Park Narodowy Nahuel Huapi – najstarszy obszar chroniony Argentyny
Argentyna kojarzy się przede wszystkim ze stepami Patagonii, chociaż niektórzy widzą oczami wyobraźni również surowe szczyty Andów. Istnieje w tym kraju wyjątkowe miejsce, które łączy w sobie wszystkie te cechy – jest to park narodowy Nahuel Huapi.
Park Narodowy Nahuel Huapi to najstarszy obiekt tego typu w Argentynie (niektóre źródła twierdzą, że w całej Ameryce Południowej). Leży u stóp Andów, na pograniczu z Patagonią. Jest to obszar wyjątkowo zróżnicowany pod względem krajobrazu i typów roślinności. Na jego terenie znajdują się stepy, górskie lasy deszczowe i zrzucające liście na zimę. Można tu napotkać wiele jezior, lodowców i szczytów pokrytych wiecznym śniegiem.
Nazwa
Park narodowy wziął swoje miano od jeziora Nahuel Huapi, co w języku zamieszkujących te tereny Indian Mapudungun oznacza „wyspę jaguarów” lub „wyspę pum” (słowo nahuel oznacza oba te drapieżniki). Intrygujący jest fakt, że słowo nahuel oznacza zarówno zwierzę, jak i człowieka, który za sprawą czarów zmienia się w jaguara. Sugeruje to, że jezioro mogło pełnić ważną funkcję w tutejszych obrzędach religijnych i magicznych.
Geografia
Park Narodowy Nahuel Huapi leży w północno-zachodniej części prowincji Rio Negro, przy granicy z Chile. Ma powierzchnię 7050 km2. Znajduje się na terenie znanym jako „dystrykt jezior” ze względu na dużą liczbę jezior polodowcowych. Najwyższym punktem jest wygasły wulkan Cerro Tronador o wysokości 3491 m. Od północy Nahuel Huapi graniczy z parkiem narodowym Lanin.
Park Narodowy Nahuel Huapi leży w strefie klimatu umiarkowanego chłodnego. Zimy nie są mroźne, za to wilgotne, z częstymi opadami śniegu. Średnia temperatura wynosi 2-4°C. Lata są suche i chłodne, z temperaturami w przedziale 14-16°C. Opady są bardzo zmienne – w najwyższych partiach notuje się aż 4000 mm opadów rocznie, zaś we wschodnich, niżej położonych rejonach zaledwie 600 mm.
Jezioro Nahuel Huapi
Centralnym punktem parku jest jezioro Nahuel Huapi – największe i najgłębsze w Argentynie. Ma powierzchnię 544 km2, a jego lustro znajduje się na wysokości 767 m n.p.m. Maksymalna głębokość to 425 m. Jego linia brzegowa jest bardzo zróżnicowana i w połączeniu z pobliskimi górami nasuwa na myśl raczej norweskie fiordy niż jezioro. Znane jest z wyjątkowo zimnej wody – nawet latem temperatura na powierzchni nie przekracza 7°C.
Na jeziorze znajduje się dziesiątki niewielkich wysepek. Na jednej z nich, Victoria Island, mieści się stacja badawcza oraz przystań dla łodzi. Na innej, Huemul Island, mieścił się ośrodek badań nuklearnych zamknięty w 1952 r.
Bariloche
Największym miastem i głównym ośrodkiem turystycznym jest San Carlos de Bariloche położone na terenie samego parku. Zostało założone w 1902 r. Ze względu na swoje znaczenie nazywane jest „Wrotami Patagonii”. Miasto wzorowane jest na szwajcarskich ośrodkach turystycznych i ma podobną architekturę. Poza tym jest znane z manufaktur czekolady i sklepów oferujących ich wyroby. Z tego powodu nazywane jest także „Stolicą Czekolady”.
Samo miasto jest wyłączone z powierzchni parku, co nie zmienia faktu, że obowiązują tu ścisłe przepisy dotyczące np. dozwolonego wyglądu zabudowy tak, by odpowiednio komponowała się z krajobrazem. Dookoła niego rozciąga się strefa rekreacyjna Cerro Cathedral, której najważniejszym miejscem jest szczyt o tej samej nazwie, wysoki na 2388 m.
