Rasy psów – Akita
W Japonii symbol lojalności i oddania, na świecie jedna z najbardziej intrygujących ras ze względu na kocie zachowania i magnetyzujący wygląd. Choć wydaje się zwierzęciem bardzo rodzinnym, wyrazista i silna osobowość Akity nie pozwala jej na bycie uległą z natury. Mimo, iż nierzadko wymaga utemperowania, bezgranicznie ufa swemu właścicielowi i zrobiłaby dla niego wszystko.
Klasyfikacja FCI
- Grupa 5: Szpice i psy ras pierwotnych
- Sekcja 5: Szpice azjatyckie i rasy pokrewne
- Nie podlega próbom pracy
Pochodzenie rasy
Zarówno w przekazach pisemnych, jak i słownych przodków Akity określa się mianem matagi (psy polujące na niedźwiedzie i jelenie), co równocześnie klasyfikuje ją jako jedną z najstarszych ras pierwotnych. Dzisiejsze Akity to krzyżówki psów żyjących w północnym regionie wyspy Honsiu w prefekturze Akita, od której pochodzi również nazwa rasy.
Większe osobniki z Europy i Azji zawdzięczają swe rozmiary genom angielskich mastyfów, dogów, bernardynów i tosa. Wierzono również, że połączenie azjatyckiej Akity z wymienionymi wcześniej rasami wpłynie na rozwój psów bojowych, biorących udział w walkach psów odbywających się na początku XX wieku w mieście Odate. W czasie II wojny światowej Akity krzyżowano też z owczarkami niemieckimi, aby uratować je przed odstrzeleniem pozamilitarnym.
W roku 1931 Akita została japońskim żywym pomnikiem przyrody. Niedługo potem burmistrz Odate przyczynił się do stworzenia hodowli oryginalnej rasy Akita jako naturalnego skarbu narodowego. Pierwszy wzorzec rasy powstał 3 lata później, natomiast w roku 1967, z okazji 50-lecia powstania Towarzystwa Ochrony Akita Inu, Muzeum Akita Inu postanowiło zbudować dom informacyjny, w którym zawarto również liczne dokumenty i zdjęcia psów.
Charakterystyka
Wygląd
Jako szpic przejawia wiele cech zewnętrznych, dzięki którym jest odporny na zimno. Pies jest bardzo wysoki, na szczycie głowy widoczne są charakterystyczne, duże, sterczące, trójkątne uszy, a całe ciało pokryte jest grubą, „niedźwiedziowatą” sierścią. Oczy Akity są małe, ciemne, głęboko osadzone i nieco skośne. Łapy są dobrze wysklepione, mają koci kształt, zakręcony ogon nosi uniesiony ponad grzbietem, ale w czasie spoczynku znajduje się nisko.
Włos okrywowy jest prosty i szorstki w dotyku, natomiast podszerstek ma miękką i gęstą strukturę; najdłuższa sierść porasta zad i szczyt łopatek (kłąb). Umaszczenie z reguły płowe, czerwone, rudo-płowe z czarnymi końcówkami (in. sezamowe), pręgowane lub białe.
U wszystkich odmian kolorystycznych (poza białą) widoczne są urajiro – białe akcenty po bokach pyska, na policzkach, spodniej części żuchwy, szyi, piersi, tułowiu, ogonie oraz na wewnętrznej stronie nóg. W obrębie rasy wyróżnia się również dwa rodzaje futra: standardowej długości oraz długie, z czego ta druga odmiana jest uważana za wadę u psów wystawowych, ma jednak swoja nazwę – moku.
Temperament
Wykazuje terytorialność, dlatego może być zdystansowany względem obcych. Przejawia również nieco kocie zachowania, np. po jedzeniu czyści pysk, może również być nietolerancyjny w stosunku do psów tej samej płci.
