Kot burmski, burmański
Pochodzący z dalekiej Azji kot burmski to dzisiaj jedna z najbardziej lubianych ras. Poza pięknym wyglądem kot ten ma bowiem również uroczy charakter. Nie bez powodu także rasa ta nazywana jest czasem „cegłą owiniętą w jedwab”. Jeśli chcecie poznać ten powód oraz wiele innych faktów z życia kota burmskiego, zapraszamy do lektury artykułu.
Klasyfikacja FIFe
- Kategoria III: Koty krótkowłose i somalijskie
- Kod EMS: BUR
- Inne nazwy rasy: kot burmański, Burmese
- Kraj pochodzenia: Birma
Historia rasy
Wzmianki o kotach przypominających współczesnego kota burmskiego pochodzą z tajskiej księgi poezji, na którą składa się 17 ilustrowanych wierszy. Dzieło to powstało w okresie Ayutthaya (XIV-XV wiek). Owa księga wspomina o trzech rodzajach kotów, znanych dziś jako: kot syjamski, korat i kot burmski. Wymienione rasy zamieszkiwały przez wieki wyłącznie tereny dzisiejszej Tajlandii, do momentu najazdu Birmańczyków. W wieku XVIII powracający z frontu żołnierze zabierali ze sobą świątynne koty, znane dziś jako burmańskie.
Podczas wystawy w Crystal Palace w roku 1871 przedstawiono parę kotów syjamskich przypominających współczesne koty burmańskie i tonkijskie. Celowa hodowla tych egzotycznych zwierząt rozpoczęła się jednak pod koniec wieku XIX w Wielkiej Brytanii. Na początku nazywano je Chocolate Siamese (Czekoladowy Syjamski); nie sklasyfikowano ich zatem jako odrębnej rasy.
Odtworzenie rasy
Pogląd ten utrzymywał się przez lata, doprowadzając do masowych krzyżówek kotów burmskich z syjamskimi, starając się w ten sposób upodobnić te pierwsze do swych syjamskich krewnych. Na skutek tych działań w Wielkiej Brytanii rasa powoli wymarła.
W latach trzydziestych XX wieku dr Joseph G. Thompson sprowadził z Birmy czekoladową samicę kota, której nadał imię Wong Mau. Na początku uważano ją za nową odmianę rasy malajskiej, jednak z czasem okazało się, że jest to rasa tonkijska (krzyżówka rasy syjamskiej i burmskiej).
Ponieważ w USA nie znaleziono podobnego do niej samca, emerytowany lekarz postanowił sprowadzić go z Tajlandii. Kocur o imieniu Tai Mau stał się ojcem kociąt Wong Mau. Niektóre z nich bardziej przypominały matkę, ale kilka było bardzo podobnych do syjamów. Aby uzyskać umaszczenie ciemnobrązowe, Thompson postanowił skrzyżować Wong Mau z jej synem – Yen Yen. Z tego kojarzenia krewniaczego powstała pożądana, nowa rasa – kot burmski.
Masowa hodowla kotów burmańskich rozpoczęła się w 1936 roku, ale zawieszono ją 11 lat później, ponieważ hodowcy nadal używali do jej powstawania kotów syjamskich. Proces wznowiono w roku 1953, a rasa do dziś cieszy się sporą popularnością.
Charakterystyka
Wygląd
Istnieją dwa standardy rasy, które różnią się kształtem głowy i sylwetki:
Odmiana brytyjska
Zwana też tradycyjną, ma smuklejsze ciało, klinowatą głowę, duże, spiczaste uszy, wąski pysk i średniej wielkości, migdałowate oczy. Sylwetkę wieńczy natomiast zwężający się ku końcowi ogon.
Odmiana amerykańska
Nazywana inaczej współczesną, wyróżnia się krępym ciałem, szeroką głową, okrągłymi oczami i krótszym, spłaszczonym pyskiem. Uszy są szerokie u podstawy, a kończyny i ogon są proporcjonalne w stosunku do długości ciała.
