Park Narodowy Torres del Paine

Jedno z najpiękniejszych miejsc na Ziemi, jedno z najchętniej odwiedzanych i jedno z najbardziej odległych. Pasjonaci podróży wracają stamtąd oczarowani niezwykłą atmosferą miejsca. Bycie bezpośrednim obserwatorem gór przypominających ociosane słupy, niemal neonowo błękitnych jezior, trawiastych dolin i rozległych lądolodów może pobudzić w człowieku nieodkryte dotąd pokłady wrażliwości na piękno. A my spróbujemy to piękno przedstawić za pomocą prostych słów i wiele mówiących fotografii.

Powstanie Parku

W maju 1959 miejscu temu nadano nazwę Lago Gray National Tourism Park (Narodowy Park Turystyczny Lago Gray). W kwietniu 1970 r. obszar powiększono o 11 000 ha. Poszerzony teren „przechrzczono” na Park Narodowy Torres del Paine. Obecnie zajmuje on powierzchnię 181 414 ha.

Lokalizacja

Park położony jest w południowym Chile, a dokładniej w Patagonii – regionie ulokowanym na południowym krańcu Ameryki Południowej, leżącym na terenie Chile i Argentyny.

Ponad 110 km od Parku znajduje się miasto Puerto Natales, natomiast ok. 310 km – Puenta Arenas.

Torres del Paine graniczy bezpośrednio z dwoma innymi parkami: PN Bernardo O’Higginsa i PN Los Glaciares, leżącym na terenie Argentyny.

Klimat

Ten rejon świata znajduje się we wpływach klimatu umiarkowanego. Opady są zimne, a pory suche nie występują. Lato nie należy do najcieplejszych – panują wtedy temperatury nie wyższe niż +16^oC (niemal wyłącznie w styczniu – najcieplejszym miesiącu). Zimy są za to zimne (jak na ten klimat) – średnia temperatura w lipcu wynosi +5^oC, natomiast średnia ujemna temperatura wynosi -3^oC.

Najlepszym czasem do odwiedzin PN Torres del Paine jest okres między wrześniem i kwietniem, czyli w czasie wiosny, lata i wczesnej jesieni, które na półkuli południowej występują w innym czasie niż u nas – na półkuli północnej. Letnie dni są bardzo długie i przyjemne, jednak poza tym okresem warunki atmosferyczne w Parku są nieprzyjazne. W czasie zimy dnie są krótkie – trwają zaledwie kilka godzin.

Najzimniejsze miesiące to marzec i kwiecień. Wtedy też opady są najbardziej obfite.

Fauna i flora

Większość powierzchni Parku porastają charakterystyczne zarośla, określane mianem preandyjskich. Spotykamy je na równinach i płaskowyżach. Podziwiamy wilgotne lasy liściaste – lengę – złożone głównie z drzew z gatunku Nothofagus pumilio. Bogate lasy i zarośla występują na zmianę z patagońskimi stepami i terenami pustynnymi.

Do gatunków charakterystycznych dla Parku należą m.in.:

• Lathyrus nervosus, do złudzenia przypominający lawendę
• Embothrium coccineum – zimozielone drzewo, kwitnące czerwonymi kwiatami
• Zawciąg pospolity (Armeria Marítima) – bylina o różowych kwiatach, posiadająca właściwości lecznicze

Na terenie Torres del Paine żyje wiele gatunków ssaków. Do największych i najgroźniejszych zaliczamy pumę, zwaną lwem górskim. Nie możemy zapomnieć też o:

• Huemalu chilijskim (Hippocamelus bisulcus) – krewnym jelenia
• Nibylisie (Canis culpaeus) – psowatym, przypominającym małego wilka
• Skunksowcu andyjskim (Conepactus chinga) – drapieżnym ssaku z rodziny skunksowatych, którego największą bronią jest smród

Warto wspomnieć również o ptakach:

• Kondor wielki (Vultur gryphus) – jeden z największych ptaków latających i jednocześnie jeden z najwyżej wznoszących się ptaków współczesnego świata
• Aguja wielka (Geranoaetus melanoleucus) – ptak drapieżnym o srebrzystym upierzeniu
• Flaming chilijski (Phoenicopterus chilensis) – różowy ptaku brodzący, uważanym przez wielu za symbol egzotyki

Serce Parku

Centralnym punktem PN Torres del Paine jest masyw Paine (Cordillera del Paine), będący częścią Andów. Granitowe szczyty Paine przypominają iglice (wieże), osiągające maksymalną wysokość ponad 2800 m.n.p.m. Wznoszą się ponad patagońskimi stepami, tworząc widoki niemal bajeczne.

