Ameryka PnAzjaEuropaPolskaPsowateSsakiZwierzęta

Wilk – wyjący drapieżca

Wilk, wilk szary (Canis lupus)

Gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych

Wilki niesłusznie uważane są za zwierzęta niepospolicie odważne. Te inteligentne drapieżniki starają się nie podejmować zbędnego ryzyka, dlatego polują zwykle na zwierzęta słabe lub chore. Nic dziwnego – wilka może zabić jedno celne kopnięcie zdrowego jelenia.

Największe psy

Wilki to najwięksi przedstawiciele rodziny psów (psowatych). Te wspaniałe i inteligentne zwierzęta można spotkać dosłownie na każdym obszarze: w lasach, na równinach, w terenach górskich, a nawet na pustyni. Wilki zamieszkują wszystkie kontynenty oprócz Afryki i Australii. Tam można spotkać ich krewnych – dzikie psy dingo, w Ameryce Południowej występuje zaś wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus), który nie jest jednak bezpośrednim krewnym wilka szarego.

Klasyfikacja

  • Gromada: ssaki
  • Rząd: drapieżne
  • Rodzina: psowate
  • Rodzaj: Canis
  • Gatunek: wilk
Wilk
Wilk polarny (Canis lupus arctos) – jeden z największych podgatunków wilka

Podgatunki

Wyróżniamy 14 podgatunków wilka szarego:

  • wilk arabski (Canis lupus arabs)
  • wilk egipski (Canis lupus lupaster)
  • wilk eurazjatycki (Canis lupus lupus)
  • wilk italijski (Canis lupus italicus)
  • wilk kanadyjski, wilk mackenzie (Canis lupus occidentalis)
  • wilk kaspijski (Canis lupus cubanensis)
  • wilk leśny (Canis lupus nubilus)
  • wilk meksykański (Canis lupus baileyi)
  • wilk polarny (Canis lupus arctos)
  • wilk południowoazjatycki (Canis lupus pallipes)
  • wilk rosyjski (Canis lupus communis)
  • wilk syberyjski (Canis lupus albus)
  • wilk tybetański (Canis lupus laniger)
  • wilk wschodni (Canis lupus lycaon)
Wilk szary
Siła ugryzienia wilka jest dwukrotnie większa niż owczarka niemieckiego.

Zwierzęta stadne

Mimo że niektóre wilki żyją samotnie, większość poluje w stadach. W tym celu drapieżniki łączą się w tzw. watahy, wspólnie atakując jelenie czy dziki. Wilki starają się nie podejmować zbędnego ryzyka, dlatego ich ofiarami padają głównie zwierzęta słabe lub chore. Ta ostrożność nie powinna zbytnio dziwić – wilka może zabić jedno celne kopnięcie zdrowego jelenia.

Wataha wilków

Wilcza wataha liczy około 20 osobników, którym przewodzi najsilniejsza jednostka. W stadzie obowiązuje ścisła hierarchia, z której wyłączone są młode, mogące praktycznie wszystko. Wilczęta spokojnie baraszkują i wykorzystują pilnujące je starsze wilki do „ćwiczeń” w sztuce polowania. Takie podejście do wychowania sprawia, że młode wilki są silnie związane ze stadem. Gdy dorosną, będą gotowe poświęcić dla watahy nawet życie.

Wilk szary (Canis lupus).

Wycie wilków

Charakterystyczne wycie jest informacją dla stada, gdzie znajduje się dany osobnik. Odgłos ten może także sygnalizować obecność zwierzyny oraz umożliwiać porozumiewanie się członkom watahy.

Odwaga

Wilk niesłusznie jest uważany za zwierzę bardzo odważne. W rzeczywistości widząc silniejszego przeciwnika lub człowieka stara się uciec. Mimo że człowiek jest od wilka znacznie słabszy, zwierzę instynktownie odbiera go jako zagrożenie.

Na wielu terenach wilki zostały całkowicie wytępione. Wpływ na to miały m.in. postępujące procesy cywilizacyjne, ograniczające wolną przestrzeń, która jest wilkom do przeżycia niezbędna.

