Szpic wilczy
Powyższe określenie brzmi nieco dziwnie w stosunku do psa wywodzącego się z Niemiec. Jeśli jednak zapoznamy się pokrótce z historią rasy, zrozumiemy sens tego uroczego pseudonimu. Jak łatwo się pewnie domyślić, określenie „uśmiechnięty” dotyczy usposobienia psa. Nie można mu przecież odmówić radości i czułości względem swych opiekunów oraz otaczającego świata. Aby jednak dowiedzieć się, dlaczego nazywany jest „Holendrem”, a nie „Niemcem”, zachęcamy do zapoznania się z poniższą charakterystyką szpica wilczego.
Klasyfikacja FCI
- Grupa 5: Szpice i psy ras pierwotnych
- Sekcja 4: Szpice europejskie
- Próby pracy: Nie podlega
- Kraj pochodzenia: Niemcy
- Nazwy: Szpic wilczy, szpic wilczasty, wolfszpic, szpic wilczy niemiecki, keeshond, szpic wilczasty, Chien Loup
Historia
Wywodzi się od psów arktycznych (tzw. wolfspitzów), towarzyszących tamtejszym ludom. Jest bliskim krewnym samoyeda, chow chowa, szpica fińskiego, szpica miniaturowego oraz elkhounda szarego.
W wieku XVIII był symbolem holenderskich rebeliantów, którym przewodził niejaki Cornelis „Kees” de Gijselaar. Sprzeciwiali się oni rządom dynastii Orańskiej-Nassau. Kiedy jednak buntownicy przegrali walkę, rasa niemal wyginęła.
Obecna forma szpica wilczego pojawia się w roku 1901, w czasie wystawy psów w Bazylei. Pomimo dużego zainteresowania ze strony hodowców, nie udało im się osiągnąć oczekiwanych rezultatów. Do II wojny światowej rasa znów stanęła na skraju wymarcia.
Dzisiejszy szpic wilczy jest najprawdopodobniej krzyżówką keeshondów i wolfspitzów – bardziej pierwotnych psów, od których wywodzą się wszystkie współczesne szpice.
Charakterystyka
Wygląd
Budową ciała przypomina typowego szpica. Posiada mocną, kwadratową sylwetkę, głowa ma kształt klina, uszy są sterczące, wysoko osadzone i spiczaste, pysk ma charakterystyczny, radosny wygląd. Nieco skośne oczy mają ciemny kolor tęczówek, emanują spojrzeniem żywym i czujnym. Średniej długości ogon skierowany jest w górę i zagina się do przodu nad zadem.
Sierść i umaszczenie
Bardzo charakterystycznym elementem szpica wilczego jest oczywiście nastroszona, obfita, dwuwarstwowa sierść. Włos okrywowy zachwyca długością i ułożeniem – na całym ciele formuje się w nastroszony, prosty płaszcz. Podszerstek natomiast jest krótki i wełnisty.
Aksamitny, gęsty i krótki włos pokrywa głowę, uszy, przód kończyn oraz łapy. Na tułowiu sierść jest dłuższa i bardziej obfita. Szyję i łopatki otula pokaźna grzywa. Mocno owłosiony jest również ogon. Na całym ciele nie mogą pojawiać się fale – rasowy szpic wilczy posiada proste futro.
W obrębie rasy występuje umaszczenie wilczaste, czyli srebrno–szare z czarnymi końcówkami. Ciemniejsze są kufa oraz uszy, a wokół oczu widać charakterystyczne okulary i inne ciemne wzory. Koniec ogona powinien być czarny.
Temperament
Szpic wilczy nierzadko nazywany jest psem dla człowieka, ponieważ świetnie współpracuje i bardzo dobrze rozwija się w kontakcie z ludźmi. Chętnie bawi się z dziećmi, jest bowiem bardzo aktywny i łagodny. Przepada za spacerami u boku opiekuna, okazując mu przy tym czułość i oddanie.
Ponieważ jednak jest psem o silnej osobowości, potrzebuje kogoś, kto nie pozwoli sobie wejść na głowę. Dobrze byłoby zatem poddać go szkoleniu z zakresu posłuszeństwa. Ważne również, aby potencjalny opiekun szpica wilczego poznał jego osobowość, zanim uzna go za jedynie miłego zwierzaka do przytulania.
Pies uspołeczniany nie będzie przejawiał zachowań lękowych, warto więc od szczenięctwa konfrontować go z innymi ludźmi i zwierzętami. Jako jednak dobry stróż, powinien wykazywać zdrowy dystans w stosunku do nieznajomych.
Szczekanie
O potencjalnym zagrożeniu informuje poprzez szczekanie. Aby więc nie szczekał na wszystko, co się rusza, trzeba pokazywać mu kiedy powinien interweniować, a kiedy nie. Skłonność do częstego szczekania jest pozostałością po pracach, jakie wykonywał w przeszłości – pilnował barek w holenderskich kanałach i Europie Środkowej. Jego zadaniem było bowiem informowanie o potencjalnych złodziejach ładunków. Odpowiednio prowadzony szpic będzie jednak z czułością witał znajomych gości.
Dieta
Nie należy dawać mu zbyt dużych posiłków – szybko przybiera na wadze. Zrównoważona dieta i częste, regularne spacery uchronią go przed otyłością i nerwowością.
Źle znosi samotność
Pozostawiony sam sobie zacznie psocić, szybko wpadać w irytację a nawet przejawiać zaburzenia zachowania, takie jak bieganie w kółko i obsesyjne szczekanie.
Kondycja zdrowotna
Psy tej rasy miewają skłonność do zwyrodnień stawów biodrowych, problemów skórnych i chorób serca. Niektóre osobniki mogą cierpieć na problemy ze stawami kolanowymi. Jest to jednak rasa stosunkowo zdrowa, nieobciążona specyficznymi chorobami genetycznymi.
Szczegółowe dane / wymiary
Szpic wilczy
- Wysokość w kłębie:
- psy 44-48 cm
- suki 40-46 cm
- Waga: 15-20 kg
- Średnia długość życia: 12-14 lat
Szpic wilczy – ciekawostki
- Od pseudonimu przywódcy rebeliantów holenderskich – Cornelisa „Kees” de Gijselaara – wywodzi się alternatywna nazwa rasy – keeshond.
- W Polsce szpic wilczy jest rasą raczej rzadką. Polski Związek Kynologiczny (PZK) rejestruje ok. 100 osobników.
- Ze względu na historię rasy oraz przyjazne usposobienie, szpic wilczy nazywany jest czasem The Smiling Dutchman – „Uśmiechnięty Holender”.
Polecamy
Może i uśmiechnięty i sympatyczny jest ten psiak, ale szpice jakoś imponujące nie są. Poza tym ta ich budowa…
Nie bardzo rozumiem po co ludzie kupują sobie takie psy. nie lepiej jakąś ładna rasę, jak golden retriver?
Wacławie, gdyby wszyscy ludzie kierowali się jedynie wyglądem psa, to żaden kundelek nie znalazłby opiekuna.
chyb szpica wilczego na żywo nie widziałaś – łeś.
Gdyby nie był taki mały to rzeczywiście w niektórych ujęciach przypomina nieco wilka.
Jest bardzo ładny, ma przemiła mordkę. Mam szpice i wiem że są cudowne.