Turecki Van – rasa kota
Kot, który nie zawsze ląduje na cztery łapy, ale potrafi pływać
W tradycji żydowskiej i islamskiej kot ten był zwierzęciem, którego dotknął sam Bóg. Świadczyć o tym miało nieskazitelnie białe futro. Skąd jednak kolorowe plamki na ciele? Otóż kiedy kot przebywał na Arce, ktoś przytrzasnął mu ogon – w ten sposób nabrał on czerwonych odcieni. Oznaczenia na głowie to natomiast ślad po boskim dotyku. Jak jednak na niezwykłe umaszczenie tureckiego Vana zapatrują się ludzie mniej wierzący w przypowieści?
A tak przy okazji, czy przypominacie sobie kota, któremu Noe przytrzasnął na Arce ogon 😉 Ach ten Noe…
Klasyfikacja FIFe
- Kategoria II: Koty półdługowłose
- Kod EMS: TUV
- Inne nazwy: Van, Kurdyjski Van, Swimming Cat
- Kraj pochodzenia: Turcja, pierwszy program hodowlany – Wielka Brytania
Historia rasy
Uważa się, że rasa tego pięknego kota pochodzi z rejonów jeziora Wan (Van), ulokowanego na terenie Turcji. Z pewnością surowy klimat i górzyste tereny przyczyniły się do powstania u tych kotów grubej sierści, która zwiększa wizualnie rozmiary zwierzęcia.
Turecki Van powstał na drodze naturalnych procesów, prawdopodobnie istniał w swej ojczyźnie od wieków.
Najeźdźcy atakujący Turcję interesowali się niespotykaną nigdzie indziej rasą do tego stopnia, że eksportowali ją do swych krajów.
Dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku turecki Van dostał się do Stanów Zjednoczonych. ICA uznało rasę w roku 1985, a CFA zarejestrowało ją w roku 1988. W Turcji koty te uznawane są za skarb narodowy, a ich zachowanie jest pod stałą kontrolą Uniwersytetu Rolnictwa i ZOO w Ankarze.
Charakterystyka
Wygląd
Choć rasa zaliczana jest do kategorii kotów półdługowłosych, w przeciwieństwie do większości z nich nie posiada podszerstka. Z tego powodu futro Vana w dotyku przypomina futro kaszmirowe lub królicze. Struktura sierści powoduje jednak, że jest ona nieprzemakalna, co pozwala kotu na zabawy w wodzie.
Kot ten jest raczej duży i ciężki. Jego tylne kończyny są nieco dłuższe niż przednie, dlatego środek ciężkości znajduje się bliżej przedniej części ciała. Łapy są duże i świetnie przystosowane do wykonywania skoków. Nie należy więc dziwić się, jeśli Van wskoczy z podłogi na lodówkę.
Sierść jest pierwotnie wielobarwna, ale przełamują ją duże plamy bieli. W przypadku Vana większość powierzchni ciała jest biała, natomiast kolorowe elementy występują na głowie oraz ogonie. Niewielkie barwne plamki pojawiać się mogą również na tułowiu i kończynach. W obrębie rasy spotyka się ubarwienie niebieskie, czarne, czerwone, pręgowane, kremowe, brązowe, szylkretowe. Skóra na nosie i poduszkach łap ma odcień różu, ale zdarzają się plamki i cętki.
Budowa
Głowa ma kształt klina, uszy są średniej wielkości, lekko zaokrąglone na czubkach. Okrągłe są też oczy, których tęczówki nabierają odcieni błękitu lub bursztynu. Spotyka się też oczy wielokolorowe.
Aby przetrwać w trudnych warunkach środowiskowych, Van został wyposażony w silne ciało, szeroką klatkę piersiową i długie, muskularne kończyny. Samce są znacznie większe i mocniej zbudowane od samic. Ważna w surowych warunkach jest także sierść – w miesiącach letnich jest cienka i krótka, wydłuża się i dobrze izoluje przez zimnem w miesiącach najchłodniejszych.