Ponieważ jest psem dużym i silnym, nie poleca się go osobom niedoświadczonym, a w niektórych krajach został umieszczony na liście ras psów niebezpiecznych. Być może stało się tak z powodu jego niezależnego, dominującego i silnego charakteru? Wiele dobrego zdziałać może jednak odpowiednia socjalizacja, dzięki której pies nie będzie reagował agresją na obcych, ale będzie chronił rodzinę w sytuacji zagrożenia.
Zazwyczaj jest posłuszny, powściągliwy i spokojny, powinien dobrze żyć z dziećmi, trzeba jednak pamiętać, że nie wszystkie psy są takie same.
Akita została wyhodowana do życia i pracy w grupie – w przeszłości mieszkała i pracowała samodzielnie lub w parach, co ma wpływ na charakter współczesnych przedstawicieli rasy. Żyjąc z psami innych ras próbuje przejąć dowodzenie, dlatego trzeba ostrożności w kontakcie z innym czworonogiem, zwłaszcza obcym.
Akicie nie można jednak odmówić inteligencji, odwagi, nieustraszoności, ale i roztropności. Ponieważ czasem może działać impulsywnie, potrzebuje pewnego i konsekwentnego właściciela. W innym przypadku Akita stanie się bardzo uparty, a nawet agresywny w stosunku do innych psów i zwierząt w ogóle.
Kondycja zdrowotna
W obrębie rasy występuje sporo chorób autoimmunologicznych, w tym: Zespół Vogta-Koyanagiego-Harady, anemia, zapalenie gruczołów łojowych, pęcherzyca, toczeń rumieniowaty układowy. Psy te cierpią również na choroby endokrynologiczne, w tym: chorobę Addisona, zespół Cushinga, cukrzycę insulinozależną, niedoczynność tarczycy. Ponadto, spotyka się skręt żołądka, małoocze, jaskrę, progresywny zanik siatkówki, dysplazję stawów biodrowych i łokciowych oraz chorobę von Willebranda. Akita jest także bardzo wrażliwa na szczepionki, leki, środki owadobójcze/przeciwpasożytnicze oraz środki znieczulające i uspokajające.
Jako pies pracujący
Przodkowie współczesnych przedstawicieli rasy byli wykorzystywani do polowań na niedźwiedzie, dziki i jelenie aż do roku 1957. Zadaniem psa było wyprowadzanie niedźwiedzia i trzymanie go na dystans do momentu przybycia myśliwego, który go zabijał. Dzisiaj Akita świetnie sprawdza się jako pies do towarzystwa, pies terapeutyczny oraz rywalizujący w wielu sportach: wystawach psów rasowych, pokazach posłuszeństwa, agility, przeciągania ciężarów, pokazach myśliwskich, Schutzhund, itp.
Historia o Hachiko (Hachikō)
Hachiko to imię psa rasy Akita, jednego z najbardziej szanowanych zwierząt wszech czasów, który przyczynił się do wkroczenia rasy na wystawy.
Hachiko urodził się w 1923 r., a jego właścicielem był tokijski profesor Hidesaburō Ueno. Profesor mieszkał niedaleko dworca kolejowego Shibuya, na przedmieściach miasta, dlatego do pracy dojeżdżał codziennie pociągiem. Hachiko codziennie towarzyszył swemu panu w drodze na stację i ze stacji, ale 25 maja 1925 r. 18-miesięczny wówczas Hachiko czekał na swojego pana dłużej niż zwykle. Okazało się, że w pracy profesor doznał wylewu krwi do mózgu i zmarł.
Mimo to Hachiko nadal czekał na powrót właściciela. Codziennie, przez kolejnych 9 lat przychodził na stację kolejową w nadziei, że Ueno przyjedzie. Pozwolił krewnym profesora dbać o siebie, ale zawsze pojawiał się na dworcu.
Ludzie zobaczyli w Hachiko coś wyjątkowego, zyskał również ogromną sławę, dzięki której w roku 1934, niedługo przed śmiercią, postawiono mu pomnik z brązu na wspomnianym dworcu. W czasie wojny posąg przetopiono na amunicję, ale tuż po jej zakończeniu zlecono wykonanie nowego.
