DomowePsySsakiZwierzęta

Seter szkocki, gordon

Seter szkocki, gordon – największy z seterów

Historia seterów sięga początków myślistwa. Angielskie słowo „to set”, od którego pochodzi nazwa grupy psów „seter”, oznacza „przysiadać”, a w języku myśliwskim znaczy „wystawiać ptactwo” lub „robić stójkę”. Myślistwo w Europie, również z udziałem psów, uchodziło za modny sposób spędzania czasu. Do każdego rodzaju polowania starano się wyhodować odpowiednie psy. Również seter szkocki gordon powstał w odpowiedzi na te potrzeby. Choć jest to pies elegancki, o przyjaznym usposobieniu, to jednak dziś w Polsce mało popularny.

Klasyfikacja

  • Grupa 7 – Wyżły
  • Sekcja 2 – Wyżły brytyjskie. Seter
  • Próby pracy wymagane.
Seter szkocki, gordon

Historia rasy

Psy myśliwskie w typie setera znano już w XVI i układano do wystawiania i przywarowywania. Specyficzny sposób polowania spowodował, że nazwano je „sitting dog”, w skrócie sitter, a później „setter”. Używano ich nie tylko na Wyspach Brytyjskich, ale także w Hiszpanii. Już w XVII wieku Lord von Bute hodował w Szkocji czarne setery, jednak to Alexandrowi IV Gordonowi przypisuje się największe zasługi w uszlachetnieniu tej rasy i poprawieniu jej właściwości łowieckich. Od jego nazwiska setera szkockiego nazwano w 1923 roku gordonem.

Na początku XIX wieku książę Alexander IV Gordon założył hodowlę seterów i uzyskał czarno – białe, inteligentne, wszechstronne psy myśliwskie. Spadkobierca księcia, bratanek Duke of Richmond, przejął zamek Gordon w 1845 roku i wskrzesił tam hodowlę seterów. Z dokumentacji zamknięcia hodowli w 1907 roku wynika, że psy były czarno-białe podpalane.

W 1859 roku na pierwszej zorganizowanej przez myśliwych wystawie w Newcastle, zwycięstwo przypadło czarnemu podpalanemu seterowi Dandy.

Pod koniec XIX wieku seter szkocki był jedną z bardziej popularnych ras psów w Wielkiej Brytanii. Na nasze ziemie trafił z Niemiec, gdzie nie zdobył szerszej popularności, ze względu na konkurencję bardziej popularnego wyżła niemieckiego. W Polsce natomiast, w okresie międzywojennym, były bardzo popularne.

Seter szkocki, gordon

Charakterystyka rasy

Współczesny gordon jest efektem pracy wielu pokoleń hodowców, którym udało się połączyć urodę i talent psa myśliwskiego. Psy te kochają przestrzeń, są posłuszne i pojętne. Umaszczenie setera szkockiego jest czarne, lśniące, z podpalaniem koloru dojrzałego kasztana. Płasko przylegający włos jest średniej długości. Charakterystyczne są również wyraźne, niezbyt obwisłe wargi, tzw. fafle.

Charakter

Gordon jest lojalnym i oddanym psem, przywiązanym do jednego właściciela. Ma pogodne usposobienie, lubi przebywać z ludźmi, ale do obcych zachowuje dystans. Gości w domu traktuje jak intruzów i nie pozwala się im głaskać, lubi natomiast dzieci i zabawy z nimi. Nie jest psem stróżującym, ale potrafi wzbudzić respekt. Nie jest hałaśliwy. Nadaje się na psa rodzinnego, lecz należy zapewnić mu dużo ruchu na świeżym powietrzu.

Najlepiej czuje się jednak na polowaniu. Jest wytrwały i ruchliwy, ma też doskonały instynkt i wrodzoną inteligencję. Chętnie podporządkowuje się przewodnikowi i jest dość łagodny, więc z ułożeniem go nie powinno być problemu. W czasie polowań lub spacerów seter szkocki niechętnie oddala się od swojego pana. Aportuje samorzutnie, bez specjalnego szkolenia. Bardzo nie lubi krzyku, podniesionego głosu i kar cielesnych.

