Bloodhound – pies o najlepszym węchu

Redakcja DinoAnimals.pl24 czerwca 2019

Bloodhound – najlepszy pies tropiciel

Bloodhound, nazywany inaczej „Psem Świętego Huberta”, był od wieków znany i ceniony za swój wyjątkowy węch i wybitne zdolności łowieckie. Ten duży i piękny pies, poprzez charakterystyczny wygląd, luźną skórę, długie uszy i wielką wrażliwość, zdobywa od razu sympatię właściciela.
Bloodhound często nazywany jest humorystycznie psem przymocowanym do nosa Jego zdolności w wyczuwanie zapachów są bowiem legendarne a jest w tym tak doskonały, że jego wyniki poszukiwań są dopuszczane jako dowody w sądzie. Jego wyjątkowa umiejętność do odczytywania terenu przy wykorzystaniu zmysłu powonienia, wynika przede wszystkim z dużego, bardzo czułego zestawu membran zapachowych, które pozwalają psu odróżnić zapachy przynajmniej tysiąc razy lepiej niż ludzie.

Naukowcy oszacowali, że nos bloodhounda składa się z około 230 milionów komórek węchowych (receptorów zapachowych) – to 40 razy więcej niż u ludzi. Podczas gdy nasz ośrodek węchowy ma wielkość znaczka pocztowego, u psa tej rasy może być wielkości chusteczki – jest jednym z największych u psów. W historii Ziemi były jednak zwierzęta, których zmysł powonienia bił nawet na głowę bloodhoundy – zainteresowanych odsyłamy do artykułu: Tyranozaur – mity i fakty.

Bloodhound, Chien de Saint-Hubert, Pies św. Huberta

Klasyfikacja FCI

Grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne
Sekcja 1.1. Duże psy gończe
Podlega próbom pracy
Inne nazwy: Chien de Saint-Hubert, Pies św. Huberta

Historia rasy

Duże, wytrwałe i silne psy gończe o czarnej maści były używane przez mnicha Huberta w ardeńskich lasach do polowań na grubą zwierzynę, zwłaszcza na dziki, już w VII wieku. Pierwsze psy tej rasy były czarne, później także czarne podpalane. W XI wieku Wilhelm Zdobywca sprowadził je do Anglii, gdzie nazywano je „blue blooded hounds”, czyli „psy o błękitnej krwi”, „psy czystej rasy”, a później po prostu „bloodhounds”.

Sprowadzono również psy tego samego typu, ale o białym umaszczeniu „talbot”. Tak rozpoczęła się hodowla psów, które nazwano „bloodhound”, czyli „pies rasowy”.

Do Ameryki trafiły na przełomie XVII i XVIII wieku wraz z brytyjskimi emigrantami i wykorzystywano je do poszukiwania zbiegłych niewolników.

Bucie rekordów

W XX wieku hodowcy bloodhoundów ulegli modzie na bicie rekordów i starali się wyhodować psa o cechach:

największy
najmasywniejszy
o najbardziej obwisłej skórze.

Zauważono jednak, że u takich psów pojawiają się problemy zdrowotne i znacznemu skróceniu ulega długość życia psa.

Obecnie do hodowli wybiera się psy o budowie umożliwiającej im swobodny ruch i zdrowie, a skóra nie jest zbyt obwisła.

W Polsce moda na bloodhoundy pojawiła się w latach 80. XX wieku, chociaż historycy rasy oceniają, że psy te przybyły do nas wraz z dworem królowej Jadwigi już w XIV wieku. Prawdopodobnie królowa Bona też miała je na swym dworze w Krakowie.

Charakterystyka rasy

Bloodhound to masywny, duży pies gończy i towarzyszący. Pomimo mocnego kośćca, dużej muskulatury i masy, nie sprawia wrażenia ciężkiego. Głowa i szyja przyciągają uwagę obfitą, miękką skórą, zwisającą w wyraźnych fałdach. Jego chód jest powolny, ale sprężysty i swobodny. Bloodhound jest bardzo wytrzymały i ma wyjątkowy węch, dzięki czemu trzyma się tropu na długim dystansie, nawet w nierównym terenie. Jest łagodny i przyjazny w stosunku do ludzi. Nie bywa agresywny. Nie jest szczekliwy, ale ma bardzo niski i donośny głos.

