Rasy psów – Australian Cattle Dog
Krzyżówka psa domowego z dingo
Prawdziwy żołnierz wśród psów, który swym uporem, charyzmą i wytrzymałością potrafi okiełznać najbardziej oporne zwierzę hodowlane. W stosunku do człowieka może być równie uparty, jednak przy dobrym podejściu właściciela okazuje się oddanym, kochającym towarzyszem i obrońcą ludzkiego stada. Oto połączenie psa domowego z dingo – Australian Cattle Dog.
Klasyfikacja FCI
- Grupa I: Psy pasterskie i zaganiające
- Sekcja II: Psy zaganiające
- Typ: wilkowaty
- Próby pracy: nie podlega
- Inne nazwy: ACD, Australijski pies pasterski, Australian Queensland Heeler, Australian Blue Heeler
- Kraj pochodzenia/Kraj patronacki: Australia
Historia i pochodzenie rasy
W wieku XIX do Australii sprowadzano angielskie rasy, które kojarzono z psami dingo. Jednak współczesna forma australijskiego pasterskiego to wynik wielokrotnego krzyżowania rozmaitych ras. Tamtejsi farmerzy potrzebowali bowiem psów niezwykle wytrzymałych, odpornych na bardzo wysokie temperatury oraz przystosowane do ciężkiej pracy na trudnych terenach. Nie nadawały się do tego czyste rasy europejskie, takie jak Old Smooth Collie (nie chodzi o współcześnie znane owczarki szkockie).
Współczesna postać ACD to połączenie dingo z dalmatyńczykami i czarnymi australijskimi kelpie. Niektóre źródła wspominają również o bullterierach.
Hodowlą ACD zajęli się XIX – wieczni osadnicy australijscy. Do głównych zadań psów należeć miało pilnowanie stad półdzikiego bydła, które przez długi czas pasło się na rozległych obszarach. Aby opanować nieco agresywne zwierzęta hodowlane ACD często gryzły i szczypały kończyny swych podopiecznych.
Wśród farmerów najbardziej popularną odmianą ACD okazała się błękitna merle (marmurkowa). Otrzymała nawet odrębną nazwę – Blue Heelers. Alternatywne określenie – Queensland (Blue) Heelers – zawdzięczają popularnym w branży bydlęcym trasom w Queensland.
Pod koniec wieku XIX niejaki Robert Kaleski zajmujący się hodowlą rasy, opracował jej wzorzec na podstawie krzyżówki psa domowego z dingo. Wierzył bowiem, że takie połączenie genetyczne najlepiej sprawdza się w pracy na bezkresnych obszarach Australii. Łatwo dostrzec, że poza umaszczeniem, współczesne ACD bardzo przypominają dingo.
Kennel Club of New South Wales zaakceptował wzorzec rasy w roku 1903. AKC zaklasyfikowało ją do grupy ras roboczych w maju 1980 r., jednak w styczniu 1983 r. przeniesiona została do grupy ras pasterskich.
Charakterystyka
Wygląd
ACD to pies bardzo silny, zwinny i wytrzymały. Umięśniona, zwarta sylwetka bardzo pomaga mu w ciężkiej pracy. Długość ciała wyraźnie przeważa nad wysokością w kłębie. Na zadzie widoczny jest nisko ulokowany ogon, tworzący delikatny łuk. Przednie kończyny są proste, mocne, zakończone zaokrąglonymi łapami o krótkich palcach. Czaszka jest szeroka, między uszami nieco zaokrąglona. Uszy są natomiast szeroko rozstawione, osadzone niezbyt wysoko ale też niezbyt nisko, ponadto sterczące i bardzo ruchliwe w czasie aktywności.
Sierść składa się z dwóch warstw: gęstego i krótkiego podszerstka oraz prostego, zwartego i przylegającego włosa okrywowego, którego zadaniem jest ochrona przed deszczem. Na spodniej części ciała, udach, głowie i szyi wydaje się dłuższy i gęstszy.
FCI wyróżnia dwie odmiany kolorystyczne:
Niebieską – nakrapiana lub przesiana, czasem ze znaczeniami w kolorze czarnym lub niebieskim (najczęściej są to łaty na głowie oraz podpalanie na kończynach przednich, piersi, spodzie szczęki dolnej i pysku. Podpalanie może również występować na tylnych nogach). Nierzadko spod włosa okrywowego prześwituje płowy podszerstek.
Rudą przesianą – pokrywa równomiernie całe ciało. Zarówno podszerstek, jak i włos okrywowy są tej samej barwy. Ciemniejsze akcenty (symetryczne łaty) widoczne są na głowie, czasem spotyka się ciemnorude łaty na tułowiu.
