Pekińczyk

Rasy psów – Pekińczyk

Współcześnie niepozorny i uroczy pies do towarzystwa, w przeszłości waleczny strażnik pałacu cesarzy chińskich. Lwi wygląd pekińczyka idzie zatem w parze z jego charakterem, który do dzisiaj budzi podziw, ale i niedowierzanie. Poznajmy bliżej legendarnego psa, pełniącego jedną z najważniejszych funkcji Zakazanego Miasta.

Klasyfikacja FCI

• Grupa IX: Psy ozdobne i do towarzystwa
• Sekcja VIII: Chin japoński i pekińczyk
• Próby pracy: nie podlega
• Typ: jamnikowaty
• Inne nazwy: Peking Palasthund, Pekingese
• Kraj pochodzenia: Chiny
• Kraj patronacki: Wielka Brytania

Historia i pochodzenie rasy

Pekińczyk wywodzi się ze starożytnych Chin i przez wieki był znakiem rozpoznawczym Zakazanego Miasta (dawny pałac cesarzy Chin z dynastii Ming i Qing, znajdujący się w centrum Pekinu – stąd nazwa rasy).

Na temat pochodzenia pekińczyków powstało wiele legend; jedną z najbardziej znanych jest opowiadająca o lwie, który zakochał się w marmozecie (małpie). Aby poślubić swą ukochaną lew poprosił Buddę, aby ten zmniejszył jego rozmiary pozostawiając jednak waleczną osobowość i serce. Budda przystał na tę prośbę, a ze związku lwa i małpki powstały psy Foo, zwane również lwami chińskimi.

Choć powyższa historia raczej nie miała miejsca, istnieją dowody genetyczne na to, że rasa pekińczyka jest bardzo stara. Na podstawie badań wykazano, że liczy sobie ok. 2000 lat. Wiadomo również, że przez wiele wieków psy tej rasy przebywały wyłącznie na terenie pałacu cesarskiego, którego nie wolno było im opuszczać.

W czasie drugiej wojny opiumowej w roku 1860 wojska brytyjskie i francuskie zajęły chiński pałac. Odkryły tam 5 pekińczyków strzegących ciała swej pani, która wcześniej popełniła samobójstwo na znak zachowania godności w obliczu inwazji wroga. Psy te stały się wojenną zdobyczą przewiezioną do Anglii. Jeden osobnik został podarowany księżnej Wellington, dwa księciu i księżnej Richmond i Gordon, ostatni zaś stał się własnością królowej Wiktorii, która nadała mu imię Looty.

Mimo dalszego importowania pekińczyków do Europy, w 1890 r. rasa nadal była tu rzadkością. Prawdopodobnie pierwszym przedstawicielem rasy biorącym udział w brytyjskiej wystawie psów był samiec imieniem Pekin Peter. Miało to miejsce w roku 1894, kiedy na Starym Kontynencie rasę określano mianem chińskich mopsów i pekińskich spanieli. Klub pekińczyka założono kilka lat później – w roku 1904. Z czasem wieść o pekińczykach dotarła również do USA. AKC zarejestrowało pierwszego przedstawiciela rasy w 1906 r. Amerykański klub pekińczyka założono 3 lata później.

Charakterystyka

Wygląd

Pekińczyk to pies mały, ale harmonijnie zbudowany. Posiada krępe, muskularne ciało, którego długość jest większa od wysokości. Masywna, szeroka i spłaszczona głowa wyposażona została w krótki pysk. Kufa jest szeroka, grubsza pod oczami, a skóra ją pokrywająca ma czarny kolor. Pysk ozdabiają również duże, okrągłe, wypukłe oczy. Płasko ułożone uszy mają kształt serca, ulokowane są z przodu głowy, wysoko na czaszce. Pokryte są gęstym włosem, dzięki któremu zlewają się z resztą futra. Tworzy to złudzenie prostokątnej głowy. Szyja jest gruba i krótka, nogi również. Skręcony, lekko zagięty ogon znajduje się wysoko na zadzie.

Futro składa się z długiego, grubego, twardego włosa okrywowego oraz obfitego, miękkiego podszerstka. Na głowie futro formuje się w grzywę i kryzę wokół szyi. Na uszach, tylnych częściach kończyn, ogonie i palcach widoczne są pióra. Futro nie powinno być jednak na tyle długie, aby uniemożliwiać swobodę poruszania się. W obrębie rasy dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia i oznaczeń. Na wystawach nie akceptuje się jedynie albinosów i osobników wątrobianych.

