Ibis olbrzymi i Ibis brązowawy

Największe i najmniejsze ibisy

Ibisy (Threskiornithidae)

W obrębie rodziny sklasyfikowano 30 gatunków ibisów. Niektóre są gatunkami endemicznymi, inne są spotykane powszechnie w wielu krajach. Łączy je jednak niezwykły wygląd będący mieszanką cech pelikanów i bocianów. Dziś przedstawiamy charakterystykę największego i najmniejszego gatunku pośród ibisów.

Klasyfikacja

• Gromada: ptaki
• Rząd: pelikanowe
• Podrząd: siewkowce
• Rodzina: ibisy

Charakterystyka wybranych gatunków ibisów

Ibis szkarłatny (Eudocimus ruber)

Z racji niezwykłego piękna ibisów szkarłatnych, ptakom tym poświeciliśmy oddzielny artykuł. Zapraszamy zatem do tekstu: Ibis szkarłatny – jeden z najpiękniejszych ibisów.

Ibis olbrzymi (Pseudibis gigantea) – największy gatunek ibisa

W przeszłości gatunek rozmnażał się w południowo–wschodniej Tajlandii, środkowej i północnej Kambodży, południowym Laosie i Wietnamie. Do lat dwudziestych XX wieku przebywał także w delcie Mekongu. Współcześnie jednak nie spotyka się go w tym ostatnim siedlisku, niewielka populacja żyje w Kambodży, Laosie i południowym Wietnamie. Podobnie do swych pozostałych krewnych przebywa na podmokłych terenach: bagnach, rozlewiskach, jeziorach, rozległych rzekach, stawach, sezonowych zbiornikach wodnych. Żeruje w pojedynkę, czasem w parach lub małych stadach. W porze deszczowej poluje na miękkim błocie, jednak w porze suchej wybiera twarde podłoże, np. łąki.

Ibis olbrzymi jest określany mianem największego ibisa na świecie; dorosłe osobniki osiągają 102-106 cm długości ciała, ok. 100 cm wysokości i ok. 4 kg wagi. Rozpiętość skrzydeł wynosi ok. 120 cm, długość ogona ok. 30 cm, stępu ok. 11 cm, a dziób mierzy 20-24 cm. Ptaka pokrywają ciemne, szaro–brązowe pióra, głowa jest naga, nasycona odcieniami szarości. Pokrywy skrzydeł mają odcień zbliżony do srebra, przeplatanego elementami czerni. Dziób ma kolor żółtobrązowy, nogi są pomarańczowe, a oczy ciemnoczerwone. Osobniki niedojrzałe pokryte są czarnymi, krótkimi piórami, posiadają krótszy dziób, a ich oczy są brązowe.

Należy do ptaków głośnych, o świecie i o zmroku powtarza charakterystyczne odgłosy. Żywi się głównie bezkręgowcami, szczególnie szarańczą, cykadami, a także skorupiakami, małymi płazami, gadami, okazjonalnie nasionami.

Prawie nic nie wiadomo na temat jego zwyczajów godowych. Ustalono jedynie, że gniazda buduje na drzewach, głównie tych z gatunku Dipterocarpus. Zwykle lęgowiska znajdują się co najmniej 4 km od siedzib ludzkich, mimo iż ibis olbrzymi nie boi się ludzi chyba, że jest z premedytacją nękany. Samice składają 2 jaja wraz z nadejściem pory deszczowej, czyli między czerwcem i wrześniem.

Gatunek sklasyfikowany jest jako zagrożony wyginięciem w stopniu krytycznym. Przyczyną tego stanu rzeczy jest osuszanie terenów podmokłych na rzecz rozrostu pól uprawnych oraz wycinanie lasów.

Ibis brązowawy (Bostrychia bocagei) – najmniejszy gatunek ibisa

Ptak ten jest endemicznym gatunkiem wysp Świętego Tomasza i Książęcej, ulokowanych w Zatoce Gwinejskiej. Przebywa w lasach zlokalizowanych na wysokości poniżej 450 m n.p.m. Żeruje na runie leśnym, zwłaszcza w miejscach, w których ziemia została naruszona przez dzikie świnie oraz na obszarach podmokłych w pobliżu brzegów rzek lub jezior. Z reguły żyje samotnie lub w niewielkich stadach. Obecnie niewiele wiadomo o sposobie rozmnażania tych ptaków. W 1997 r. znaleziono pojedyncze gniazda ulokowane na drzewach rosnących w pobliżu wody.

Ibis brązowawy uznawany jest często za najmniejszy gatunek ibisa; długość ciała wynosi 60-65 cm,  rozpiętość skrzydeł wynosi średnio 50-60 cm, dziób mierzy ok. 7 cm, stęp ponad 5 cm, ogon prawie 10 cm. Charakteryzuje się oliwkowozieloną głową i grzbietem, czarną skórą wokół oczu i podstawy dzioba oraz brązowo – zielonymi pokrywami skrzydeł. Przez większość czasu nie wydaje z siebie żadnych odgłosów, ale jeśli czuje się atakowany, emituje specyficzne pomruki. Dosyć głośno zachowuje się jednak w drodze do gniazda.

Populacja ibisa brązowawego jest bardzo mała, obejmuje bowiem 50-249 osobników. Z tego też powodu został sklasyfikowany jako gatunek zagrożony wyginięciem w stopniu krytycznym. Prawdopodobnie głównym powodem zmniejszania liczebności tego ptaka jest wprowadzenie obcych gatunków zwierząt. Dodatkowym problemem jest utrata siedlisk na rzecz rozbudowy dróg. Ibisy te padają także ofiarą kłusowników. Mimo realnego zagrożenia wyginięciem, na terenie wysp nie stworzono parków narodowych, nie wprowadzono również żadnych systemów ochrony gatunku.

Polecamy

• Ibis – święty ptak Egipcjan
• Ibis szkarłatny