Dog niemiecki

Rasy psów – Dog niemiecki

Mijający go na ulicy człowiek automatycznie nabiera respektu i dystansu, a wszystko przez ogromne rozmiary oraz imponujący wygląd. Jednak te łagodne olbrzymy, jak określa je wielu, są psami o gołębim, choć, niestety, schorowanym sercu.

Klasyfikacja FCI

• Grupa 2 – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła
• Sekcja 2.1 – Molosy typu mastyfa
• Typ – dogowaty
• Nie podlega próbom pracy

Historia rasy

W połowie XVI wieku szlachta wielu krajów Europy sprowadzała silne, długonogie angielskie psy, będące potomkami krzyżówek mastifa angielskiego i wilczarza irlandzkiego, jednak nie miały swej odrębnej nazwy. W Niemczech zaczęto określać je mianem Englische Docke/Tocke, potem stały się Englischer Hund (po prostu „angielski pies”). W innych krajach Europy kontynentalnej powstały podobne terminy, a angielskie słowo dog wprowadzono do Niemiec jako określenie molosów, podobnie zresztą sytuacja wyglądała we Francji.

Od początku XVII wieku psy te były hodowane niezależnie przez niemiecką szlachtę. Ceniono je jako psy myśliwskie, polujące na najgrubszą zwierzynę: niedźwiedzie, dziki i jelenie. Najpiękniejsze i najsilniejsze okazy należały do tzw. Kammerhunde („izba psów”), za swe zasługi dostawały pozłacane obroże i mogły spać w sypialni swego pana. Posiadały własne legowiska utworzone np. z niedźwiedziej skóry. Luksus, na jaki pozwalano psom nie był bezinteresowny – ich rolą była ochrona książąt przed zabójcami. Psy nieco mniej urodziwe, ale zasługujące na wyróżnienie nazywano Leibhunde („ulubione/ukochane psy”), którym należały się posrebrzane obroże. Resztę „niezasłużonych” zwano Englische Docken – nie miały specjalnych obroży i przebywały w Englische Stall („psia obora” – dosł. angielska stodoła).

Podczas polowań na niedźwiedzie jako pierwsze wykorzystywano psy rasy Bullenbeisser (które de facto uważa się za przodków doga niemieckiego), aby zamęczyć ofiarę. Potem, w polowaniach na dziki, świetnie sprawdzały się dogi.

Kiedy jednak zwyczaje łowieckie zmieniły się, w szczególności ze względu na używanie broni palnej, ogromne psy nie były już potrzebne. Wiele z nich zniknęło z dworów i świadomości ludzi. Rasa stała się bardzo rzadka i hodowano ją jako psa towarzyszącego lub kanapowego, głównie na wsiach Wirtembergii, gdzie nazywano je Ulmer Hund lub Ulmer Dogge.

W 1878 roku powstał 7-osobowy berliński komitet składający się z hodowców oraz sędziów, a przewodniczącym zgromadzenia był dr Bodinus. Komitet miał za zadanie sklasyfikować odmiany psów w jednej kategorii – dogi niemieckie. W ten sposób rozpoczęto hodowlę nowej niemieckiej rasy. 2 lata później podczas wystawy psów w Berlinie przyjęto wzorzec rasy i, choć wielokrotnie zmieniany, przyczynił się do powstania klubu Deutsche Dogger Klub.

Charakterystyka

Wygląd

AKC określa go jako idealne połączenie królewskiej godności, posągowego wyglądu, wytrzymałości, elegancji, potęgi i wielkości. Sylwetka jest proporcjonalnie zbudowana, smukła, delikatnie umięśniona, wręcz atletyczna. Mimo ogromnych rozmiarów nie jest niezdarny podczas chodzenia.

Długość i wysokość w kłębie powinny być praktycznie równe, wg wymogów jego wzrost nie może wynosić mniej niż 76 cm u psów i 71 cm u suk. Masa wynosi maksymalnie 54 kg u psów i 45 kg u suk, ponadto, samce powinny być bardziej masywne od samic, cięższe i wyższe, choć suki mogą być dłuższe niż wyższe.

Uszy są naturalnie duże, trójkątne, miękkie. W przeszłości jednak, ze względu na rolę, jaką pełniły (polowanie na dziki), uszy były przycinane, aby nie dochodziło do niepotrzebnych urazów i zranień. Dzisiaj dog to pies głównie towarzyszący, dlatego podlega zabiegom upiększającym.

Umaszczenie

Istnieje 5 odmian kolorystycznych wśród dogów niemieckich:

• Żółta/Płowa – umaszczenie w kolorze brudnej żółci, pysk, okolice oczu (maska), krawędzie uszu i brwi czarne
• Pręgowana/Tygrysia – połączenie płowych i czarnych pasów występujących na całej powierzchni ciała
• Niebieska/Błękitna – piękny, stalowoniebieski odcień sierści. Na piersi i palcach mogą być widoczne białe akcenty, ale u psów wystawowych uważane za wady
• Czarna – sierść czarna, połyskująca. Podobnie, jak u odmiany niebieskiej można spotkać się z elementami bieli, ale nie są one pożądane u psów wystawowych
• Arlekin – kolor tła biały pokryty czarnymi, nieregularnymi w kształcie i rozmieszczeniu łatami. Psy wystawowe powinny mieć wyraźnie oddzielone od siebie plamy, nie tworzące płaszcza na grzbiecie, nie mogą jednak sprawiać wrażenia pstrokatych. Spotykane także szare łatki

Psy niewystawowe mogą przypominać dalmatyńczyki, albo cały grzbiet pokrywa czarny „płaszcz”, reszta jest natomiast biała lub pokryta nieregularnymi „rozmytymi” plamkami; umaszczenie to określane jest nazwą merle/merle blue  (in. umaszczenie marmurkowe).