Kocha każdą zabawę związaną z ruchem. W pogoni za aportem bez wahania skoczy w rumowisko lub rwący nurt rzeki.

Seter szkocki, gordon

Zachowanie

Seter szkocki doskonale nadaje się na psa mieszkającego w domu, jak i na typowego psa myśliwskiego. Jest wyjątkowo zrównoważony, ale potrzebuje wiele ruchu na świeżym powietrzu, co go uspokaja. Ponieważ to pies otwartych przestrzeni, postarajmy się znaleźć miejsce, gdzie będziemy mogli odpiąć smycz i pozwolić mu się wybiegać.

Gordon potrzebuje kontaktu z człowiekiem. W domu będzie starał się być blisko rodziny, a na spacerze przywołany, chętnie wróci do właściciela.

Trening posłuszeństwa nie może być oparty na rozwiązaniach siłowych. Gordon świetnie rozumie, czego od niego wymagamy i tylko konsekwencją postępowania i pochwałami osiągniemy zamierzony cel.

Wielkość

Wysokość psa dochodzi do 66 cm, a suki do 62 cm. Tułów powinien być niezbyt ciężki i umiarkowanej długości. Dobrze rozwinięta klatka piersiowa i umięśnienie sprawia, że jest zdolny do pracy nawet w trudnym terenie.

Seter szkocki, gordon

Umaszczenie

Sierść jest smoliście czarna i lśniąca, bez śladu rdzawego nalotu. Podpalanie w kolorze dojrzałego kasztana. Dopuszczalne są czarne znaczenia pod żuchwą i wzdłuż palców, na piersi natomiast tylko małe znaczenie w kolorze białym.

Szata

Włos na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu powinien być krótki i delikatny, w pozostałych miejscach średniej długości, przylegający, nie kędzierzawy ani falisty. Występują frędzle. Na ogonie tzw. pióro, czyli wydłużona sierść, dłuższa u nasady i skracająca się ku końcowi.

Długość życia

Seter szkocki w dobrym zdrowiu dożywa 10-14 lat.

Seter szkocki, gordon

Odżywianie

Ogromny apetyt setera szkockiego należy kontrolować, gdyż nawet harmonijnie zbudowany pies ma wrodzoną skłonność do przybierania na wadze. W okresie pracy w polu lub po długiej wycieczce gordon powinien najeść się do syta, ale w okresie zmniejszonej aktywności należy ograniczyć mu porcje. Połowa porcji posiłku powinna zawierać mięso lub podroby, a druga połowa gotowany ryżu lub makaron i surowe lub gotowane warzywa. Można stosować również gotowe karmy, dla psów aktywnych, w sezonie myśliwskim, a poza sezonem o normalnej zawartości białka i tłuszczów.

Jedzenie powinno być dobrze zbilansowane i dobrane do wieku, budowy, aktywności i szczególnych potrzeb psa, takich jak choroba, ciąża, odchowanie szczeniąt. O dobrej diecie najlepiej świadczy zdrowie psa i wygląd jego sierści. Nie wolno też zapominać o czystej i świeżej wodzie w misce.

Seter szkocki, gordon

Pielęgnacja

Bujny włos gordona jest błyszczący i nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Jeśli przemoknie, wystarczy wytrzeć psa ręcznikiem i wyczesać kawałki gałązek i traw metalowym grzebieniem. Psom biegającym po lesie należy często kontrolować skórę, uszy i oczy ze względu na kleszcze przenoszące choroby. Warto przejrzeć także łapy i poduszki palców. Psy myśliwskie powinny mieć łapy smarowane specjalną maścią z woskiem.

Systematyczne czesanie zapobiega matowieniu włosa i powstawaniu kołtunów. Gdy jest taka potrzeba, psa kąpiemy z użyciem szamponów przeznaczonych dla psów. Warto wyciąć włosy wyrastające pomiędzy palcami i na spodzie łapy. Łapa będzie wtedy bardziej zwarta i nie będzie się do niej przyklejał śnieg lub błoto.

