Kot norweski leśny

Kot norweski leśny

Rodzinny i inteligentny Skaukatt pochodzi od wysoce niezależnych i mądrych przodków. Określając go mianem kota leśnego, odzwierciedlono osobowość zwierzęcia, które po przybyciu do Europy zamieszkiwało właśnie lasy. Czy dzisiaj skandynawska rasa również pochwalić się może umiejętnościami, których koty salonowe już nie posiadają?

Klasyfikacja FIFe

• Kategoria II: Koty półdługowłose
• Kod EMS: NFO
• Inne nazwy rasy: Norwegian Forest, Skaukatt, Wegie
• Kraj pochodzenia: Norwegia

Historia rasy

Jego przodkami mogły być biało-czarne krótkowłose koty, przywiezione z Wielkiej Brytanii przez Wikingów oraz koty długowłose dostarczone na tereny dzisiejszej Norwegii w okresie krucjat. Możliwe, że koty te rozmnażały się w gospodarstwach tworząc zdziczałe stada. Z czasem przekształciły się we współczesną formę leśnego kota norweskiego. Niewykluczone też, że rasa wywodzi się od angory tureckiej i kota syberyjskiego.

Przodkowie kota leśnego norweskiego przybyli do Skandynawii na statkach Wikingów. Miały pełnić tam rolę tępicieli gryzoni, ale rozprzestrzeniły się poza pokłady średniowiecznych okrętów. Pierwotnie koty te żyły w norweskich lasach, z czasem doceniono ich umiejętności łowieckie, które można było wykorzystywać w gospodarstwach.

Sława norweskiego kota leśnego w kręgach miłośników kotów rasowych przyszła dopiero na początku wieku XX. W roku 1938 powstał pierwszy klub rasy, posiadający swą siedzibę w Oslo. Został on jednak zamknięty wraz z wybuchem II wojny światowej. W tym czasie rasa była na skraju wymarcia, ponieważ krzyżowała się ze zdziczałymi kotami domowymi. Po wojnie rasę udało się odbudować.

Charakterystyka

Wygląd

Sylwetka kota norweskiego leśnego jest krępa, silna i okazała. Korpus i kończyny są długie, a ogon puszysty. Sierść składa się z dwóch warstw: błyszczącego, grubego i wodoodpornego włosa okrywowego oraz wełnistego podszerstka, który gęsto porasta głowę, klatkę piersiową i kończyny. Głowa ma kształt trójkąta równobocznego, zdobią ją migdałowe, nieco ukośne oczy. Na szczycie głowy widoczne są duże, szerokie u podstawy uszy, zakończone pędzelkami. Łapy wyposażone są w bardzo silne pazury. Dzięki nim kot świetnie wspina się nawet po skałach.

Umaszczenie może mieć dowolne odcienie i wzory, jednak u kotów wystawowych nie akceptuje się sierści czekoladowej, liliowej i cynamonowej.

Temperament

Wykazuje przyjacielskość i inteligencję, dlatego dobrze żyje z człowiekiem. Na co dzień rozpiera go energia, dlatego może być wymagającym dużej uwagi podopiecznym.

Koty tej rasy lubią spędzać czas na zewnątrz, są również szybkimi i skutecznymi myśliwymi. Jeśli jednak nam zależy, możemy nauczyć mruczka życia w domu.

Okazuje sympatię względem właścicieli, ale może stać się nieufny względem gości. Nie należy do pieszczochów, ale chętnie przyjmuje delikatne głaskanie. Rzadko jednak emituje dźwięki chyba, że czegoś potrzebuje, np. pokarmu.

Jako świetny wspinacz szuka najwyższego punktu jaki może znaleźć w domu. W przeciwieństwie do innych kotów domowych może zeskakiwać z niewielkich drzew lub innych wysokich obiektów głową w dół.

Dzięki grubej i wodoodpornej sierści swobodnie pływa i poluje np. na ryby. W związku z tym osoby posiadające akwarium powinny go pilnować.

Wykazuje sporą niezależność, ale szybko się uczy i wykazuje dużą czujność. Lubi się bawić ze swoimi opiekunami, którzy obdarowują go uwagą i miłością.

Kondycja zdrowotna

U rasy tej spotyka się choroby nerek i serca, w tym kardiomiopatię przerostową. Koty te zapadają również na glikogenozę – metaboliczną chorobę genetyczną, prowadzącą do nieprawidłowego magazynowania glikogenu w nerkach, wątrobie oraz mięśniach. U leśnych kotów norweskich stosunkowo często występuje także dysplazja biodrowa, mająca nierzadko podłoże genetyczne.

Szczegółowe dane

Kot norweski leśny

• Długość ciała z ogonem: 100-130 cm
• Wysokość w kłębie: 40-45 cm
• Waga: kocury: 6-9, kotki: 5-6 kg (samce są znacznie większe i cięższe od samic)
• Średnia długość życia: 14-16 lat

Kot norweski leśny – ciekawostki

• Współcześnie rasa jest najpopularniejsza w Szwecji i Norwegii. W 2003 r. była piątą najpopularniejszą rasą kota we Francji.
• Na temat kota potrafiącego wspinać się na skalne ściany przeczytać można w nordyckich legendach. Kot ten nazywany był Skaukatt (Skogkatt). Claire Bessant uważa, że postać tego kota wzorowana była na przodkach kota norweskiego leśnego.
  
• Koty te są dość drogie – dla przykładu zakup u zarejestrowanego hodowcy w USA potrafi być sporym wydatkiem w granicach 550-800 dolarów.

Polecamy

• Wielkie koty
• Kot domowy
• Rasy kotów
• Rasy psów