Sznaucer olbrzym / brodacz monachijski
Biegający po ogrodzie sznaucer olbrzym może przestraszyć, zwłaszcza kiedy zaczyna biec w naszą stronę. Jeśli jest on jednak wychowywany przez mądrego właściciela, nie zaatakuje. Sznaucer olbrzym to pies efektowny, ale też inteligentny i pracowity, powinien zatem posiadać właściciela o takich samych cechach.
Klasyfikacja FCI.
- Grupa 2: Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła
- Sekcja 1.1.: Pinczery
- Typ dogowaty
- Podlega próbom pracy
Historia rasy.
Pierwsze sznaucery olbrzymy pojawiły się w Szwabii, Bawarii i Wirtembergii w wieku XVII. Rasa ta została uznana za szorstkowłosą wersję niemieckich pinczerów, sądzono ponadto, że specyficzne futro pomagało przetrwać podczas niemieckich zim i zapobiegało ukąszeniom różnego rodzaju owadów.
Początki rasy są niejasne, ale na podstawie niektórych źródeł spekuluje się, że sznaucer olbrzym pochodzi z krzyżówek genetycznych czarnych dogów niemieckich, owczarków niemieckich, rottweilerów, dobermanów, bokserów, Bouvier des Flandres i innych ras sznaucerów.
Wyhodowano go na uniwersalnego psa rolniczego, opiekującego się parcelami i prowadzącego zwierzęta na targi handlowe. Na przełomie wieku XIX i XX pełnił rolę stróża w fabrykach, browarach, rzeźniach i pastwiskach całej Bawarii. Poza nią nie był jednak znany do momentu wybuchu I, a później II wojny światowej, w których brał udział jako pies wojskowy.
Pierwsze wielkie sznaucery przywieziono do USA w latach ’30-tych, ale aż do lat ’60-tych rasa nie zyskała zbyt dużej popularności. W roku 1962 AKC zarejestrowało 23 sznaucery olbrzymy, w 1974 r. liczba ta wzrosła do 386, w 1984 r. – do ponad 800, a w 1987 r. – do ok. 1000.
Współcześnie sznaucery olbrzymy sprawdzają się jako psy policyjne, ratownicze i pasterskie. Biorą udział w zawodach posłuszeństwa, agility, Schutzhund oraz w wystawach psów rasowych i psim sporcie zwanym cartingiem (pies ciągnie niewielki pojazd, w którym znajduje się człowiek). W Europie uważany jest bardziej za psa pracującego, aniżeli wystawowego; celem wielu klubów sznaucera jest nie tyle przygotowanie go do wystaw psów rasowych, ale pokazanie zdolności „roboczych”.
Trzy rasy sznaucerów.
Warto wspomnieć, iż wyróżniamy trzy rasy sznaucerów: duże, średnie i miniaturowe.
Wygląd.
Choć sznaucera tego określa się mianem olbrzyma, w porównaniu do innych dużych ras typu dog czy rottweiler nie wydaje się większy. Chodzi raczej o porównanie do pozostałych sznaucerów: sznaucera miniaturowego i średniego.
Sylwetka ma kształt kwadratu, powinna przypominać większą wersję sznaucera średniego. Ogon zawsze jest podcinany w krajach, w których nie jest to zakazane. Jeśli uszy nie są przycięte, zwisają, ale skrócone sterczą wysoko na głowie.
Sierść jest gęsta, szorstka i odporna na warunki atmosferyczne. Na pysku tworzy brodę i brwi.
Umaszczenie.
Umaszczenie może występować w dwóch wariantach kolorystycznych:
- czarnym
- pieprzu i soli (przenikające się odcienie czerni, szarości i bieli, wyglądające jak posypane solą i pieprzem).
Temperament.
Z natury raczej spokojny, ale wykazuje podejrzliwość w stosunku do obcych, dlatego bywa terytorialny, co było dobrze widziane w pracach, jakie wykonywał w przeszłości. Wystarczy jednak, że właściciel pokaże psu, że gość jest mile widziany, aby ten zaakceptował przybysza lub nową sytuację. Ponieważ jest duży i posiada silny charakter, może być agresywny, ale z reguły jest raczej zdystansowany. Mówi się o nim, że jest miły w spoczynku, ale pobudzony zachowuje się jak służbista.
Uważa się go za godnego zaufania w stosunku do dzieci. Jest bardzo inteligentny, dlatego szybko się nudzi. „Cierpi” również na energiczność i porywczość, które w połączeniu ze znudzeniem może prowadzić do destrukcyjnych zachowań (np. niszczenia rzeczy). Łatwo go szkolić, wykazuje również ogromną lojalność wobec właściciela.
Pielęgnacja i kondycja zdrowotna.
Sznaucery wymagają regularnej pielęgnacji, ponieważ na ich brodach „lubi” zbierać się ślina, i resztki pokarmu. Sierść na pysku powinna być podcinana co 2 – 4 tygodnie.
W obrębie rasy często występuje dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, sznaucery są również podatne na choroby oczu, w tym: jaskrę, zaćmę, zespół suchego oka, dysplazję siatkówki, progresywny zanik siatkówki. Spotyka się też choroby skóry: sezonowe łysienie, bielactwo nabyte, torbiele, rak skóry.
Niektóre sznaucery cierpią na moczówkę prostą, niedoczynność tarczycy, narkolepsję, katapleksję i padaczkę. Czasem występują również choroby kości, rak wątroby, chłoniaki, niewydolność i zawał serca.
Szczegółowe dane i wymiary.
Sznaucer olbrzym.
- Wysokość w kłębie: 60 – 70 cm
- Masa: 35 – 47 kg
- Długość życia: 12 – 15 lat
Sznaucer olbrzym – ciekawostki.
- Niektórzy hodowcy uważają, że sznaucery o umaszczeniu pieprz i sól są bardziej uległe niż sznaucery czarne.
- Niektóre sznaucery olbrzymy są uczulone na szampon, sulfonamidy i złoto.
- Rak skóry występuje częściej u odmiany z czarną skórą. Wynika to z faktu, że na rozwój czerniaka mają wpływ melanocyty – komórki pigmentowe przyciemniające skórę.
- W przeciwieństwie do wielu dużych psów, sznaucer olbrzym żyje długo – nawet do 15 lat.
Polecamy.
- Psy domowe
- Rasy psów
- Nowofundland
- Owczarek podhalański
- Dogue de Bordeaux
- Owczarek kaukaski
- Doberman
- Bernardyn
- Chow chow
- Sznaucer miniaturowy
- Golden retriever
- Labrador
- Husky syberyjski
- Owczarek niemiecki
- Dog niemiecki
- Rottweiler
- Berneński pies pasterski
- Grzywacz chiński
- Bulterier
- Buldog francuski.
- Cavalier king charles spaniel
- Yorkshire Terrier
- Psowate
- Pies dingo
- Likaon
- Cyjon
- Wilk
