Skunks (Mephitidae) – „śmierdzący” ssak

Skunksy (Mephitidae) – „śmierdzące” ssaki

Skunks to zwierzę osiągające rozmiary nieco większe niż domowy kot. Najbardziej znany jest ze swojego niezbyt przyjemnego zapachu wydzielanego w trakcie zagrożenia. Choć większość ludzi woli trzymać się od tych zwierząt z daleka – część decyduje się na udomowienie skunksa i uczynienie z niego domowej maskotki.

Nazwa

Angielska nazwa skunk oznacza: śmierdziel, śmierdziuch, parszywiec.

Klasyfikacja

• Gromada: ssaki (Mammalia)
• Rząd: drapieżne (Carnivora)
• Rodzina: skunksowate (Memhitidae)

Początkowo skunks zaklasyfikowany był do rodziny Mustelidae, czyli łasic. Badania genetyczne wykazały jednak duże różnice w genotypie i aktualnie wyodrębnia się osobną rodzinę skunksowatych zawierającą w sobie cztery różne rodzaje.

Rodzaje i gatunki skunksowatych:

Conepatus

• Conepatus chinga – surillo andyjski
• Conepatus humboldtii – surillo patagoński
• Conepatus leuconotus – surillo białonosy
• Conepatus semistriatus – surillo pasiasty

Mephitis

• Mephitis macroura – skunks długoogoniasty
• Mephitis mephitis – skunks zwyczajny

Mydaus

• Mydaus javanensis – teledu
• Mydaus marchei

Spilogale

• Spilogale angustifrons
• Spilogale gracilis
• Spilogale putorius – skunks plamisty
• Spilogale pygmaea

Występowanie

Trzy rodzaje skunksów występują wyłącznie na terenie Ameryki Północnej i Ameryki Południowej.

Memphitis, czyli skunks zwyczajny i skunks długoogoniasty swoim zasięgiem obejmują obszary od południowej Kanady do Kostaryki.

Conepatus, czyli cztery odmiany surillo, zamieszkują tereny od południowych Stanów Zjednoczonych do Argentyny.

Spilogale, czyli m.in. skunks plamisty, występuje na zachodnie Południowej Kolumbii Brytyjskiej, wschodniej Pensylwanii oraz południowej Konstaryce.

Poza kontynentami amerykańskimi można spotkać jedynie rodzaj Mydaus. Zamieszkuje on obszar Indonezji, Filipin oraz południowo-wschodniej Azji.

Środowisko naturalne

Skunksy zasiedlają bardzo zróżnicowane terytoria: lasy, łąki, tereny rolne, pola otwarte oraz skaliste tereny górskie. W ciągu dnia szukają schronienia w grotach skalnych lub norach. Mogą kopać je samodzielnie lub wykorzystywać te skonstruowane przez inne zwierzęta, jak świstaki czy borsuki. Noc to dla nich czas opuszczania kryjówek i żerowania.

Charakterystyka

Cechą, po której najłatwiej rozpoznać skunksa jest jego charakterystyczne ubarwienie. Na ogół jest on czarny lub brązowy z jaśniejszym futrem na pysku, plecach oraz ogonie. Zazwyczaj białe elementy tworzą pasek, ale u niektórych gatunków wzór kształtuje się inaczej. U skunksa plamistego, jak wskazuje jego nazwa, są to białe, drobne plamki rozmieszczone na całym ciele. Skunks zwyczajny natomiast zamiast jednego jasnego paska ma co najmniej dwa, które łączą się na czubku głowy.

Śmierdząca wydzielina

Skunksy mają bardzo dobrze rozwinięte gruczoły zapachowe wokół odbytu, z których potrafią wystrzelić śmierdzącą, oleistą wydzielinę. Jej główny składnik to (E)-but-2-eno-1-tiol, a u skunksa plamistego i właściwego także 3-metylobutano-1-tiol. Woń (zapach) tej wydzieliny jest „niezbyt” przyjemna dla wroga 🙂

Zasięg takiego „strzału” zależy od gatunku. U skunksa zwyczajnego wynosi on aż 6 metrów a u teledu tylko metr.

Dieta

Skunksy są wszystkożerne więc ich dieta składa się zarówno z roślin jak i materiału zwierzęcego. Zależy to głównie od pór roku, a co za tym idzie dostępności pokarmu.

Skunksy żywią się więc owadami, larwami, dżdżownicami, małymi gryzoniami, jaszczurkami, salamandrami, żabami, wężami, ptakami, kretami oraz jajkami. Często zjadają także jagody, korzenie, liście, trawy, grzyby i orzechy. Bywa, że odżywiają się one także padliną pozostawioną przez koty lub inne zwierzęta, ale są to rzadkie przypadki.

Tryb życia

Skunksy są raczej samotnikami. Jedynie w zimniejszych częściach roku zamieszkują nory wspólnie, aby zapewnić sobie dostateczną ilość ciepła. W dzień chowają się one w swoich kryjówkach, a polują w nocy.

Rozmnażanie i rozwój

Okres rozrodu u skunksów następuje wczesną wiosną. Są to zwierzęta poligamiczne – oznacza to, że samiec z powodzeniem może znaleźć sobie więcej niż jedną partnerkę. Ciąża trwa około 66 dni, a na świat przychodzi od 4 do 7 młodych.

Małe skunksy są ślepe, głuche i pokryte miękką warstwą futra. Oczy otwierają się im dopiero po około 3 tygodniach od urodzenia, a mlekiem matki przestają odżywiać się po dwóch miesiącach. Pozostają z nią jednak przez około rok – wtedy dopiero osiągają samodzielność. Samiec nie odgrywa żadnej roli w opiece nad młodymi.

Skunks – w niewoli – może żyć nawet 15 lat, na wolności zazwyczaj około 3 lat.

Dane/wymiary

Skunksy (Mephitidae)

Wymiary i waga skunksów zależą od rodzaju, do jakiego przynależą. Największe rozmiary osiągają członkowie z rodziny Conepatus, a najmniejsze Spilogate. Waga skunksa plamistego mieści się w przedziale od 0,5 do 1 kilograma, a surillo ważą nawet 8,2 kg.

• Długość ciała: od 40 do 94 centymetrów
• Waga: od 0,5 do 8,2 kilogramy
• Długość życia: 3 lata na wolności, do 15 lat w niewoli

Skunks – ciekawostki

• Skunksy żyjące przy ludzkich siedzibach grzebią w śmietnikach poszukując jedzenia.
• Skunksy mają bardzo słaby wzrok – widzą wyraźnie jedynie na odległość 3 metrów. Powoduje to, że bardzo często giną pod kołami rozpędzonych samochodów.
• Angielska nazwa skunk oznacza: śmierdziel, śmierdziuch, parszywiec.
• Skunks zwyczajny w Wielkiej Brytanii może być hodowany jako zwierzę domowe. Popularną praktyką było wówczas usuwanie gruczołów zapachowych. Od 2006 roku jest to jednak nielegalne.