Flora i fauna
Na tym stosunkowo niedużym terenie spotyka się wielką różnorodność krajobrazów. Przeważają dwa typy – stepowy na niższych wysokościach, a na wyższych spotyka się specyficzne dla Andów górskie lasy deszczowe. Wśród drzew najczęściej spotyka się bukany, ficroje, cyprysy i cedry. Licznie rosną tutaj paprocie. Na wyższych wysokościach można spotkać bukany liczące nawet 1500 lat. Poza tym rośnie tam wiele gatunków traw niespotykanych nigdzie indziej na świecie.
Świat zwierzęcy Nahuel Huapi reprezentuje wiele gatunków rzadkich i zagrożonych wyginięciem. Wśród nich znajduje się wydra rzeczna – symbol parku. Z ciekawszych zwierząt warto wymienić niewielkie jelenie – pudu i huemala chilijskiego. Wśród drapieżników spotyka się pumy i lisy. Wyjątkowo cennym zwierzęciem jest ocelot chilijski zwany też kotem górskim – jest to najmniejszy kot Nowego Świata i jedno z najbardziej tajemniczych zwierząt na Ziemi.
Na terenie parku gniazduje, zimuje lub bywa na przelotach 120 gatunków ptaków. Niezwykły jest fakt, że jezioro Nahuel Huapi, mimo że bardzo oddalone od oceanu i położone na dużej wysokości, jest domem dla dwóch gatunków ściśle morskich – mewy południowej i kormorana niebieskookiego. Poza tym w parku można spotkać 13 gatunków płazów i 12 gadów. W tutejszych jeziorach żyje też 11 gatunków ryb, jednak wszystkie są introdukowane.
Historia
Jezioro zostało odkryte przez Europejczyków w 1552 r. podczas konkwisty Chile. Wtedy to gubernator Chile Pedro de Valdivia wysłał ekspedycję kierowaną przez Francesco de Villagra w celu eksploracji terenów na wschód od Andów, na szerokości geograficznej miasta Valdivia. Ekspedycja pokonała Andy i dotarła do rzeki Limay. Idąc wzdłuż niej, trafił na jej źródło, którym jest jezioro Nahuel Huapi.
W czasach kolonialnych w te tereny zapuszczali się poszukiwacze „Ciudad de Los Cesares” – „miasta cezarów”, legendarnego miejsca opływającego w bogactwa. Nie wiedzieli oni, że pogłoski te rozpuszczali sami Indianie, by pozbyć się Hiszpanów ze swojego terytorium. Tym niemniej poszukiwania mitycznego miasta przyczyniły się do dobrego poznania tych ziem. W 1670 r. nad jeziorem powstała pierwsza misja założona przez jezuitów.
Po 1870 r. podróżnik i uczony Perito Moreno (będący dziś argentyńskim bohaterem narodowym) zorganizował szereg wypraw w celu dogłębnego zbadania Patagonii. Jego badania sprawiły, że rejon dookoła jeziora został doskonale opisany, podobnie jak tutejsza fauna i flora. W ramach wynagrodzenia za swoje zasługi badacz otrzymał ziemię otaczającą jezioro.
W 1903 r. Moreno przekazał 75 km2 władzom państwowym z propozycją, by na tych terenach utworzyć park narodowy. 1 stycznia 1909 r. ogłoszono te ziemie obszarem chronionym. Jednak dopiero w 1922 r. opracowano zadowalający status, określający m.in. granice parku. Dzięki kolejnym darom Moreno możliwe okazało się dalsze jego zwiększenie. Wreszcie 9 października 1934 r. uroczyście otwarto Park Narodowy Nahuel Huapi, a więc pod nazwą znaną do dziś.
Osoby odpowiedzialne za powstanie parku zdawały sobie sprawę, że warunki panujące na jego obszarze jest niemal identyczny jak w Europie; zdawali sobie sprawę, że mogą śmiało przyciągnąć turystów lubujących się w klimacie umiarkowanym, nie przyzwyczajonych za to do gorąca lub subpolarnych warunków panujących w pozostałej części kraju.
