Mastif hiszpański – nieustraszony i kochający

Mastif hiszpański

Dla wrogów – nieustraszony przeciwnik, dla swej rodziny – kochający i cierpliwy opiekun. Jak widać, mastyf hiszpański posiada dwa oblicza, oba równie istotne. Aby jednak pies umiał je okazywać w odpowiednich momentach, potrzebuje nauki, dzięki której będzie mu łatwiej żyć pośród ludzi. Pierwotnie bowiem częściej przebywał ze zwierzętami, których pilnował bez pomocy pasterzy. Poznajmy kolejnego przedstawiciela mastyfów – starożytnej grupy potężnych i oddanych psów azjatyckich.

Klasyfikacja FCI

• Grupa 2: Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła
• Sekcja 2.2: Molosy typu górskiego
• Próby pracy: Nie podlega
• Nazwa oryginalna: Mastín espańol
• Kraj pochodzenia: Hiszpania

Historia rasy

Korzenie mastyfa hiszpańskiego znajdują się w hiszpańskim regionie Estremadura. Uważa się, że pierwotnie wywodzi się od starożytnych psów, należących do greckich plemion – Molossów, żyjących na tamtejszych ziemiach ok. 2000 lat p.n.e. Greckie psy Molossów mogły z kolei zostać wprowadzone przez fenickich kupców, przybyłych z terenów dzisiejszej Syrii lub Indii. Na Półwyspie Iberyjskim molosy są więc bardzo starymi gospodarzami. Mastify hiszpańskie biorą jednak udział w wystawach psów rasowych dopiero od początku wieku XX, natomiast wzorzec powstał w roku 1945.

Pierwotnie mastyfy hiszpańskie pełniły funkcję stróżów i obrońców zwierząt hodowlanych, jednak współcześnie sprawdzają się również jako psy pilnujące domostw. Mimo to nadal angażowane są do pilnowania stad owiec. Od wieków bowiem świetnie chroniły swych podopiecznych przed wilkami.

Dzisiaj mastyf hiszpański pracuje też dla policji jako pies tropiący oraz obronny. Ponieważ jednak często krzyżowano go z innymi psami, np. bernardynami, w ciągu ostatnich dziesięcioleci liczba mastyfów hiszpańskich czystej krwi wyraźnie spadła. Hodowcy robią jednak wiele, aby populacja tych psów zwiększyła się, jest to bowiem rasa narodowa Hiszpanii.

Charakterystyka

Wygląd

Jako typowy molos, posiada mocną, muskularną, surową sylwetkę. Z pewnością jest też bardzo duży i ciężki. Duże mięśnie przyczepione są do mocnych, grubych kości. Mastyf hiszpański ma również bardzo okazałą głowę, wyposażoną w duży pysk, ozdobiony wyraźnym, zwisającym podgardlem. Nad masywnym pyskiem widoczne są małe oczy o spokojnym spojrzeniu. Trójkątne uszy luźno zwisają po bokach głowy.

Umaszczenie

Sierść jest krótka, gęsta i prosta, złożona z dwóch warstw. W dotyku powinna być szorstka i wełnista. Dłuższy włos porasta środek grzbietu oraz ogon. Umaszczenie obejmuje żółć (płowy), czerwień, czerń, wilczą szarość, mieszankę czerwieni i brązu, a także pręgi.

W Hiszpanii rozróżnia się 2 typy mastyfa:

• Mastin Pesado („Ciężki mastif”) – większy, cięższy typ górski. Ma większą głowę, grubszy kościec, luźniejszą skórę i większe podgardle. Bardziej przypomina pierwotne mastyfy. Popularny w regionach górskich północnej Hiszpanii.
• Mastin Ligero („Lekki mastif”) – lżejszy, o szlachetniejszej linii i elegantszym chodzie. Porusza się szybciej, jest bowiem bardziej zwinny. Popularniejszy na południu kraju.

Temperament

Pod względem charakteru jest podobny do anatoliana – ma w sobie godność, szlachetność i spokój. Nie zalicza się do ras głośnych i zabawowych, jest jednak bardzo lojalny i kochający. W obliczu zagrożenia może oddać swoje życie, aby chronić swych podopiecznych (ludzi lub zwierzęta).