Generalnie, istnieje sporo odmian kolorystycznych, które nie klasyfikują się jako wystawowe. Sama szata jednak nie różni się znacznie między osobnikami – włosy są gładkie, przylegające, gęste, krótkie i lśniące.

Temperament

Nieprzystępny wygląd i duże rozmiary stoją w sprzeczności z jego przyjaznym usposobieniem, dlatego psy tej rasy często nazywa się łagodnymi olbrzymami. Dobrze czuje się z innymi psami i zwierzętami w ogóle, jak również z bliskimi osobami. Na ogół nie wykazuje skrajnej agresji czy instynktu łowcy, dlatego jest bardzo łagodny i kochający, a jeśli poddany zostanie należytemu szkoleniu i uspołecznieniu, okaże się wspaniałym przyjacielem dzieci zwłaszcza tych, z którymi został wychowany. Dog niewyszkolony, pozostawiony sam sobie w okresie szczenięctwa w dorosłości staje się nierzadko lękliwy lub agresywny w kontakcie z nowymi bodźcami, takimi jak nowe środowisko czy ludzie.

Dogi niemieckie poleca się rodzinom, pod warunkiem wspomnianego wcześniej przeszkolenia, bowiem lubią spędzać czas leżąc lub siedząc blisko właściciela. W związku z tym czasem mawia się o nim, że jest „największym pieskiem salonowym”.

Aktywność

Jak większość psów dogi wymagają codziennych spacerów, aby utrzymać zdrowie w dobrej kondycji. Ważne jednak, aby nie przemęczać ich, zwłaszcza szczeniąt i młodych psów.

Prześliczne szczenięta doga niemieckiego rodzą się duże i rosną bardzo szybko, co podwyższa ryzyko problemów ze stawami i kośćmi. Z powodu naturalnej żywiołowości szczeniaków właściciele często starają się minimalizować ich aktywność podczas okresu wzrostu w trosce o kościec. Dogi rosną dłużej od innych psów, stąd tak imponująca wielkość – roczny osobnik może kontynuować proces wzrostu jeszcze przez kilka miesięcy.

Kondycja zdrowotna

Ponieważ ma ogromne rozmiary, jego metabolizm jest spowolniony, co powoduje spadek energii i słabszy apetyt w porównaniu do małych ras. Leniwa przemiana materii to jednak nie największy problem dogów niemieckich. Z powodu dosyć powszechnego u dużych ras skrętu żołądka dogi dożywają maksymalnie 6 – 8 lat, ponadto, grozi im dysplazja stawu biodrowego.

Rasa obciążona jest wieloma wrodzonymi chorobami, w tym kardiomiopatią rozstrzeniową i innymi wadami serca, dlatego też – w połączeniu z umieralnością w młodym wieku – dogi otrzymały pseudonim Heartbreak („złamane serce”).

Dog może być nosicielem genu odpowiedzialnego za ubarwienie merle, tworzącego umaszczenie arlekinowe. Allele genu przejawiają dominację niezupełną, co oznacza, że potrzebna jest tylko jedna jego kopia, aby na świecie pojawił się „marmurkowy” szczeniak, jednak oboje rodzice w barwach merle wydają na świat praktycznie całkowicie białe i mocno schorowane szczeniaki, obciążone głuchotą, ślepotą i innymi zaburzeniami odpowiedzialnymi za problemy ze wzrokiem.

Szczegółowe dane i wymiary

Dog niemiecki

• Wysokość w kłębie: psy: 76 – 90 cm i więcej, suki: 71 – 84 cm
• Masa: psy: 54 – 91 kg, suki: 45 – 59 kg
• Długość życia: 6 – 8 lat

Dog niemiecki – ciekawostki

• Psy przypominające dogi spotykano przy egipskich budowlach 3000 lat p.n.e.
• Co roku wybierany jest najwyższy dog. Poprzedni rekordziści, m.in. Gibson (107 cm), Titan (107.3 cm) i George (110 cm) pozostali w tyle, bowiem zwycięzca – Zeus – mierzy 112 cm wysokości w kłębie.
• Hodowanie odmiany arlekin, merle i białych psów (kojarzenie ich ze sobą), jest praktyką kontrowersyjną do tego stopnia, że np. w Niemczech zostało zakazane w ramach prawa ochrony zwierząt, ponieważ mioty z niezwykłych rodziców były posiadaczami podwójnego genu merle, wywołujące często głuchotę i ślepotę u nowo narodzonych szczeniaków.
• Scooby-Doo, słynny pies autorstwa Hanna-Barbera, opiera się na postaci doga zaprojektowanego przez animatora Iwao Takamoto, który inspirował się szkicami zaproponowanymi przez pracownika Hanna-Barbera będącego właścicielem doga. Nie przez przypadek zatem Scooby przypomina tę rasę, ma jedynie dłuższy ogon, podobny do kociego.

Polecamy.

• Psy domowe
• Rasy psów
• Owczarek niemiecki
• Rottweiler
• Grzywacz chiński
• Psowate
• Pies dingo
• Likaon
• Cyjon
• Wilk