Temperament
Dobrze uspołeczniony Van będzie przejawiał czułość i lojalność wobec członków rodziny. Nie należy martwić się, jeśli spośród wszystkich opiekunów „upatrzy sobie” jedną lub dwie osoby, z którymi najchętniej będzie spędzał czas.
Dzięki wysokiej inteligencji potrafi uczyć się sztuczek, w tym aportowania. Przepada także za zabawkami imitującymi zdobycz. Dzięki nim daje upust swym myśliwskim instynktom.
Jeżeli nie możesz odnaleźć Vana na ziemi, spójrz wyżej – być może ukrył się na półce z książkami lub na futrynie. Ponieważ uwielbia wspinaczki i z pełnym zaciekawieniem będzie obserwował rzecz, którą popycha łapką, lepiej nie trzymać w jego zasięgu rzeczy, które łatwo złamać lub rozbić.
Jego ciało jest atletyczne, jednak przez swój ciężar jest raczej niezdarny – to chyba jedyny kot, który nie zawsze ląduje na cztery łapy.
Należy brać pod uwagę, że Van nie będzie dobrze znosił podróży czy wizyt u lekarza. Przed wyjściem może wymiotować, oddawać mocz lub kał – nie będą to objawy choroby fizycznej, ale stresu. Zanim więc postanowisz wyjechać na Karaiby ze swym ukochanym tureckim przyjacielem, zapytaj jego hodowcę, czy linia, z której pochodzi jest odporna na zmiany otoczenia.
Vanometr 🙂
Jest raczej powściągliwy – widać to nawet w czasie wystaw kotów rasowych, kiedy lepiej czuje się na stole, niż prezentowany w powietrzu. Jeżeli jednak ktoś będzie próbował go zmusić do zachowań, których nie akceptuje, da o tym znać za pomocą… zmiany koloru nosa. Ta część ciała nazywana jest czasem Vanometrem – kiedy skóra na nosie ma kolor jasnego różu, kot jest spokojny, ale kiedy zmienia się na ciemnoczerwony oznacza to, że kot zaczyna się denerwować i należy dać mu spokój.
Mimo że turecki Van rzadko kładzie się na kolanach właściciela i nie lubi być noszony na rękach, chce się przytulać do opiekuna, a nawet spać w jego łóżku. Kot więc decyduje, jak ma być pieszczony. Świadczy to o jego niezależności, ale i umiarkowanej czułości.
Miłość do wody
Nie bez powodu Vana tureckiego nazywa się także Swimming Cat (ang. „pływający kot”). Zwierzę to wprost uwielbia wodę. Wszelkiego rodzaju zbiorniki, takie jak baseny, oczka wodne, a nawet wanny budzą w nim wielki zachwyt. Nie oburzaj się więc, jeśli Twój Van będzie spędzał dużo czasu w zlewie, pod kranem. Turecki Van po prostu czuje dużą radość w kontakcie z wodą. W czasie upałów może w niej przebywać bardzo często. Z pewnością świetne umiejętności pływackie zawdzięcza do pewnego stopnia błoniastym łapom.
Szczegółowe dane/wymiary
Turecki Van
- Długość ciała z ogonem: do 100 cm
- Wysokość w kłębie: kocury 32-36 cm, kotki 30-35 cm
- Waga: kocury 4-8,5 kg, kotki 3-5 kg
- Długość życia: 12-17 lat
Turecki Van – ciekawostki
- Według legendy, Vany pojawiły się w Turcji dzięki Arce Noego, która wpłynęła na górę Ararat, ulokowaną nieopodal jeziora Wan.
- Koty tej rasy długo dojrzewają – dopiero po 3-5 latach osiągają swój pełny rozmiar.
- W obrębie rasy występuje czasem kardiomiopatia przerostowa – choroba charakterystyczna dla kotów w ogóle.
- Wzór na sierści nazywany jest wśród hodowców umaszczeniem van. Elementy kolorowe ograniczają się do głowy i ogona, reszta ciała jest natomiast biała. Tak niecodzienne ułożenie barw świadczy o częściowym leucyzmie – braku lub ograniczeniu ciemnego barwnika w skórze.
Polecamy
słitaśny kiciuś