Rottweiler

Rasy psów – Rottweiler

Jego silną osobowość może okiełznać tylko równie mocna osobowość właściciela i trenera. Pies o dwóch twarzach: potrafi kochać dzieci, ale i zaatakować obcego człowieka. Wbrew pozorom, rottweiler jest bardzo wymagający – cierpliwość jednak zostanie wynagrodzona oddanym i kochającym olbrzymem.

Klasyfikacja FCI

• Grupa 2 – pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła
• Sekcja 2.1 – molosy typu mastyfa
• Podlega próbom pracy

Historia rasy.

Choć współcześnie wykorzystywany do rozmaitych celów, rottweiler jest jedną z najstarszych ras pasterskich. Pilnowanie zwierząt hodowlanych i ich ochrona w rozmaitych warunkach pozwala mu na pracę z każdym rodzajem bydła.

Korzenie rasy sięgają prawdopodobnie Imperium Rzymskiego, zaczynające się od rzymskich psów typu mastyf, zaganiających bydło. Przodek rottweilera był psem niezawodnym i wytrzymałym, a także bardzo inteligentnym i wyposażonym w silny instynkt stróża. W okresie podbijania europejskich ziem legiony rzymskie rozprzestrzeniły się po całym kontynencie, prowadząc ze sobą stada bydła, którym mogli się żywić na obczyźnie. Wtedy również wykorzystano zaganiające mastyfy, które jednocześnie pilnowały ich nocą. W ok. 74 roku n.e. armia rzymska podróżowała przez Alpy, aż do południowej części dzisiejszych Niemiec. Przez następne 200 lat rzymskie psy zaganiające pełniły funkcję pasterzy i zaganiaczy (głównie w czasie wypuszczania bydła na plac targowy), nawet po tym, jak Rzymianie zostali wypędzeni z ziem Szwabii, które ostatecznie otrzymały nazwę Rottweil. Region stał się ważnym ośrodkiem handlu i potomków rzymskich psów rzeźniczych, skutecznie broniących bydła przed złodziejami i dzikimi zwierzętami.

Uważa się, że w średniowieczu strzegły na swych szyjach pieniędzy zarobionych przez rzeźników ze sprzedaży bydła. Z czasem zaczęto nazywać je Rottweiler Metzgerhunds lub po prostu psami rzeźnickimi. Kiedy jednak podstawowym środkiem transportu zwierząt hodowlanych i innych towarów stała się kolej, zapotrzebowanie na tę określoną rasę spadło, podobnie jak spadła liczebność rottweilerów. Spadek populacji był tak duży, że w 1882 roku na wystawie psów w Heilbronn wystąpił tylko jeden, bardzo słaby przedstawiciel rasy. Wszystko zmieniło się przed I wojną światową, kiedy wzrosło zapotrzebowanie na psy policyjne, a to doprowadziło do ożywienia zainteresowania rottweilerami. Podczas I i II wojny światowej pełnił różnorakie role – był kurierem, ratownikiem, strażnikiem, zaprzęgiem.

Pierwszy klub rottweilera – Deutscher Rottweiler-Klub (DRK) – założono 13 stycznia 1914 roku, a 27 kwietnia 1915 powstał Süddeutscher Rottweiler-Klub (SDRK). Ostatecznie kluby połączono, a instytucję nazwano IRK – International Rottweiler-Klub. Zanim jednak doszło do połączenia, DRK liczyło sobie 500 zarejestrowanych rottweilerów, SDRK natomiast 3000. Wiele niemieckich klubów na rzecz rottweilerów połączyło się, tworząc Allgemeiner Deutscher Rottweiler Klub (ADRK) zarejestrowany 27 stycznia 1924 roku. Dzisiaj ADRK jest znane na całym świecie jako główny klub miłośników rasy rottweiler. W 1931 roku rasa została oficjalnie uznana przez American Kennel Club, a już w 1936 r. podczas międzynarodowej wystawy psów rasowych Crufts można było po raz pierwszy podziwiać te silne zwierzęta.

Wygląd.

Opisywany jako pies bardzo wytrzymały, o czarnej sierści z elementami podpalanymi, którego potęga i szlachetny wygląd klasyfikują jako dobrego psa towarzyszącego, pracującego i służbowego. Charakteryzuje go zrównoważenie, wytrzymałość, proporcjonalna budowa, inteligencja oraz siła.