Sierść wymaga codziennego szczotkowania i podcinania co 8-12 tygodni. U szczeniąt winna być podcinana krócej niż u osobników dorosłych, ponieważ krótsze nogi mogą spowodować potykanie się o własne futro. Należy także oczyszczać okolice oczu, przemywać oraz dokładnie osuszać fałdy skórne na pysku. Zapobiegnie to powstawaniu owrzodzeń i zapaleniom skóry. Ze względu na grubość i długość futra psu należy zapewniać chłód, aby nie doznał przegrzania. Dotyczy to głównie zwierząt żyjących w wysokich temperaturach.

Temperament

Nie bez powodu w legendzie o lwie i małpie pojawia się ten wielki drapieżnik. Pekińczyk, mimo rozmiarów, ma w sobie bowiem ogromne pokłady waleczności, odwagi i niezależności. W stosunku do właściciela jest jednak bardzo czuły i troskliwy. Ze względu na wymienione cechy nadaje się on na psa stróżującego. W jego naturze leży także upór, godność i energiczność.

Kiedy pełni rolę stróża, szczeka ostrzegawczo gdy w pobliżu pojawia się obcy człowiek. Ważnym elementem szkolenia jest socjalizacja. Odpowiednio przeprowadzona przyzwyczai psa do dźwięków i osób, na które nie powinien reagować szczekaniem. Dobrym rozwiązaniem jest również częste zapraszanie gości, wspólne wyprawy do sklepu i spacery do parku. Im więcej tego typu działań, tym lepiej uspołeczniony pies.

Należy jednak pokazywać mu, że panem domu jest człowiek. Jeśli nie postawimy mu żadnych granic, może się to skończyć syndromem małego psa. Objawia się on wrogim nastawieniem do ludzi, chorobliwą chęcią kontroli członków rodziny, zazdrością, uporem i bezczelnością. Z czasem rozwija się także lęk separacyjny; pies zaczyna warczeć, nadmiernie szczekać a nawet gryźć opiekunów.

Dobrze wychowany pekińczyk wykazuje nieufność wobec obcych. Osobnik dotknięty syndromem małego psa nie ufa nikomu. Jedną z form pokazania wyższości nad człowiekiem jest odmówienie jedzenia. Jedynym sposobem na uniknięcie tego zaburzenia osobowości jest więc stawianie twardych granic i codzienne spacery, których zadaniem jest odciążenie psychiki i ciała od nadmiaru energii.

Kondycja zdrowotna

Główną przyczyną śmierci pekińczyków są urazy. Wpływa na to długi kręgosłup połączony ze zbyt krótkimi kończynami, które nie amortyzują wstrząsów. Podczas przenoszenia psa należy podłożyć jedną dłoń pod pierś a drugą pod brzuch. Dzięki temu kręgosłup będzie chroniony przed uszkodzeniami. Noszenie pekińczyka wcale nie należy do rzadkości, bowiem z wiekiem coraz gorzej radzi sobie z wchodzeniem po schodach. Innymi poważnymi przyczynami zgonu są choroby układu nerwowego i krwionośnego (np. zastoinowa niewydolność serca).

Płaska i mała czaszka przyczynia się znacznie do problemów z oddychaniem i chorób oczu, np. owrzodzeń rogówki i licznych zapaleń oraz zaniku siatkówki. Często spotyka się także problemy skórne.

Ze względu na problemy z oddychaniem pekińczyk nie powinien przebywać zbyt długo w skrajnych temperaturach. Może to utrudniać termoregulację skutkującą przegrzaniem lub wychłodzeniem organizmu.

Szczegółowe dane i wymiary

Pekińczyk

• Wysokość w kłębie: 15-23 cm
• Waga: 3.6-6.5 kg (najmniejsza odmiana pekińczyka zwana sleeve Pekingese – pekińczyk kieszonkowy – osiąga ciężar 2.7-3.6 kg)
• Długość życia: 10-15 lat

Pekińczyk – ciekawostki

• Pekińczyk zaliczany jest do ras psów pierwotnych, czyli najstarszych na świecie. Oznacza to, że genetycznie jest on bliżej spokrewniony z wilkiem niż inne rasy.
• Z powodu budowy pyska pekińczyk może głośno chrapać.
• Aby uniknąć problemów z oddychaniem spowodowanych spłaszczonym pyskiem UK Kennel Club zmieniło zapis we wzorcu rasy, który brzmiał: „profil powinien być płaski, z nosem między oczami”. Po zmianie zapisu w roku 2008 zaznaczono, że obecność kufy u pekińczyka jest konieczna. Podobnych zmian we wzorcach rasy dokonano u mopsów i buldogów angielskich.
  

Polecamy:

• Rasy psów – opisy i charakterystyka
• Pies domowy
• Najmądrzejsze rasy psów – TOP100
  
• Psowate