Kapibara (Hydrochoerus hydrochaeris)

Kapibara (Hydrochoerus hydrochaeris) – największy gryzoń

Kapibara to największy występujący na świecie gryzoń, który doskonale czuje się zarówno na lądzie jak i w wodzie. To właśnie obszary wodne stanowią dla niego doskonałą kryjówkę przed drapieżnikami. Pomimo że, kapibary potrzebują do życia bardzo rozległego terytorium często hodowane są w Ameryce Południowej jako zwierzęta domowe. Znane są też przypadki, kiedy pełniły rolę psa przewodnika.

Klasyfikacja

• Gromada: ssaki (Mammalia)
• Rząd: gryzonie (Rodentia)
• Rodzina: marowate (Caviidae)
• Rodzaj: Hydrochoerus
• Gatunek: kapibara (Hydrochoerus Hydrochaeris)

Występowanie i środowisko naturalne

Kapibara to zwierzę charakterystyczne dla obszarów Ameryki Południowej. Można ją spotkać w Panamie, Kolumbii, Wenezueli, Peru, Brazylii, Paragwaju, aż do północnej Argentyny i Urugwaju.

Zwierzę to dość łatwo przystosowuje się do różnych warunków środowiskowych. Z tego względu zamieszkuje zarówno tereny bagienne oraz położone w pobliżu rzek i jezior, jak i obszary trawiaste, a nawet wilgotne lasy tropikalne. Kapibary uzależniają bowiem swoje miejsce przebywania od pory roku. W porze suchej trzymają się blisko zbiorników wodnych, natomiast w wilgotnej oddalają się od nich.

Kapibary lubią zamieszkiwać także tereny, na których pasze się bydło. Wynika to z faktu, że są to obszary nie tylko bogate w wodę i pożywienie, ale także bardzo bezpieczne. Wszelkie drapieżniki mogące zagrażać zwierzętom są bowiem odganiane przez człowieka.

Cechy charakterystyczne

Kapibara to największy współcześnie żyjący gryzoń. Zwierzę to charakteryzuje krępa budowa ciała oraz duża głowa z kwadratowo zakończonym pyskiem. Ma ono krótkie, lecz silne nogi, a stopy wyposażone są w długie pazury, pozwalające kapibarze poruszać się z łatwością po błotnistych terenach. Tylne łapy kapibar są nieco dłuższe niż przednie. Ten duży gryzoń posiada także ogon, jednak jest on bardzo niewielki.

Kapibary pokryte są krótkim, szorstkim futrem, którego barwa waha się od czerwono-brązowej na górze ciała, do żółto-brązowej na jego spodniej części.

Jak u innych gryzoni siekacze kapibary rosną przez całe życie, co powoduje konieczność ciągłego ich ścierania.

Dieta

Kapibara to zwierzę roślinożerne. Jest ona w swoich wyborach żywieniowych bardzo wybredna i żerując – szczególnie w porze wilgotnej, kiedy roślinności jest więcej. Aż 75% jej diety stanowi wówczas od trzech do sześciu rodzajów roślin. W porze suchej jej dieta staje się bardziej różnorodna.

Pożywienie kapibary zależy także od pory roku – spożywane latem rośliny, zimą tracą zupełnie swoje właściwości odżywcze, przez co zwierzę musi wprowadzić do swojej diety inny pokarm.

Zagrożenia

Choć kapibary nie są zwierzętami zagrożonymi wyginięciem, w niektórych rejonach ich populacja znacznie się zmniejszyła. Wynika to głównie z faktu, że były one zabijane dla mięsa i skór. Dziś żyją raczej w zgodzie z człowiekiem, jednak na niektórych obszarach, gdzie ich środowisko naturalne zostało znacznie ograniczone – wkraczają na pola uprawne. Z tego powodu bywają postrzegane jako szkodniki.

Tryb życia

Kapibary są świetnymi pływakami, z tego powodu prowadzą wodno-lądowy tryb życia. Poranki zwierzęta te spędzają zazwyczaj na odpoczynku, a w najgorętszym momencie dnia tarzają się w błocie lub płytkich wodach. Wypasanie zaczynają w godzinach popołudniowych i trwa ono zazwyczaj do późnych godzin nocnych. Kapibary jedzą bowiem bardzo powoli, przez co żerowanie zajmuje im wiele czasu.

Życie społeczne

Kapibary to zwierzęta bardzo towarzyskie – żyją w grupach liczących około 20 osobników. Liczebność grup zależy od pory roku. W porze suchej są one liczniejsze niż w wilgotnej, gdzie populacja stada zmniejsza się średnio do 6-7 kapibar.  Każda z takich grup składa się z dominującego samca, samic oraz ich młodych.

Kapibary komunikują się ze sobą za pomocą szeregu różnych dźwięków – jak na razie badacze rozpoznali ich pięć, a także za pomocą zapachu, który wydobywa się z gruczołów znajdujących się w okolicach odbytu.

Rozmnażanie i rozwój

Sezon lęgowy kapibar rozpoczyna się zazwyczaj w kwietniu lub w maju, choć zależy to od zamieszkiwanego regionu. Samce konkurują wówczas ze sobą o względy samic, a najwięcej partnerek zdobywa oczywiście ten najsilniejszy.

Ciąża u kapibar trwa około 5 miesięcy, a na świat przychodzi od jednego do ośmiu młodych, ale zazwyczaj jest ich cztery. Poród odbywa się na lądzie. Samica dołącza z powrotem do stada już po kilku godzinach, a młode jak tylko mogą zacząć się poruszać. Nie jest to okres bardzo długi – po tygodniu małe jedzą już trawę, ale mimo to matka dokarmia je przez około 16 tygodni.

Kapibary mogą żyć od 8 do 10 lat, lecz średnia ich życia wynosi 4 lata, głównie ze względu na ataki drapieżników.

Nazwa

Kapibara w języku guarani (południowoamerykańskich Indian) to Kapiÿva. Nazewnictwo kapibar jest bardzo zróżnicowane na terenach ich występowania (Ameryka Południowa). Można spotkać się z następującymi nazwami: capibara, capivara, capiguara, carpincho, dia-baj, capybara, julo, jesús, chigüiro, tanacoa, pataseca, bocaeburro, culopando, ponche, cabiari, sancho, poncho, carpincho, capiguara, ronsoco, samanai, chigüire, capigua, capiba, kiato, chindó, chindoco, cochon d’eau (fr. świnia wodna), cabiai,  kapoewa,  water pig, Waterzwijn.

Wymiary

U kapibar występuje nieznaczny dymorfizm płciowy – samice są nieco cięższe niż samce.

• Długość ciała: od 107 do 134 centymetrów
• Wysokość w kłębie: od 50 do 64 centymetrów
• Waga: od 35 do 66 kilogramów (rekord 91 kg)

Kapibara – ciekawostki

• Kapibary hodowane są jako zwierzęta domowe. Znany jest nawet przypadek, w którym ten duży gryzoń pełnił rolę psa przewodnika.
• Najcięższa znaleziona samica ważyła 91 kilogramów, a samiec 73,5 kilograma.
• Kapibary podobnie jak świnki morskie nie mają zdolności syntezy witaminy C. Oznacza to, że zwierzęta żyjące w niewoli muszą przyjmować jej suplementy – w przeciwnym razie grozi im szkorbut.
• Kiedy znajdują się pod wodą, kapibary są w stanie wstrzymać oddech na pięć minut.

Polecamy:

• Gryzonie
• Zające
• Świstaki
• Wiewiórki
• Bobry
• Jeżozwierze