Wilk polarny (Canis lupus arctos).

Wilki – ciekawostki. Czy wiesz, że…

  • Wilk jest niezwykle wytrwały. W poszukiwaniu pożywienia potrafi pokonać odległość ponad 150 km.
  • Wilk potrafi w ciągu 2 tygodni przebyć ponad 600 km.
  • Wilk średnio w ciągu doby pokonuje dystans 20 km.
  • Dawniej ofiarami wilków padały nawet bizony i żubry.
  • Wilk może biec z maksymalną prędkością 70 km/h.
  • Wilk potrafi wykonywać skoki na odległość 5 metrów.
  • Najwięcej wilków żyje w Kanadzie i w Rosji.
  • Wilki jedzą również owoce i jagody.
  • Związki między wilkami w stadzie są znacznie silniejsze niż między innymi zwierzętami stadnymi.
  • Wbrew powszechnej opinii wilki często polują na drobne zwierzęta, jak np. ptaki.
  • Największym wilkiem (zarazem psem) świata jest wilk polarny.
  • Wilki różnią się wielkością w zależności od terenu występowania.
Ustalanie dominacji w stadzie wilków.

Dane/wymiary

Wilk szary

  • Wysokość w kłębie: samiec 70–85 cm (niekiedy do 90 cm), samica 60–75 cm
  • Długość ciała: przeciętnie 100–130 cm; niekiedy do 160 cm
  • Długość ogona: 30–50 cm
  • Długość uszu: 9-11 cm
  • Masa ciała: samiec 45–60 kg, (wyjątkowo do 75 kg), samica 30–50 kg.
  • Długość życia: 12-16 lat, w niewoli do 20 lat
  • Miot: 2-6 szczeniąt
  • Siła nacisku szczęk wilka jest dwukrotnie większa, niż owczarka niemieckiego
Mapa zasięgu występowania wilków na Ziemi.

Polecamy


Baza Dinozaurów

73 komentarzy

        1. Podobno zostało to klonowanie nawet potwierdzone przez niezależnych ekspertów, ale świat naukowy odnosi się do tego sceptycznie, gdyż brał w tym udział skompromitowany Hwang Woo-suk, który kłamał zarówno w kwestii klonowania zarodków ludzkich, jak i klonowania psa. Sklonowany wilk zmarł w 2009 roku (po niecałych 4 latach życia).

          1. To było gdyby doszło do było gdyby doszło do walki między wilkiem szarym a chieną cętkowaną

    1. Wcale ci się nie dziwię. Ja jak je widziałam w zoo to mi cierpła skóra. Jak zmarszczą te pyski i obnażą kły, to jak sobie pomyślałam, co by było gdyby nas szyba nie oddzielała…

    2. Tez tak miałem jechałem z 16 letnim kuzynem a mam 12 lat droga przez las i z jego kolegą i kilka metrów kuzyn zaświecił w bok lampa rowerowa bo była noc i z 7 m warczał na nas wilk przez ułamek sekundy go widzieliśmy i już spadaliśmy ja z adrenalina xd choc wilk to moje ulubione zwierze

        1. Wilki południowoazjatyckie na terenie Indii żyją w: Gujarat, Rajasthan, Haryana, Uttar Pradesh, Madhya Pradesh, Maharashtra, Karnataka, Andhra Pradesh, Velavadar National Park oraz w Panna Tiger Reserve.