Cegła owinięta w jedwab
Obie odmiany są jednak stosunkowo niewielkie, osiągają bowiem ciężar 4-6 kg. Wiele osobników, zwłaszcza tych z odmiany amerykańskiej, posiada jednak bardzo krępą sylwetkę, dzięki której ciężar jest znacznie większy, choć wielkość ciała na to nie wskazuje. Z tego też powodu koty burmskie określa się czasem jako „cegłę owiniętą w jedwab”.
Pierwotna rasa burmańska posiadała ciemnobrązowe (śniade) umaszczenie. Współcześnie jednak koty te spotykane są w rozmaitych kolorach, w tym niebieskim, platynowym czy szampańskim. Oczy mogą mieć natomiast odcień złota lub żółci.
W umaszczeniu śniadym dominuje ciepły brąz, jedynie spód ciała jest jaśniejszy. Brązowa jest także skóra na nosie i poduszkach łap. U kotów o umaszczeniu szampańskim spód ciała mienić się może jasnym złotem lub miodem, nos jest ciemnobrązowy, a poduszki łap jasnoróżowe. Odmiana niebieska również ma jaśniejszy brzuch i klatkę piersiową, za to skóra na nosie i poduszkach ma odcień popielaty. U burmańczyków platynowych nos i skóra na spodzie łap nabierają odcieni lawendowego różu.
Temperament
Osobowość odziedziczył po swych syjamskich przodkach pełnych uroku, energii i przyjacielskości względem ludzi. Lubi kontaktować się werbalnie ze swymi opiekunami. Wykazuje wysoki poziom inteligencji i uspołecznienia, dlatego nie nadaje się do domu, w którym przez większość czasu będzie samotny. Do towarzystwa nie potrzebuje wyłącznie ludzi, pod nieobecność właścicieli świetnie „dogada się” z innym kotem lub psem, choć przyjacielem idealnym dla kota burmskiego jest z reguły… inny kot burmski.
Kiedy pojawia się w domu, musi odkryć wszystkie jego zakamarki, jest bowiem bardzo ciekawy świata, ale i zabawowy. Nawet w dorosłym życiu nie stroni od wygłupów. Uwielbia bawić się z ludźmi, można go także uczyć różnych sztuczek.
Burmese pragnie uczestniczyć w każdej sferze życia swego opiekuna, dlatego wybierając go na swego podopiecznego, wyrzekamy się pewnej części prywatności. Jego miłość do człowieka objawia się również w jego chęci spania w łóżku, leżeniu na kolanach lub tuż obok właściciela. Potrzebuje czułości, głównie częstego głaskania, dlatego osoby mało uczuciowe powinny poważnie przemyśleć decyzję o jego adopcji/zakupie.
Szczegółowe dane
Kot burmski
- Wysokość w kłębie: 25-30 cm
- Waga: 4-6 kg
- Długość życia: 10-17 lat
Kot burmski – ciekawostki
- Kota burmskiego (lub burmańskiego) nie należy mylić z kotem birmańskim. Są to dwie odrębne rasy, choć pochodzą z jednego regionu geograficznego – Mjanmy (in. Birmy lub Myanmar).
- Niektóre federacje felinologiczne uwzględniają takie umaszczenia Burmese jak szylkretowe, fioletowe i czerwone.
- Samice kota burmskiego mają bardzo królewskie usposobienie, chcą być bowiem zawsze w centrum uwagi. Samce natomiast są o wiele spokojniejsze.
- W obrębie rasy stosunkowo często spotyka się cukrzycę oraz FCKS – syndrom występujący u kociąt. Objawia się on ściśnięciem klatki piersiowej spowodowanym deformacjami kręgosłupa. Niektórzy naukowcy uważają, że FCKS pojawia się wyjątkowo często właśnie u kotów burmskich. Badania przeprowadzane w Wielkiej Brytanii w latach osiemdziesiątych nie potwierdziły, ale też nie obaliły tej hipotezy.
Polecamy