Temperament
Podobnie do innych ras pracujących również ACD charakteryzuje się ogromnymi zasobami energetycznymi, aktywnym umysłem i wyraźną niezależnością. Ze względu na powyższe potrzebuje bardzo dużo ruchu, zadań do wykonania i ludzkiego towarzystwa. Osobniki nie zajmujące się zaganianiem bydła mogą brać udział wielu psich sportach, dzięki którym będą odpowiednio stymulowane fizycznie i umysłowo.
Jako zwierzę domowe wyróżnia się wewnętrzną radością, oddaniem i umiłowaniem zabaw. W konfrontacji z obcym człowiekiem przejawia jednak podejrzliwość. Łatwo to zauważyć po jego spojrzeniu, w którym radość i bystrość zostają zastąpione przez czujność. Z powodu dużej rezerwy w stosunku do obcych świetnie sprawdza się jako pies stróżujący. Umiejętności te warto szlifować za pomocą odpowiedniego szkolenia. Jeżeli jednak chcemy, aby był bardziej przyjacielski w stosunku do znajomych rodziny, wymaga uspołeczniania od najmłodszych lat.
Żyje w zgodzie ze starszymi dziećmi, jednak w kontakcie z młodszymi, ruchliwymi maluchami przejawia zachowania pasterskie (może szczypać pięty malca, aby nim kierować).
Australijski pies pasterski nawiązuje silną więź z właścicielem, dlatego nie ma w zwyczaju oddalać się od niego na zbyt duże odległości. Wykazuje także silną potrzebę ochrony. Choć jest z reguły przyjazny, szybko reaguje na zmiany nastroju swych opiekunów. W związku z tym zdarza mu się reagować obroną bez wyraźnego polecenia.
Podgryzanie pięt
Należy pamiętać, że rasa została wyhodowana do zaganiania niechętnego do współpracy bydła, dlatego ma skłonność do podgryzania pięt „nieposłusznym” ludziom. Zachowanie to, lekceważone w okresie szczenięcym, może przerodzić się w groźne zachowania w dorosłym życiu.
Szczekanie
Pracuje w ciszy, ale szczeka kiedy chce przyciągnąć uwagę. Wyróżnia go charakterystyczna, piskliwa barwa głosu. U boku nieodpowiedniego właściciela szczekanie może być objawem znudzenia i frustracji. Wydaje się jednak, że częstsze wokalizacje ACD są spowodowane przebywaniem w hałaśliwym towarzystwie.
Na znajome psy reaguje spokojem, ale jeśli jest ich kilka, spotkanie może zakończyć się agresywnymi próbami ustanowienia hierarchii. ACD nie nadaje się zatem do mieszkania z więcej niż jednym psem. Choć w obrębie rasy zdarzają się przypadki ugryzień i innych ataków na ludzi, jest to znikomy procent podobnych przypadków (ok. 0,1%). O wiele częściej udział w tego typu działaniach biorą Staffordshire bull teriery i owczarki niemieckie.
Kondycja zdrowotna
Najpoważniejsze schorzenie występujące w obrębie rasy – głuchota – ma ścisły związek z genami odpowiedzialnymi za biały kolor sierści i skóry. Na podstawie badań wykazano, że ok. 2,5% psów rasy ACD cierpi na głuchotę obustronną, natomiast u ok. 14,5% przedstawicieli tej rasy wykryto głuchotę jednostronną.
Często spotyka się również progresywny zanik siatkówki. Postać tej choroby u ACD charakteryzuje się pogorszeniem widzenia w okresie późnej dorosłości, które prowadzi do ślepoty.
Niezbyt często spotyka się dysplazję biodrową, ale dosyć popularnymi schorzeniami w obrębie rasy są choroby kręgosłupa, niepłodność, choroby macicy, ciąża rzekoma i wspomniana wcześniej ślepota. Według badań z USA i Kanady najczęstszą przyczyną interwencji weterynaryjnej u ACD są złamania kości oraz uszkodzenia więzadła krzyżowego.
Szczegółowe dane i wymiary
Australian Cattle Dog
- Wysokość w kłębie:
- psy 46-51 cm
- suki 43-48 cm
- Waga: 13-28 kg
- Długość życia: 11-15 lat
Australian Cattle Dog – ciekawostki
- Stanley Coren umieścił rasę na 10 pozycji w rankingu najinteligentniejszych psich ras. Oznacza to, że australijski pies pasterski jest jednym z najbardziej inteligentnych ras pod względem posłuszeństwa i łatwości uczenia się.
- Najważniejszy zadaniem australijskiego pasterskiego jest zachęcanie (a raczej zmuszanie) opornego bydła do dalekich podróży. Uważa się, że jest to rasa najlepsza do tego typu pracy. Niektórzy kynolodzy twierdzą jednak, że współczesna odmiana nie jest już tak skuteczna jak w przeszłości, ponieważ do swego krępego ciała ciała posiada zbyt krótkie kończyny.
- Większość przedstawicieli rasy bardzo lubi wodę i świetnie pływa.