Egzemplarze wystawowe należy kąpać z użyciem odżywki, a włos na szyi, łapach, klatce piersiowej i ogonie specjalnie strzyc.

Włos porastający ucho po jego wewnętrznej stronie utrudnia przewietrzanie i najlepiej go wyciąć. Uszy należy wycierać po wszelkich kąpielach i sprawdzać, czy nie rozwija się stan zapalny.

Seter szkocki, gordon

Kondycja zdrowotna

Seter szkocki jest psem zdrowym. Nie występują w tej rasie choroby dziedziczne, może z wyjątkiem defektów łap, które łatwo stwierdzić już w wieku szczenięcym. Choroby, które spotyka się u gordonów to dysplazja stawów biodrowych, rzadziej łokciowych, zaburzenia pracy tarczycy i skłonność do skrętu żołądka. Szczególnie ważny jest więc odpoczynek po posiłku i dzielenie posiłku na mniejsze porcje. Gordon wyjątkowo mało pije, ale po każdym wysiłku fizycznym musi napić się do syta, a karmiony suchą karmą musi mieć zawsze dostęp do świeżej wody.

Tak jak u innych psów o wiszących uszach, szczególnie ważne jest ich przewietrzanie i częsta kontrola, jako profilaktyka zapalenia ucha.

Seter szkocki, gordon

Szczegółowe dane / wymiary

Seter szkocki, gordon

  • Wysokość w kłębie:
    • pies: 66-69 cm
    • suka: 62 cm
  • Waga:
    • psy: 29-36 kg
    • suki: 25 kg
  • Długość życia: 14 lat
  • Pochodzenie: Wielka Brytania
  • Umaszczenie: smoliście czarne, lśniące, podpalanie w kolorze dojrzałego kasztana
  • Usposobienie: opanowany, odważny, inteligentny, pojętny, pełen godności. śmiały, towarzyski, przyjazny, zrównoważony
Seter szkocki, gordon

Ciekawostki

  • Inna nazwa rasy to „black & tan” – tzn. „czarny z podpalaniem”.
  • Wzorzec dopuszcza w umaszczeniu małą białą plamkę na piersi, która ma być śladem po wkrzyżowaniu do hodowli setera suczki collie, będącej własnością księcia Gordona
  • Prawdopodobnie w 1840 roku lord Rosslyn dodał geny bloodhounda do puli genowej gordona i jemu to gordon zawdzięcza podpalanie, grubą kość i duże fafle.
  • Na XVIII-wiecznych obrazach przedstawiano trzy odmiany seterów: angielskiego, irlandzkiego i szkockiego i wszystkie były wtedy jedną rasą. Dopiero w latach 1865-1875 zastosowano kryterium umaszczenia i rozdzielono rasy.
  • Gordon na polowaniu woli okrążać ofiarę niż wskazywać ją stójką, a zachowanie to pochodzi z czasów, gdy przodkowie rasy, psy pasterskie collie, okrążały stado. Myśliwi walczą z tą cechą, ze względu na ryzyko przypadkowego postrzału.
  • Gordon lubi mróz i śnieg, nie szkodzi mu też upał.
  • Poziom pasji myśliwskiej u młodego psa jest sprawdzany w próbach polowych. Wymogiem hodowlanym jest zaliczenie prób do 2-go roku życia psa lub konkursów powyżej 2 roku życia.
  • Dogoterapia – odpowiednio ułożone gordony są zrównoważone, cierpliwe i delikatne.
  • Dalekimi przodkami seterów były psy „ptaszniki”, które gdy wyczuły gdzieś ptaki, natychmiast przypadały do ziemi. Myśliwy zarzucał na okolicę i na psa obszerną, gęstą sieć i tak łapał ptaki.
  • W jesiennym lesie czarna podpalana sierść setera sprawia, że pies doskonale wtapia się w otoczenie.
Seter szkocki, gordon

Polecamy


Baza Dinozaurów

Jeden komentarz

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button