Charakter

Psy tej rasy są wrażliwe i nie znoszą niedelikatnego traktowania. Kochają swoich właścicieli i uwielbiają im wszędzie towarzyszyć, źle natomiast znoszą samotność. W stosunku do zwierząt domowych i dzieci są łagodne i spokojne, należy jednak dość wcześnie rozpocząć ich socjalizację. Bloodhoundy są lękliwe i nie czują się zbyt dobrze w hałasie wielkiego miasta. Nie nadają się też na stróża, gdyż są zbyt towarzyskie. Są za to inteligentne i szybko uczą się np. otwierać zamknięte drzwi lub wspinać na ogrodzenia.

Zachowanie

Wąchanie i tropienie to ich żywioł i potrafią tak skupić się na podjętym śladzie, że przestają reagować na czynniki zewnętrzne, co może doprowadzić do zaginięcia lub śmierci pod kołami samochodu. Oprócz zabaw z węchem warto więc zadbać także o szkolenie posłuszeństwa.

Bloodhound długo dojrzewa i jest bardzo samodzielny, co może doprowadzić do tego, że nie podporządkuje się w pełni poleceniom człowieka.

Pies ten potrzebuje bardzo dużo ruchu, nie nadaje się więc dla osób starszych, schorowanych lub w złej kondycji fizycznej.

Wielkość

Bloodhoundy należą do dużych psów o wysokości w kłębie dochodzącej nawet do 72 cm. Mają silną budowę ciała i ważą nawet 65 kg.

Umaszczenie

Ich sierść jest dwubarwna: czarna podpalana, czyli „black and tan” lub też wątrobiana podpalana, czyli „liver and tan”. Zdarzają się też osobniki jednobarwne, czerwone „red”. Biel na przedpiersiu, palcach i końcu ogona jest dopuszczalna, lecz niepożądana.

Szata

Szata Bloodhounda jest przylegająca, krótka, gęsta i twarda, co czyni go odpornym na złe warunki atmosferyczne. Spodnia część ogona porośnięta jest włosem dłuższym i sztywniejszym.

Długość życia

Psy tej rasy nie żyją zbyt długo. Ocenia się, że średni okres ich życia to 7-12 lat.

Odżywianie

Bloodhound wyjątkowo szybko rośnie i wymaga suplementowania diety związkami wspomagającymi wzrost kośćca. Najlepiej podawać mu karmy bardzo dobrej jakości i o bardzo bogatym składzie. Hodowcy zalecają też podawanie młodym bloodhoundom l-karnityny. Ryzyko skrętu żołądka można zmniejszyć podając psu dzienną porcję pokarmu podzieloną na kilka mniejszych części.

Pielęgnacja

Krótka i dość twarda sierść bloodhounda jest łatwa w pielęgnacji. Co kilka dni należy psa wyszczotkować, zwłaszcza w okresie linienia. Ciężkie i zwisające uszy nie sprzyjają utrzymaniu higieny i wietrzeniu wnętrza ucha, więc ich stan należy często kontrolować.

Od początku warto przyzwyczajać psa do noszenia wygodnych, niekrępujących ruchów szelek, pomocnych przy tropieniu.

Kondycja zdrowotna

U Bloodhounda pojawiają się skłonności do skrętu żołądka, zapalenia uszu i spojówek. Zdarzają się także przypadki nużycy i dysplazja stawów biodrowych.

Szczegółowe dane

Bloodhound, Chien de Saint-Hubert, Pies św. Huberta

Wysokość w kłębie:
- pies: 64 – 72 cm w kłębie
- suka: 58 – 66 cm
Waga:
- pies: 54 – 65 kg
- suka: 49 – 57 kg
Długość życia: 7 -12 lat
Pochodzenie: Belgia
Umaszczenie: wątrobiano-mahoniowe, czarne podpalane, rude
Usposobienie: czuły, uparty, zrównoważony, łagodny

Ciekawostki

Mnich Hubert, późniejszy biskup, używał tych psów do polowań. Po kanonizacji św. Hubert został patronem myśliwych, a od jego imienia psy tej rasy nazwano „psami Świętego Huberta”
Pierwowzorem psa Goofy’ego, przyjaciela Myszki Miki, był bloodhound
Pies Pluto z bajek Disneya to również pies Świętego Huberta
Towarzystwo do spraw Zapobiegania Kłusownictwu na początku XIX wieku w Anglii używało bloodhoundów do tropienia kłusowników
Zygmunt August, król Polski, miał dwa ulubione psy tej rasy: Sybillę i Gryfa
Bywa używany do poszukiwania zaginionych osób w trakcie działań policyjnych
Najbardziej znany przedstawiciel tej rasy to Nick Carter (urodzony w 1900 roku). Przypisuje mu się 650 znalezisk i pomoc w wytropieniu 126 przestępców. Jeden z tropów, którym podążał był sprzed 12 dni.