Appenzeller
Lubi szczekać – w ten sposób informuje potencjalnego napastnika o swojej obecności. Jeśli jednak nie zostanie nauczony odpowiedniego reagowania, będzie szczekał wręcz obsesyjnie, budząc frustrację wszystkich, którzy mają „szczęście” go słuchać.
Appenzeller wymaga więc dużej dawki uwagi. A ponieważ jest inteligentny, nauczenie go pewnych zachowań nie przypomina mordęgi. Trzeba jednak pochylić się nad jego wychowaniem, bowiem pierwotnie był to pies bardzo samodzielny, polegający na swoich własnych instynktach.
Jako zwierzę domowe potrzebuje więc delikatnego naprowadzenia, aby stać się wyważonym i jednocześnie radosnym członkiem rodziny.
Klasyfikacja FCI
- Grupa 2: Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne
- Sekcja 3: Szwajcarskie psy pasterskie
- Próby pracy: Nie podlega
- Kraj pochodzenia / Kraj patronacki: Szwajcaria
Historia rasy
Jedna z teorii głosi, że przodkowie Appenzellera żyli już w epoce brązu. Druga zakłada, że rasa wywodzi się od greckich mollosów, przywiezionych na tereny Szwajcarii przez Rzymian. Ogólnie rzecz ujmując, jest on uznawany za rasę starą, zajmującą się pierwotnie zaganianiem i strzeżeniem stad bydła. Nieobca mu była (i jest nadal) jakakolwiek praca w gospodarstwie, taka jak ciągnięcie wozów, dostarczanie mleka i serów z dolin do miastowych sklepów.
Za rodzimą rasę Szwajcarii uznano go w roku 1897, pierwszy klub powstał natomiast w roku 1906 dzięki dr Albertowi Heimowi. W USA rasa pojawiła się na początku lat ’50-tych XX wieku.
Charakterystyka
Wygląd
Mocna, ale nie ciężka głowa wyposażona została w małe, migdałowate oczy, ulokowane nieco ukośnie. Kolor tęczówki jest ciemny, ale nie czarny. Spojrzenie jest zaś pełne życia i ciekawości. Wiszące uszy znajdują się wysoko i z dala od siebie. Mocny, zwarty tułów wsparty został na prostych i silnych kończynach. Zad zdobi wysoko osadzony ogon średniej długości.
Sierść i umaszczenie
Podszerstek jest gęsty, może mieć odcień czerni, szarości lub brązu. Włos okrywowy (pokrywający podszerstek) charakteryzuje twardość, blask i gęstość. Futro mocno przylega do ciała, dzięki czemu pies może funkcjonować w niskich temperaturach.
W obrębie rasy dopuszczalne jest umaszczenie tricolour. Na czarnym lub czekoladowym tle pojawia się czerwono – brązowe podpalanie plus białe znaczenia. Nad oczami, na policzkach, po obu stronach klatki piersiowej i na kończynach widoczne powinny być podpalane plamki. Białe akcenty pojawiają się natomiast w postaci strzałki czołowej, pasa wokół kufy (pyska) i plamki na brodzie. Duża plama bieli może pokryć przedpiersie i klatkę piersiową. Na łapach występują tzw. skarpetki, biały jest również czubek ogona.
Temperament
Dysponuje cechami typowego psa pasterskiego: pewnością siebie, samodzielnością, siłą fizyczną i inteligencją. Musi nawiązać niezachwianą więź z opiekunem, aby stać się oddanym i kochającym psem rodzinnym.
Posiada instynkty obronne, dlatego może chronić właścicieli przez zagrożeniem. Wobec każdego obcego będzie przejawiał spory dystans, dlatego dobrze sprawdzi się jako stróż domostwa. Przejawia ponadto naturalny entuzjazm, strzegąc własności swojego opiekuna.
Szczekanie
Jego reakcją na niepokojące sygnały będzie częste szczekanie, dlatego od okresu szczenięcego należy uczyć go, kiedy może głośno informować o czymś niepokojącym. Zbyt często szczekający pies będzie bardzo uciążliwy nie tylko dla domowników, ale też sąsiadów.
Zabawa
Przepada za zabawą z dziećmi, bardzo lubi spędzać z nimi czas i będzie zaciekle ich bronił. Należy jednak uważać, bowiem w trakcie zabawy pies może niechcący przewrócić swojego małego podopiecznego.