Lubi być blisko opiekuna, jednak potrzebuje nadzoru człowieka stabilnego, spójnego i pewnego swojej pozycji. Bez tego niezależność i silny charakter mastyfa objawi się w negatywnej postaci apodyktycznego i nieobliczalnego dzikusa.

Na pierwszy rzut oka mastyf hiszpański wydaje się rozlazły, leniwy i ociężały. W rzeczywistości jest jednak czujny, bardzo wyczulony na zmiany w otoczeniu. Może być zaskakująco szybki i zwinny, co wydaje się mało prawdopodobne w obliczu jego gabarytów.

Nieustraszony

Ten wymagający pies, pod okiem doświadczonego opiekuna stanie się silnym, całkowicie nieustraszonym, pewnym siebie, ale również stabilnym, godnym zaufania zwierzęciem. Aby to osiągnąć, wymaga on wczesnego uspołeczniania (nawet od 3 tygodnia życia). W ten sposób dorosły mastyf nie będzie wrogo nastawiony do obcych, choć będzie trzymał zdrowy dystans, godny strażnika i ochroniarza. Wydaje się jednak, że nawet jeśli nie zostanie uspołeczniony jako szczeniak, można tę zaległość nadrobić nieco później. Mastyfy hiszpański jest bowiem bardzo inteligentny i szybko się uczy.

Choć stosunkowo łatwo go uspołecznić, nieco więcej wysiłku trzeba włożyć w szkolenie z zakresu posłuszeństwa. Z natury jest on przecież samodzielnie działającym obrońcą, nie potrzebującym poleceń człowieka. Wydaje się, że czasem specjalnie lekceważy komendy opiekuna, co może powodować frustrację. Trzeba jednak pogodzić się z faktem, iż jest to zwierzę nieco dzikie, wymagające wyjątkowego, cierpliwego, ale i charyzmatycznego nauczyciela. Szkolenie należy jednak urozmaicać, ponieważ mastif stosunkowo szybko nudzi się. Nuda z kolei zmusza go do lekceważenia poleceń.

Jako pies obronny i stróżujący, nie goni drapieżnika / napastnika, jednak odstrasza go donośnym, głębokim szczekaniem i warczeniem. Jeśli jednak wróg nie wycofa się, mastyf bez wahania stanie do walki. Aby obronić stado (zwierzęce lub ludzkie) jest w stanie oddać swoje życie.

Kondycja zdrowotna

Ze względu na ciężar i wielkość, mastyf hiszpański może na starość cierpieć z powodu zwyrodnień stawów (głównie biodrowych). W obrębie rasy spotyka się też przypadki wywinięcia powieki i chorób serca.

Przy nieodpowiedniej diecie mogą mu doskwierać wzdęcia – nie powinno się go zatem karmić jednym dużym posiłkiem w ciągu dnia, lecz kilkoma mniejszymi, rozłożonymi w czasie. Suki miewają ponadto ciężkie porody, wymagające cesarskiego cięcia.

Szczegółowe dane / wymiary

Mastif hiszpański

• Wysokość w kłębie:
  • Pies: 70–85 cm
  • Suka: 65–75 cm
• Waga:
  • Pies: 50–70 kg (największe osobniki do 100 kg)
  • Suka: 40–60 kg
• Średnia długość życia: 10-11 lat i więcej

Mastif hiszpański – ciekawostki

• Na hiszpańskich wystawach psów mastyfy hiszpańskie występują licznie, jednak poza Półwyspem Iberyjskim jest to rasa rzadka.
• Psy tej rasy, ze względu na pokaźne rozmiary, dojrzewają powoli. Samce staja się w pełni dorosłe dopiero w 2-3 roku życia.
• Mastyf bardzo obficie się ślini, nocami natomiast może głośno chrapać.
• Wykazuje dużą tolerancję i cierpliwość w stosunku do dzieci i zwierząt domowych. Ponieważ jest jednak duży i ciężki, może niechcący skrzywdzić dziecko, zwłaszcza w okresie młodości, gdy jest nieco żywiołowy i niezdarny.

Polecamy

• Najmądrzejsze rasy psów – TOP100
• Agresywne rasy psów
• Pies domowy
• Rasy psów – opisy i charakterystyka
• Psowate
• Rasy kotów – opisy i charakterystyka
• Zwierzęta domowe