Między szczytami leżą 4 malownicze doliny:

• Dolina Francuska – Valle del Francés, jej głównym punktem jest kotlina uformowana przez wysokie klify
• Dolina Ciszy – Valle del Silencio, której znakiem rozpoznawczym są olbrzymie granitowe ściany: Cerro Escudo i Cerro Fortaleza
• Valle Ascencio to droga do punktu widokowego Torres del Paine, znajdującego się na brzegu pięknego jeziora cyrkowego
• Valle Bader

Najwyższym szczytem masywu jest Paine Grande, którego wysokość wynosi 2884 m.n.p.m.

Lądolód

Znaczną część Parku stanowi lądolód, nazwany Lądolodem Patagońskim Południowym. W jego skład wchodzą lodowce:

• Dickson
• Gray
• Tyndall

Lądolód Patagoński Południowy jest 3. największym polem lodowym na świecie zaraz po Grenlandii i Antarktydzie. Zajmuje powierzchnię 16 800 km² i w większości znajduje się na terenie Chile. Rozkłada się między kilkoma parkami narodowymi, zatem tylko pewna jego część znajduje się w granicach PN Torres del Paine.

Turkusowe jeziora

Jeziora na terenie PN są wyjątkowej urody. Charakteryzują się jaskrawością kolorów – jest to wynik występowania tzw. mąki skalnej (drobnych cząstek skalnych). W skład grupy „parkowych” jezior wchodzą:

• Jezioro Dickson
• Jezioro Nordenskjöld (nazwa pochodzi od nazwiska szwedzkiego odkrywcy tego akwenu – Otto Nordenskjölda)
• Jezioro Pehoé
• Jezioro Sarmiento
• Jezioro Szare (Grey Lake)
• Jezioro Del Toro (jedynie w części leży na terenie PN)

Główna rzeką przepływającą przez Park jest rzeka Paine, której ujściem jest Jezioro del Toro. Głównym jej źródłem jest natomiast Jezioro Dickson.

Szczegółowe dane

Park Narodowy Torres del Paine

• Powierzchnia: 181 414 ha
• Data założenia: 13 maja 1959 r.
• Główne atrakcje:
  • Masyw Paine – wysokie granitowe iglice, zwane wieżami; najbardziej znane są trzy wieże, zwane Towers of Paine:
    • Wieża Południowa – ok. 2500 m n.p.m.
    • Wieża Centralna – ok. 2460 m n.p.m
    • Wieża Północna – ok. 2260 m n.p.m.
  • Doliny
  • Jeziora
  • Rozległe pole lodowe – Lądolód Patagoński Południowy
• Rekordy:
  • Jeden z największych parków narodowych w Chile
  • Jeden z największych lądolodów świata: Lądolód Patagoński Południowy – powierzchnia: 16 800 km²
  • Najwyższy szczyt masywu Paine: Cerro Paine Grande – osiąga wysokość 2884 m n.p.m.

Park Narodowy Torres del Paine – ciekawostki

• W języku Tehuelche nazwa Torres del Paine oznacza „Niebieskie wieże”. Nawiązuje ona do opisanych w artykule granitowych wież. Ich wygląd przywołuje bowiem na myśl wysokie budowle. Obserwując je z pewnej odległości widzimy natomiast, że nabierają one niebieskawego odcienia.
• Park odwiedza rocznie około 250 000 turystów, z czego ponad 50% to przybysze zagraniczni.
• Aby dotrzeć do niektórych miejsc Parku należy wynająć certyfikowanego przewodnika.
• Jednym z najczęściej występujących gatunków ssaków na terenie Parku jest guanako (Lama guanicoe) – parzystokopytna kuzynka wielbłądów i lam.
• PN Torres del Paine został uznany przez National Geographic 5. najpiękniejszym miejscem na świecie.

Polecamy

• Podróże DinoAnimals
• Opracowania
• Parki Narodowe
• Wodospady
• Jeziora
• Góry
• Rzeki
• Oceny
• Morza
• Wulkany
• Wielkie miasta
• Ameryka Południowa