Każdego roku 8 kwietnia (od 1936 r.) Japończycy oddają cześć Hachiko podczas uroczystej ceremonii na dworcu kolejowym Shibuya w Tokio, a legendarna wierność psa stała się narodowym symbolem lojalności, szczególnie dla osoby i instytucji cesarza.
Ekranizacja historii Hachiko
W 2009 roku historia Hachiko doczekała się ekranizacji w filmie zatytułowanym „Mój przyjaciel Hachiko” (oryg. „Hachi: A Dog’s Tale”) z Richardem Gere w roli głównej.
Szczegółowe dane i wymiary
Akita
- Wysokość w kłębie:
- psy: ok. 66 – 71 cm
- suki: ok. 61 – 66 cm
- Masa:
- psy: 35 – 45 kg
- suki: 25 – 35 kg
- Długość życia: 10 – 13 lat
Akita – ciekawostki
- Akita Inu oznacza tyle, co „pies Akita” (inu – pies).
- Odmiana długowłosa ma bardziej miękką sierść i przyjemniejszy temperament. Uważa się, że gen odpowiedzialny za długą sierść pochodzi od wymarłej rasy Karafuto-Ken.
- Do dzisiaj trwa debata co do tego, czy Akita amerykańska to odmiana rasy azjatyckiej czy też oddzielna rasa. Do tej pory tylko AKC (Amercian Kennel Club) i CDC. (Canadian Kennel Club) uważają Akitę amerykańską i japońską za dwie odmiany tej samej rasy, dzięki czemu można je ze sobą krzyżować. Stowarzyszenia takie jak FCI, Kennel Club, ANKC (Australian National Kennel Council), New Zealand Kennel Club i Japan Kennel Club klasyfikują obie Akity jako oddzielne rasy.
Polecamy
- Psy domowe
- Rasy psów
- Leonberger
- Border collie
- Mastif tybetański
- Pies faraona
- Bulmastif
- Sznaucer olbrzym
- Nowofundland
- Owczarek podhalański
- Dogue de Bordeaux
- Owczarek kaukaski
- Doberman
- Bernardyn
- Chow chow
- Sznaucer miniaturowy
- Golden retriever
- Labrador
- Husky syberyjski
- Owczarek niemiecki
- Dog niemiecki
- Rottweiler
- Berneński pies pasterski
- Grzywacz chiński
- Bulterier
- Buldog francuski.
- Cavalier king charles spaniel
- Yorkshire Terrier
- Psowate
- Pies dingo
- Likaon
- Cyjon
- Wilk
Na pierwszym zdjęciu jest shiba inu a nie akita japońska 😛
Faktycznie tak było. Thx 🙂
Eh,by być szczerym to ja nie wiem co ci japończycy tak na prawdę mają z tymi piesełami,do prawdy, w sumie to obie rasy wyglądają tak samo,myślę że trzeba jednak stworzyć łączącą je grupę zwaną piesełami,piesełami japońskimi,akitowatymi lub shibanowatymi 🙂 .
Tak naprawdę jest trochę ras i wiele zwierząt, które trudno od siebie odróżnić. Co gorsza u wielu zwierząt nie wiadomo, czy to samiec, czy samica – przykłady choćby żółwi olbrzymich. Kiedyś do jednego z ogrodów zoologicznych trafił z prywatnej hodowli tygrys, ponieważ był duży, więc przyjęto założenie, że był to tygrys syberyjski, ale pewności nie było. Nawet fachowcy nie potrafią pewnych zwierząt odróżnić. O ptakach to już lepiej nie wspominać – jak np. odróżnić czarnowrona od kruka? Fachowiec ci powie, że to przecież banalne, bo czarnowron ma bardziej prostokątny ogon niż kruk 😉 A Japończycy mają rzeczywiście te rasy podobne, chociaż artykuł o shiba inu tu też widziałem, że jest.
akita żyje od 10 do 15 lat!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!