Berneński pies pasterski

Redakcja DinoAnimals.pl19 stycznia 2014

Rasy psów – Berneński pies pasterski

Ulubieniec pasterzy i zwykłych rodzin. Berneński pies pasterski to pełen energii i miłości towarzysz dzieci oraz dorosłych, którego piękne oblicze i pełne dobroci spojrzenie skracają międzygatunkowy dystans.

Klasyfikacja FCI.

Grupa 2: sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne
Sekcja 3: szwajcarskie psy pasterskie
Typ dogowaty
Nie podlega próbom pracy

Historia rasy.

Ta stara rodowodowo rasa od zawsze służyła swą pracą: psy stróżowały, transportowały krowy mleczne z gospodarstw na pastwiska alpejskie i zaganiały stada. Początkowo zwano je Dürrbächler, od małego miasteczka Dürrbach, w którym ich popularność była niezwykle duża. Na początku XX wieku wielu hodowców wystawiało przedstawicieli tej rasy podczas pokazów psów rasowych w Bernie, natomiast w 1907 roku hodowcy z Burgdorf stworzyli pierwszy klub – Schweizerische Dürrbach-Klub oraz pierwszy wzorzec, co oznaczało, że psy z Dürrbach stały się odrębną rasą. Dzięki tym zmianom, podczas wystawy w 1910 roku zaprezentowano już 107 przedstawicieli nowej rasy. Z czasem jego umiejętności doceniono nie tylko w Szwajcarii, ale również w Niemczech, dzisiaj – dzięki wspaniałemu wyglądowi i charakterowi – berneński pies pasterki jest idealnym towarzyszem rodzin.

Generalnie rzecz biorąc, berneński pies pasterski to rasa wiejska, wykorzystywana u podnóża Alp na Wyżynie Szwajcarskiej i w okolicach Berna. Spełnia rolę psa pociągowego, stróżującego i zaganiającego.

Wygląd.

Podobnie do innych szwajcarskich psów pasterskich jest duży, ciężki, a także posiada charakterystyczne trójkolorowe umaszczenie: na piersi przeważa biel, nad oczami, po bokach pyska, po wewnętrznej i zewnętrznej stronie kończyn widoczny kolor rdzawy/podpalany i niewielkie elementy białe, przez środek pyska, aż po czoło przebiega śnieżnobiała „strzała”, rozszerzająca się ku nosowi, dzieląca głowę na dwie czarne połowy. Łapy (palce) białe, przypominające skarpetki lub buty. Na podgardlu, szyi i piersi widoczny biały kolor. Koniec ogona również może być biały, czasem na karku lub przy odbycie występuje śnieżna plamka. Sierść sama w sobie jest błyszcząca i długa, czasem prosta, czasem falowana.

Porusza się w sposób równomierny, „przestrzenny”, ale dynamiczny, wykonuje lekkie, swobodne wykroki, pracuje mocniej tylnymi nogami. Głowa mocna, ale proporcjonalna do reszty ciała, nieco wypukła między uszami. Oczy w kształcie migdałów, ciemne, nie ulokowane zbyt głęboko, ani zbyt płytko. Uszy średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, zaokrąglone na górze, wiszące. Ogon porasta gęsta, długa sierść, sięga stawu skokowego, a podczas poruszania się jest noszony na równi z grzbietem lub nieco wyżej. Nogi proste i silne, z okrągłymi palcami.

Temperament.

Sugerując się wzorcem ras, berneński pies pasterski nie powinien być agresywny, niespokojny, ani zbyt nieśmiały. Do jego naturalnych cech należy dobroduszność, pewność siebie, spokojne nastawienie wobec obcych i posłuszeństwo. Temperament poszczególnych osobników może się zmieniać, nie wszystkie psy są bowiem takie same. Ważne jednak, aby wszystkie duże rasy były dobrze uspołecznione jeszcze w okresie szczenięcym, dlatego zaleca się regularne szkolenia i konsekwencję w ciągu całego życia zwierzęcia.

Choć ich naturą jest przebywanie na zewnątrz, dobrze czują się w domu, wymagają za to aktywności i ćwiczeń. Mogą wystartować do biegu z ogromną prędkością, zważywszy na duże rozmiary. Jeśli są zdrowe (nie mają problemów z biodrami, łokciami i innymi stawami), chętnie spacerują, ale praktycznie zawsze trzymają się blisko właściciela. Nie poświęcanie odpowiedniej ilości czasu na aktywność fizyczną prowadzi często do nadmiernego szczekania i nękania swego pana.

Berneński pies pasterski dobrze czuje się w obecności dzieci, ponieważ jest bardzo czuły, ale i cierpliwy, kiedy maluch wspina się na jego grzbiet. Choć z reguły kipi energią, potrafi spędzić wieczór spokojnie. Nie przejawia także agresji wobec innych zwierząt i obcych ludzi.

Pielęgnacja.

Sierść zrzuca przez cały rok, ale najbardziej w czasie przełomów sezonowych – na początku wiosny i jesieni. W związku z tym pies wymaga cotygodniowego szczotkowania, aby utrzymać futro w dobrej formie, unikając zmatowienia i dużych kęp sierści na podłodze oraz meblach. Częste kąpiele nie są konieczne, wystarczy robić to co kilka miesięcy, a nawet rzadziej w zależności od poziomu aktywności psa i częstotliwości, z jaką przebywa poza domem. Należy jednak zwracać dużą uwagę na uszy, ponieważ brud i wilgoć mogą prowadzić do infekcji. Najlepiej zatem myć psu uszy raz w tygodniu za pomocą specjalnych kropel, zapisanych przez lekarza weterynarii.

Kondycja zdrowotna.

Główną przyczyną śmierci wśród psów tej rasy jest rak – wg angielskich, amerykańskich i kanadyjskich statystyk za prawie połowę zgonów berneńskich psów pasterskich odpowiadają nowotwory, podczas gdy u ogółu psów choroba ta stanowi przyczynę śmierci u 27% osobników. Cierpią na wiele rodzajów nowotworów, w tym złośliwą histiocytozę, mastocytomę (guz z komórek tucznych), chłoniaka, włókniakomięsaki i kostniakomięsaki.

U berneńskich psów pasterskich panuje niezwykle wysoka śmiertelność z powodu chorób układu mięśniowo-szkieletowego, w tym zapalenie stawów, dysplazja stawu biodrowego, zerwanie więzadła krzyżowego. Choroby te stały się przyczyną zgonu 6% przedstawicieli rasy, natomiast spośród wszystkich psów rasowych wynik ten wynosi mniej niż 2%.

Doskwierają mu również choroby dziedziczne: progresywny zanik siatkówki, choroba Addisona (pierwotna niedoczynność kory nadnerczy), czasem zaćma, jak również bardzo agresywny nowotwór tkanki mięśniowej.

Szczegółowe dane i wymiary.

Berneński pies pasterski.

Wysokość w kłębie: psy: 64 – 70 cm, suki: 58 – 66 cm
Masa: psy: 39 – 50 kg, suki: 36 – 48 kg
Długość życia: 10 – 12 lat, ale najczęściej zaledwie 6 – 8 lat (najdłużej żyjący przedstawiciel rasy zmarł mając ponad 15 lat)