Czaszka dosyć długa, między uszami szeroka, czoło raczej wysklepione. Na czubku pyska widoczny spory nos, bardziej szeroki niż okrągły, wyposażony w stosunkowo duże nozdrza, zawsze czarny. Zarówno dolna, jak i górna szczęka jest silna i szeroka. Wg FCI zgryz powinien być nożycowy. Oczy są średniej wielkości, migdałowate, o ciemnobrązowej tęczówce. Uszy, jak na wielkość czaszki, niebyt okazałe, wiszące, trójkątne, szeroko rozstawione i osadzone wysoko na głowie. Gdy jest czujny, czoło może się delikatnie marszczyć.

Szyja mocna, średniej długości, dobrze umięśniona, lekko wygięta, bez podgardla. Grzbiet prosty, mocny i pewny. Lędźwie krótkie, silne. Zad szeroki, średniej długości, delikatnie zaokrąglony, niezbyt wysoki, ale nie opadający. Klatka piersiowa pojemna, głęboka, z dobrze rozwiniętym przedpiersiem i wysklepionymi żebrami. Ogon krępy, podczas chodu utrzymywany na wysokości kręgosłupa, tworząc jego przedłużenie. W spoczynku często wisi.

Nogi.

Nogi proste, stosunkowo szeroko rozstawione, silnie rozwinięte i muskularne przedramiona, pazury krótkie, czarne. Uda średniej długości, ale szerokie i również umięśnione. Kończyny tylne z reguły są nieco dłuższe od przednich, palce mocne, łukowate.

Futro.

Futro składa się powłoki zewnętrznej oraz podszerstka; włos okrywowy niezbyt długi, ale gruby i gęsty. Osobniki żyjące w gorącym klimacie mogą nie posiadać podszerstka, aby zapobiec przegrzaniu ciała.

Umaszczenie.

Umaszczenie jest bardzo charakterystyczne – bez względu na region czy temperatury przeważa czerń z akcentami mahoniowymi lub rdzawymi (wg FCI elementy jasne nie powinny zajmować więcej niż 10% całkowitej powierzchni ciała), nad oczami widoczne są jasne kropki, a po każdej stronie pyska występować może ciemny pas na jasnym tle, na klatce piersiowej widoczny natomiast trójkątny wzór. Przód i wewnętrzna strona kończyn również w odcieniach podpalanych.

Temperament.

Wg standardów FCI rottweiler jest psem dobrodusznym, łagodnym, bardzo oddanym, posłusznym, kochającym dzieci i chętnym do pracy. Wygląd nie wskazuje jednak na to, ze względu na pierwotny, rustykalny „klimat”. Trudno go przestraszyć, jest bowiem pewny siebie, twardy i odważny. Na otoczenie reaguje ze sporym dystansem i czujnością. American Kennel Club sugeruje jednak, że mimo spokojnego i przebojowego usposobienia, rottweiler ma tendencję do izolowania się i, co za tym idzie, powściągliwości, dlatego też nie nadaje się do zawierania głębokich przyjaźni.

Rottweiler ma w sobie naturalną potrzebę ochrony domu i rodziny, a jako inteligentny pies może wytrzymać w różnych warunkach, ponieważ świetnie się adaptuje, dlatego też jest świetnym opiekunem i towarzyszem.

W genach ma wysoce rozwinięte umiejętności pasterskie i instynkt stróża, dlatego potencjalnie niebezpiecznie zachowania rottweilerów zazwyczaj wynikają z zaniedbań nieodpowiedzialnego właściciela, nadużyć, braku socjalizacji i szkolenia. Nie można jednak lekceważyć ogromnej siły psa będącej czynnikiem ryzyka, w związku z tym każdy przedstawiciel rasy powinien przejść oficjalne szkolenie, aby zapobiegać niebezpiecznym sytuacjom. Najbardziej wymagane są szkolenia posłuszeństwa i socjalizacji.

Wg AKC rottweilery kochają swych właścicieli i mogą się przy nich wygłupiać, nie zawahają się jednak zareagować, kiedy na terytorium pojawia się obca osoba. Ważne zatem jest, aby przyjaciele rodziny i inne ważne osoby były zapoznawane z psem.

Styl pracy.