Władze miasta Bariloche, gdzie mieści się zarząd parku, we współpracy z instytucjami państwowymi poczyniły przygotowania do otwarcia się na świat. W 1935 r. wydano szereg zarządzeń dotyczących parku, w tym zasad zabudowy, uprawiania sportów wodnych, wędkowania i wytyczani szlaków turystycznych. Poza tym ogłoszono, że ten teren zostaje otwarty dla miłośników wspinaczki górskiej i skałkowej.
Turystyka
Bariloche jest doskonale skomunikowane z resztą kraju za sprawą dróg i linii kolejowej oraz lotniska, dlatego dotarcie tam nie jest trudne. Z miasta rozpoczyna się większość tras turystycznych prowadzących w głąb parku. Na niektórych szlakach można poruszać się rowerami górskimi.
Z racji znacznego zróżnicowania terenu wiele ścieżek jest proponowanych jako idealne szlaki trekkingowe – najdłuższa trasa liczy 45 km i jest przewidziana nawet na 4 dni. Trasy trekkingowe podzielone są na cztery klasy trudności, biorąc pod uwagę różnice wysokości, przebieg i konieczność wspinania się po drodze. Na niektórych trasach pokonuje się różnice wysokości nawet 3000 m.
Cerro Cathedral jest popularnym miejscem wśród miłośników sportów zimowych, na górze tej wytyczono wiele szlaków zjazdowych oraz dla pasjonatów biegów narciarskich. Z kolei Cerro Tronador jest miejscem idealnym do uprawiania wspinaczki wysokogórskiej i skałkowej. Można wejść na sam szczyt tej góry, co daje rzadką okazję obejrzeć z bliska krater wulkaniczny.
Z uwagi na niską temperaturę wód jeziora Nahuel Huapi pływanie w nim jest zabronione z powodu wysokiego ryzyka hipotermii, również latem. Popularne są za to sporty wodne takie jak kajakarstwo oraz kitesurfing.
Zagrożenia
Dzięki położeniu daleko od wielkich ośrodków miejskich park Nahuel Huapi nie jest zagrożony zniszczeniami przez przemysł. Podobnie wody jezior są znane z czystości. Na park mogą wpływać jedynie wybuchy wulkanów na terenie Chile, jednak w czasach historycznych żaden nie był na tyle znaczący, by wpłynąć wyraźnie na życie na tym terenie. Ruch turystyczny jest na tyle dobrze uregulowany, że nie stwarza zagrożenia nawet dla rzadkich i wrażliwych gatunków.
Jedynym zagrożeniem dla parku mogą być zmiany klimatu. Naukowcy podejrzewają, że wzrost temperatury może wpłynąć na ocieplenie się wód jeziora, co z kolei będzie oddziaływać na rośliny i zwierzęta związane z wodą.
Szczegółowe dane
Park Narodowy Nahuel Huapi
- Data założenia: 9 października 1934 r.
- Powierzchnia: 7050 km2
- Liczba turystów: 400 000 (w 2016 r.)
Ciekawostki
- W 2011 r. na skutek erupcji pobliskiego wulkanu na terenie Chile część parku pokrył popiół wulkaniczny. Była to doskonała okazja do obserwacji, w jaki sposób przyroda zmienia się na skutek wybuchu wulkanu.
- Wiele osób wierzy, że w San Carlos de Bariloche przez wiele lat po wojnie ukrywali się Adolf Hitler i Ewa Braun. Ta teoria spiskowa do dziś ma swoich zwolenników.
- Mieszkańcy Bariloche twierdzą, że w jeziorze żyje Nahuelito – potwór podobny do wielkiego węża z płetwami, co nasuwa na myśl wymarłe mezozoiczne gady – plezjozaury. Jest on okresowo widywany przez miejscowych i turystów. Jego istnienie potwierdzają zeznania świadków również dzisiaj, został tez uwieczniony na kilku fotografiach.
Polecamy