Uspołecznienie
Najważniejszym elementem szkolenia jest uspołecznianie. Od najmłodszych lat powinien być konfrontowany z jak największa liczbą ludzi, zwierząt i bodźców z otoczenia. Dzięki temu, w dorosłym już życiu, nie będzie przejawiał nadmiernej podejrzliwości ani agresji w stosunku do nowych sytuacji czy osób.
Mądry opiekun
Bez silnego i konsekwentnego opiekuna pies stanie się krnąbrny i nieposłuszny. Odpowiednio wczesne postawienie granic oraz ich przestrzeganie obudzą w Appenzellerze psa wyważonego, mądrego, a równocześnie samodzielnego.
Spacery
Ze względu na żywiołowy temperament, Appenzeller wymaga codziennych spacerów i zabawy, aby uwolnić energię fizyczną i psychiczną. Najszczęśliwszy jest wtedy, gdy dostanie zadanie do wykonania. Jeżeli przez dłuższy czas pozostanie bez zajęcia, stanie się nerwowy, sfrustrowany, zacznie obsesyjnie szczekać, a nawet niszczyć przedmioty.
Szczegółowe dane / wymiary
Appenzeller
- Wysokość w kłębie:
- psy 52-56 cm (czasami do 58 cm)
- suki 50-54 cm
- Waga: 22-32 kg
- Średnia długość życia: 12-13 lat
Appenzeller – ciekawostki
- Ojczyzną Appenzellera był szwajcarski region Appenzell – stąd oficjalna nazwa rasy.
- Appenzeller nie jest zalecany osobom mieszkającym w małym mieszkaniu. Pies ten preferuje bowiem przebywanie na świeżym powietrzu. Bardzo ważne jest więc, aby zwierzak miał miejsce do wybiegania się. Idealnym miejscem dla tej rasy są więc farmy, rancza i stadniny.
- Appenzeller to niezwykle zdrowa rasa psa. W jej obrębie nieczęsto występują choroby genetyczne. Jest to rzadkie zjawisko u psów podobnej wielkości.
Polecamy
Kiedy będzie nowy artykuł?
Może jutro będzie 🙂
Dziękuję za odpowiedz 🙂
A dlaczego do artykułu nt. Appenzellerów dodajecie zdjęcie Entlebucherów i to jeszcze z błędnym opisem? Na marginesie, poza grafiką jest tu więcej nieprawdziwych informacji.
Z chęcią poznamy te „nieprawdziwe” informacje.
Droga redakcjo, chyba mój komentarz zabrzmiał dość ostro, chociaż artykuł ogólnie dość trafnie opisuje Appenzellera 🙂 Rozumiem, że może też autor nie zna przedstawicieli tej rasy i stąd pomyłka (wg mnie, ale może to ja się mylę?) w zdjęciu. Co do treści – piszecie: „W obrębie rasy dopuszczalne jest umaszczenie tricolour”, a to jest warunek do uznania umaszczenia psa za zgodny z wzorcem. Odniosłam też wrażenie, że fragment dotyczący szczekania sugeruje jakąś wyjątkową szczekliwość Appków, a z mojego doświadczenia wynika, że tak nie jest.
Pozdrawiam serdecznie.
Pani Anno,
Opisy ras powstają zawsze w oparciu o wzorce związków kynologicznych, stąd są to uśrednione i charakterystyczne cechy dla danej rasy. Czasami zdarzają nam komentarze w stylu „ile tu błędów” i to koniec komentarza. Najczęściej pochodzą one od hejterów lub od osób które mają wprawdzie doświadczenie z konkretnym przedstawicielem danej rasy, ale jeżeli w jakimś punkcie zachowanie ich psa czy psów odbiega od zachowania opisanego przez nas jako typowe dla całej rasy, to jest to już „błąd” według autora komentarza. Stąd nasz prośba o podanie tych błędów, gdyż taki komentarz sam w sobie niewiele mówi, a skrytykować zawsze jest bardzo prosto. Cenimy wszystkie uwagi, a najcenniejsze są zawsze te, które wskazują konkrety. Dziękujemy zatem za uzupełnienie. Co do szczekania, to takie cechy są przypisane do tej rasy i potrafią być dominujące. W kontekście zdjęć, rasy te są podobne i na niektórych fotografiach nawet trudne do odróżnienia, zwłaszcza, że Entlebucher na początku zaliczany był psów z Appenzell. Sprawdzimy jednak dla 100% pewności czy wszystkie zdjęcia prezentują appenzellera 🙂
Pozdrawiamy :)!