Cetiozaur (Cetiosaurus)
Cetiosaurus – pierwszy odkryty zauropod
Pierwsza kość dinozaura została opisana w 1677 roku przez kustosza muzealnego Roberta Plota, w książce pod tytułem Historia naturalna hrabstwa Oksford. Plot zamieścił w niej rysunek fragmentu dużej kości, którą zgodnie z ówczesnymi poglądami, uznał za szczątek ludzkiego olbrzyma. Rysunek jest na tyle dokładny, że po latach pozwolił stwierdzić, iż okaz ów był częścią kości dużego mięsożernego dinozaura.
Cetiosaurus był pierwszym odkrytym zauropodem
Ten wielki dinozaur roślinożerny dorównywał długością wielorybom. Kiedy w 1841 r. nazwano go cetiozaurem („wielorybim jaszczurem”), był największym znanym zwierzęciem lądowym. Miał umiarkowanie długą szyję, pękaty tułów i stosunkowo krótki ogon. Pierwszą wskazówką, że po Ziemi stąpały niegdyś olbrzymie dinozaury, był kręg ogonowy, należący właśnie do cetiozaura, odkryty w Oxfordshire w 1809 r.
W latach 30. XIX w. kilka wielkich kości wykopanych w Oxfordshire otrzymał geolog uniwersytetu oksfordzkiego, wielebny William Buckland. Francuski anatom porównawczy baron Georges Cuvier oznaczył je jako kości wieloryba, chociaż nie znano kości wielorybów ze skał mezozoicznych. Jego brytyjski kolega po fachu, sir Richard Owen, zakwestionował później wielorybią naturę szczątków i uznał, że należały do wielkiego zwierzęcia o opływowym ciele, pływającego jak krokodyl, bocznymi wygięciami ogona.
Kolejne znaleziska podważyły tę interpretację. W 1848 r. prof. John Phillips odkrył kość udową wysokości człowieka. Wskazywała ona wyraźnie na lądowy tryb życia zwierzęcia. Wreszcie w 1869 r. wydobyto ze skał angielskiego Oxfordshire prawie kompletny szkielet. Thomas Henry Huxley, propagator darwinowskiej teorii ewolucji, ostatecznie rozwikłał zagadkę tożsamości tajemniczego olbrzyma. Stwierdził, że Cetiosaurus był po prostu wielkim, czworonożnym gadem, być może tak ciężkim jak 5 współczesnych słoni.
Pierwsze naukowe odkrycie dinozaurów przypisywane jest jednakże doktorowi Gideonowi Mantellowi oraz jego małżonce, Mary Ann. Mantell był lekarzem, którego – poza medycyną – żywo interesowały skamieniałości, często znajdywane w osadach kredowych południowej Anglii. Pewnego wiosennego dnia 1822 roku, gdy doktor Mantell badał pacjenta, jego żona spacerując po okolicy zauważyła coś błyszczącego w pryzmie tłucznia, używanego do naprawy drogi. Ku swemu zdziwieniu rozpoznała skamieniały ząb. Wkrótce udało się znaleźć dalsze zęby oraz liczne fragmenty kości.
Mantell podjął zarazem intensywne starania, by ustalić, do jakiego zwierzęcia należały. Posłał nawet swe znaleziska do Paryża, aby zbadał je baron Georges Cuvier, największy wówczas autorytet w dziedzinie paleontologii i anatomii porównawczej. Początkowo Cuvier sądził, że ząb należał do kopalnego nosorożca, a niektóre inne skamieniałości zidentyfikował jako pozostałości hipopotama. Mantell jednak spotkał w Londynie Samuela Stutchbury’ego, który badał jaszczurki Ameryki Środkowej i natychmiast zauważył niezwykłe podobieństwo między skamieniałymi zębami a zębami niektórych jaszczurek. Przekonało to Mantella na tyle, że zaklasyfikował swoje znaleziska jako szczątki wymarłych gadów, i nazwał Iguanodon (Iguana = legwan + odon = ząb).
Wyróżniamy następujące gatunki Cetiozaurów:
Cetiozaur (Cetiosaurus)
Długość:
15-16 metrów
Waga:
11-25 ton
Żył:
166-170 mln lat temu
Pokarm:
liście drzew i paproci
Występowanie:
Anglia, Maroko
Klasyfikacja:
Rodzina: Cetiosauridae
Infrarząd: Sauropoda
Podrząd: Sauropodomorpha
Rząd: Saurischia
Najstarsze dinozaury zwykle mają najbardziej zróżnicowaną historię,tutaj nie jest inaczej,na początku wielki „wielkolud” bez nazwy,potem teropod,następnie mezozoiczny wieloryb,a na koniec jesteśmy na tym z czym skończyliśmy,czyli jurajskim zauropodzie 🙂 .
Dinozaurów nigdy nie było. Za to ludzie olbrzymy już tak. W dodatku teoria Darwina i pokrywające się w czasie znaleziska świadczą o masonskiej propagandzie.
A te wszystkie odkrycia szkieletów dinozaurów, to o czym świadczą :)? Że ich nie było?