Podczas wykonywania obowiązków przejawia chęć kontroli i dominacji. Może pracować długo i nie męczyć się zbytnio; jako pies pasterski, wykorzystuje umiejętności zastraszania. Głowę nosi często na równi z grzbietem lub podnosi ją, natomiast szyja i ramiona są luźne. Niektóre suki obniżają cały przód ciała, gdy chcą lepiej widzieć, podobnie zachowują się samce pracujące na otwartej przestrzeni, natomiast psy zaganiające bydło do zamkniętych pomieszczeń nie zachowują się w ten sposób.

Dysponuje dosyć dobrą równowagą i naturalną siłą szczęk, więc, kiedy to konieczne, używa ich, aby bydło chętniej współpracowało. Owce stają się w stosunku do niego raczej uległe i łatwe w naganianiu, ale rogacizna może być niebezpieczna, ze względu na gabaryty, usposobienie i dosyć duże rogi. Niektórzy hodowcy odkryli, że rottweilery dobrze sprawdzają się w rozruszaniu upartych zwierzą, które Border Collie, Kelpie i inne rasy po prostu ignorują. Za pomocą własnego ciała będzie starał się zmusić upartego podwładnego do współpracy. W pracy w owcami, skupia je w stado, dzięki czemu łatwiej mu prowadzić. Jeśli pies ma okazję zagrzać miejsce na dłużej w jednym stadzie, między nim, a bydłem może rozwinąć się specyficzna więź – obustronna czułość.

Kondycja zdrowotna.

Rasa może pochwalić się dosyć dobrym zdrowiem, ale – jak większość dużych psów – cierpi często na dysplazję stawu biodrowego. Oddzielająca martwica kostno-chrzęstna wpływa na stawy barkowe i może stać się poważnym schorzeniem z powodu szybkiego tempa wzrostu. Natomiast entropion (podwinięcie powieki) nie występuje u rasowych rottweilerów. Jednak, jak u wszystkich ras, pojawiają się często dziedziczenia chorobowe; najbardziej podatny jest na nowotwory – główną przyczynę przedwczesnej śmierci. Z nieznanych powodów rottweilery są bardziej podatne na zarażenie parwowirusem – wysoce zaraźliwą, śmiertelną chorobą szczeniąt i młodych psów. Chorobie można jednak łatwo zapobiec poprzez szczepionki weterynaryjne.

Mało aktywne osobniki mogą doczekać się otyłości, której konsekwencją są zapalenia stawów, trudności w oddychaniu, cukrzyca, niewydolność serca, spadek płodności, choroby skóry, mniejsza odporność na choroby i przegrzanie spowodowane grubą warstwą tłuszczu podskórnego.

Szczegółowe dane i wymiary.

Rottweiler

• Wysokość w kłębie: psy: 61 – 68 cm, suki: 56 – 63 cm
• Masa: psy: ok. 50 kg, suki: ok. 42 kg
• Długość życia: 9 – 10 lat
  

Rottweiler – ciekawostki.

• Klatka piersiowa stanowi 50% całkowitej wysokości w kłębie.
• Zwyczaj obcinania ogonów i uszu rottweilerom został zakazany przez FCI.
• Rottweiler – pasterz wyszukuje ze stada bydła dominujące zwierzę i wzywa je do konfrontacji, a na udowodnienie swej kontroli względem stada skacze mu na grzbiet.
• Istnieją przypadki, w których rottweiler świetnie radził sobie z naganianiem bydła nie mając doświadczenia, ani nie przechodząc wcześniejszego szkolenia.
• Rottweilery, podobnie do owczarków niemieckich, są odpowiednie do uprawiania Schutzhund (sport sprawdzający przydatność).
• Wizerunek rottweilera jako złego zwierzęcia ukazano w filmach i serialach. Najlepszym na to przykładem jest horror Omen, jak również prasa brukowa donosząca o krwawych wybuchach agresji tych dużych psów. Niektóre produkcje, np. „Zabójcza broń 3” (Lethal Weapon 3), „Żółtodzioby” (Half Baked) i serial „Ekipa” (Entourage) przedstawiają jednak rasę w pozytywnym świetle, ratując w ten sposób jej zszarganą reputację

Polecamy.

• Psy domowe
• Rasy psów
• Owczarek niemiecki
• Psowate
• Pies dingo
• Likaon
• Cyjon
• Wilk