- Najstarszym znanym psem rasy ACD był niejaki Bluey, który urodził się w 1910 r., a zmarł 29,5 roku później. Historia o tym wiekowym psie nie została jednak potwierdzona dowodami.
- Poza zaganianiem bydła ACD dobrze sprawdza się jako pies terapeutyczny z osobami niepełnosprawnymi, policyjny i wykrywający narkotyki.
Polecamy:
ACD to moja ulubina rasa 😀 (i doberman) 🙂
Mam psa tej rasy. Uważam że genetycznie z najlepszej hodowli w europie. Bo jak dla mnie to Te z polskich hodowli wyglądają niczym jsk cattle trzeciej kategorii. Noi może właśnie dlatego że posiada tak dobra pulę genetyczna, mogę stwierdzić, iż to nie jest dla rodziny czy dzieci. Bardzo szybko podjął próby ustalania własnej pozycji w rodzinnej stadnej hierarchii. W wieku 3,5 miesiąca próbował skoczyć z zębami do mojej córki wtedy dwuletniej, która dawała mu właśnie nogę jelenia. Ogólnie w relacjach rodzinnych to nie wykazuje żadnych chęci do interakcji z innymi członkami rodziny poza mną. Ma wszystkie cechy psa pracującego którego totalnie nie interesuje jakąś zabawa z rodziną. Jest to pies jednego właściciela a innych domowników traktuje jak kolejnych osobników stających mu na przeszkodzie w tym aby bić możliwie jak najbliżej mnie.ten pies jest 24/7 gotowy do walki o miejsce w grupie i tylko czeka na możliwość aby osiągnąć cel. Ten pies u mnie jest wykorzystywany do tego po co ta rasa została złożona oprócz bydła jeszcze konie. probowałem chyba wszyskich sposobów na to żeby ten pies podczas pracy przy zwierzętach wykonywał moje polecenia. Muszę przyznać Że zmuszony byłem sięgnąć po ostateczny środek szkoleniowy mianowicie obroże elektryczną o zasięgu 2000 m dogtrace i zanim ktoś mnie zaleje hejtem to powiem że moja żona będąca behawiorystką psowatych stwierdziła że nie ma opcji żebym mógł uzyskać taki efekt jaki chce bo obroża elektryczna w jego przypadku może spowodowała że mu odjebie. Ją wychowany w stadach koni uważałem iż środki i metody stosowane w związku z jego zachowaniem są ewidentnie nie dostateczne aby moja dominacja w jego mniemaniu była nie do podważenia. Dzisiaj prawie półtoraroczny pies potrafi przynajmniej raz dziennie zaniechać dokonania niewłaściwych zachowań dopiero po impulsie korekcyjnym poprzedzonym komendami głosowymi, dźwiękiem z obroży oraz wibracja, którymi zawsze poprzedzam impuls skutecznośc wibracji szacuje na jakieś 85% do 90%. Do czego dążę? Żebyście wiedzieli że to co piszą w internecie pod opisem tejże rady to jest stek bzdur i tak naprawdę aż się gotuje jak czytam że ten pies jest psem rodzinnym i często wykorzystywanym jako piesek terapeutyczny. Generalnie to tworzą narrację iż ten pies jest coś podobnego jak Owczarek niemiecki tylko że inteligentniejszym i tak słodko wygląda . Otóż nie to jest pies który jest zdecydowanie bardziej inteligentny niż Niemiec pobudliwość jak owczarek belgijski malinois lecz intelektualnie jest wyżej bo malina to jak dostanie polecenie to zadanie wykona i jak jest dobrze ułożony to czeka na kolejną. Zaś psy tej rasy powstały na kontynencie gdzie można powiedzieć iż wszystko co żyje to chce cię zajebac do tego ten psy często opiekujące się stadem bydła robiły to grupą od 4-8 osobników i zostawały np. Przez tydzień pozostawione bez człowieka opiekujące się stadem 100 krów na nieograniczonym terenie gdzie oprócz pilnowania bydła musiały upolować sobie posiłek i jeszcze walczyć o utrzymanie pozycji w watasze . Więc ich niezależność i cały wachlarz nieporządanych cech u psa rodzinnego jest pomijany lub opisywane są te osobniki które są rzadkością. Co strasznie wypacza ogólne spojrzenie na tą rasę. Jako pies terapeutyczny to mój osobnik tej rasy która mogły z przyjemnością przeprowadzić to leczenie głupoty ludzi wchodzących na jego posesję tutaj nie mam wątpliwości że to byłaby ostania głupota jaka ten człowiek by zrobił. Bo bez mojej reakcji to taki nieproszony gość byłby z lubością wyeliminowany a następnie choćby miało mu to zająć całą noc to bym rano gościa miał zapewne możliwie jak najbliżej wejścia na chatę żebym zobaczył jak bardzo fajną noc miał bo miał tyle zabawy. Znając mojego psa to raczej o identyfikacji twarzy nie byloby mowy