  1. Podgatunków wilka nie jest 14 jest wiele więcej i jescze wymarłe np podgatunki : perski ,europejski, teksański Apeniński, wilk Bernarda, jukoński, tundrowy, iberyjski, z północnych gór skalistych, stepowy, zatokowy nowofunlandzki, pacyficzny, labradorski, wyspowy, z gór kaskadowych, mackenzii, manitobański, mały, canis rufus gregoryi i grzywiasty który nie jest wilkiem ale jest uznany za podgatunek a wymarłe to samurajski, grenlandzki, arizoński, florydzki, duży, karłowaty, workowaty, i straszny ale nie wiem czy był podgatunkiem czy nie bo osiągał 112,5 cm wys a współczesny ma 90 cm wys

      1. sory ale ja tyle wiem o wilku ze musze skopiowac to co o nim napisałem na swojim blogu ale tu sie wklejac nie da wiec nie moge

  2. Redakcjo możecie mi pomóc chce wiedzieć wszystko o wilku a mój kolega znalazł rzecz której nie wiem a mianowicie jak długo wilk musi pływać żeby się zmęczyć prosze odpowiedzcie

          1. Hiena nie wygra tego pojedynku ma zbyt małe doświadczenie i jej jedyny atut to silny zacisk szczęk co przy walce z wilkiem nie na wiele sie zda

          2. No wiesz wilk musi polować żeby przeżyć dzięki temu ma wielkie doświadczenie w walce co jest już przewagą ponieważ jest zwinniejszy i sprytniejszy w walce od hieny ale w tej walce ani wilk nie ugryzie hieny ponieważ jak zaciśnie na niej szczękę to ona będzie chciała się obronić też zaciśnięciem na nim szczęki a z tak silnego zacisku wilk się nie wywinie i ani hiena nie ugryzie wilka ponieważ nie zdoła wilk jedynie by mógłby gryźć i unikać i tak ciągle aż hiena się wykrwawi ale i tak raczej nie dojdzie do takiej walki nawet jeśli by ich zamknięto w jednej klatce ponieważ i hiena i wilk się do siebie nie zbliżą bo nie będą chcieli walczyć z uwagi na to że hiena nie walczy na woli a wilk nie walczy bez watahy/grupy/duo jeśli uważa że przeciwnik jest silny, raczej woleli by się unikać ale ja daje wilkowi 50 % na wygraną a hienie 40 takie moje zdanie

    1. Jest mnóstwo podgatunków wilków i różnią się wysokością po urodzeniu, bo chyba o takie pytasz. Ponadto tak jak niemowlaki różnią się wielkością.

  3. Wiem że wilk kanadyjski jest największym podgatunkiem wilka szarego jestem ciekawy jak to wygląda u wilka jukońskiego czy są porównywalne czy mniejsze od kanadyjskich przy okazji czy jest znana efektywność polowania wilka jukońskiego wiem że średnio wilk szary 14%

      1. Hej, ta strona na której niby jest wilk rudy to tam nie ma wilka rudego, tylko jest cyjon rudy. Mi nie chodzi o cyjona rudego Cuon alpinus, tylko o wilka rudego Canis rufus.

    1. Wilk czerwony (Canis rufus) to gatunek psowatych występujący w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Jest to średniej wielkości wilk, mniej więcej wielkości kojota, o czerwono-brązowej sierści. Rude wilki są zwierzętami społecznymi, które żyją w stadach liczących od 5 do 12 osobników. Są nocnymi łowcami, a ich dieta składa się głównie z jeleni, królików i gryzoni.

      Wilki rude były niegdyś powszechne w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, ale na początku XX wieku polowano na nie niemal do całkowitego wyginięcia. W latach 60. na wolności pozostało tylko kilkadziesiąt osobników. W 1973 r. wilk czerwony został wymieniony jako gatunek zagrożony na mocy ustawy o zagrożonych gatunkach.

      Od tego czasu podjęto znaczne wysiłki w celu odtworzenia populacji wilka czerwonego. W 1987 r. ustanowiono program hodowli w niewoli, a w 1991 r. rude wilki zostały ponownie wprowadzone do wschodniej Karoliny Północnej. Od tego czasu populacja wilka czerwonego wzrosła do ponad 200 osobników.

      Wilki czerwone to średniej wielkości psowate, których dorosłe osobniki mierzą 136-165 cm długości, z ogonem o długości około 37 cm. Ich wzrost wynosi około 66 centymetrów w kłębie. Waga dorosłych wilków czerwonych waha się od 20 do 36 kilogramów.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Back to top button