną izolację i chroni przed przegrzaniem. W czasie upałów należy zapewnić psu chłodne i zacienione miejsce oraz możliwość kąpieli. W zimie natomiast gruba okrywa pomaga mu przetrwać w niskich temperaturach.

Kondycja zdrowotna

Barbety są zdrowymi i odpornymi psami myśliwskimi. Nie są szczególnie obciążone chorobami dziedzicznymi, chociaż liczebność populacji jest niewielka. Wąska i mało zróżnicowana pula genetyczna powoduje, że nie są łatwe w hodowli.

Nieobowiązkowym badaniem, które warto wykonać, jest prześwietlenie w kierunku dysplazji bioder i łokci, a także badanie oczu, ze względu na zdarzające się pojedyncze przypadki entropii. Znane są również rzadkie przypadki epilepsji.

Szczegółowe dane / wymiary

Barbet

• Wysokość w kłębie:
  • pies: 58 – 65  cm
  • suka: 53 – 61 cm
• Waga: 18-28 kg
• Długość życia: 13-15 lat
• Pochodzenie: Francja
• Usposobienie: zrównoważone, łagodne, bardzo oddane właścicielowi, lubią wodę, nawet zimną
• Szata: długa, wełnista, falowana, tworzy sznurki, ale niespilśnione, obfita, całkowicie
  pokrywa ciało psa. Naturalny wygląd sierści jest niezbędną cechą rasy. Strzyże się je tylko po to, aby ułatwić im pracę.
• Umaszczenie: czarne, szare, kasztanowe, rude, płowe, białe, płowe, łaciate lub jednolite

Ciekawostki

• Podobno to właśnie barbet był pierwszym zwierzęciem, u którego sukcesem zakończyła się pierwsza w nowożytnej historii sztuczna inseminacja. (1780 r., Lazzaro Spallanzani).
• Z nazwą tej rasy wiążą się francuskie powiedzenia:
  • „crotté comme un Barbet”– być brudnym jak Barbet
  • „Suivre quelqu’un comme un Barbet”– podążać za kimś jak Barbet
  • „C’est un Barbet!”– to po prostu Barbet!
• Na świecie jest około 3000 psów tej rasy, w Polsce około 150.
• Pierwszym barbetem w Polsce była Ratafia (1995 r.).
• Pierwsza suka hodowlana w Polsce to Ottavia. Pierwszy jej miot urodził się 2 czerwca 2006 roku. Dziś jest już u nas kilka hodowli tych psów.
• Szare umaszczenie spotykane współcześnie jest efektem postępującego z wiekiem szarzenia sierści na skutek ekspresji „locusu g”.
• Psy tej rasy wykazują skłonność do charakterystycznej „stójki” i dużą odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne.
• Pierwszy raz nazwy „barbet” użył Jacques du Fouilloux w XVI wieku. Nazwał tak psy o obfitej sierści na pysku, tworzącej „brodę” (fr. barbe). Do końca XIX wieku nazwa ta określała we Francji grupę psów, a nie konkretną rasę.
• Rozpowszechniona jest teoria o pochodzeniu barbetów od pudli. Jest ona jednak nieprawdziwa, za czym przemawia fakt, iż standard pudla jest znacznie starszy niż barbeta, a poza tym pudel wywodzi się z Niemiec, a barbet z Francji.
• Pierwszy standard rasy powstał w 1886 roku, a psem wzorcowym był Pilote.
• W 1885 roku pierwsze barbety: Thug i Plock pokazano na wystawie w Paryżu, w klasie „wyżłów długowłosych i barbetów”.
• Barbety pracują z osobami niewidomymi, jak również w charakterze psów terapeutycznych.

Polecamy

• Najmądrzejsze rasy psów – TOP 100
• Inteligencja psów
• Agresywne rasy psów
• Najstarsze psy – Top 10
• Najdłużej żyjące rasy psów – TOP 10
• Pies domowy
• Rasy psów – opisy i charakterystyka
• Psowate
• Rasy kotów – opisy i charakterystyka
• Zwierzęta domowe