Kojot, kujot (Canis latrans)

Wilk preriowy Ameryki Północnej

Kojot to zwierzę bardzo często pojawiające się w opowiadaniach i tradycjach rdzennych mieszkańców kontynentu amerykańskiego. Występuje w nich przeważnie jako istota bardzo bystra i mądra. Kojoty rzeczywiście posiadają niebywały spryt oraz łatwość dostosowywania się do nowego otoczenia. Dzięki temu ich populacja jest wciąż bardzo liczna, a same kojoty skolonizowały nawet takie miasta jak Los Angeles.

Klasyfikacja

• Gromada: ssaki (Mammalia)
• Rząd: drapieżne (Carnivora)
• Rodzina: psowate (Canidae)
• Rodzaj: Canis
• Gatunek: kojot (Canis latrans)

W obecnej oficjalnej klasyfikacji znajduje się 19 podgatunków kojota.

Występowanie i środowisko naturalne

Kojoty występują wyłącznie Ameryce Północnej i Środkowej – od Panamy i Meksyku, przez Stany Zjednoczone, aż po Kanadę. Granicami jego występowania na północy jest Alaska oraz najbardziej wysunięte w tym kierunku części Kanady.

Zasięg występowania kojota zwiększa się. Zaczął on pojawiać się w Pensylwanii, w której kiedyś nie występował.

Typowym dla niego środowiskiem naturalnym są zarówno obszary otwarte – bardziej na zachodzie Stanów Zjednoczonych, jak i tereny zakrzewione, z niewielkimi lasami – na wschodzie tego kraju.

Charakterystyka

Na pierwszy rzut oka kojot z wyglądu bardzo przypomina szakala bądź wilka. Jego tułów jest dość smukły, a nogi długie zakończone niewielkimi w porównaniu do reszty ciała stopami. Uszy zwierzęcia są dość duże i sterczące. Zwierzę ma także długi ogon. Natomiast mózg kojota według naukowców swoją budową bardziej przypomina mózg domowego psa niż wilka.

Ubarwienie kojotów waha się od szarobrunatnego do żółtoszarego, a spód ciała przyjmuje kolor białawy. Na grzbiecie występują natomiast ciemniejsze plamy, które jeszcze bardziej upodabniają kojota do wilka.

Wśród kojotów różnice w ubarwieniu występują także pomiędzy poszczególnymi podgatunkami. U osobników zamieszkujących obszary górskie można zaobserwować ciemniejszą sierść niż u tych występujących na terenach pustynnych, u których ma ona kolor jasnobrązowy.

Słuch

Górna częstotliwość słyszalna przez kojota to 80 kHz. Dla porównania pies domowy słyszy do 60 kHz, a człowiek do 20 kHz.

Dieta i polowanie

Choć kojoty często opisywane są jako mięsożercy, bardziej pasuje do nich określenie wszystkożercy. Są bowiem w swoim sposobie zdobywania pożywienia bardzo oportunistyczni i nie pogardzą żadnym posiłkiem.

Ich dieta zależy zwykle od regionu, który zamieszkują. Żywią się niewielkimi ssakami takimi jak nornice, pieski preriowe, wiewiórki naziemne, myszy, ptaki – głównie takie, które budują gniazda na ziemi, węże, jaszczurki, jelenie, różnego typu zwierzęta gospodarcze, a także owady i inne bezkręgowce.

Kojoty bardzo często polują w stadach, co umożliwia im złapanie i zabicie znacznie większej od nich ofiary. Jedną z metod jest ściganie jej przez jednego osobnika wprost na innego kojota, który czai się początkowo w ukryciu. Jeśli istnieje duża szansa, że polowanie zakończy się sukcesem, może ono trwać nawet 21 godzin. Zwierzęta te to jednak bardzo wytrwali myśliwi i nawet zdając sobie sprawę z prawdopodobnej porażki, poddają się dopiero po kilku godzinach.

Zachowanie

Kojoty żyją w niewielkich grupach, które tworzą zazwyczaj trzy powiązane ze sobą pary. Związki między poszczególnymi osobnikami są jednak o wiele mniej zażyłe i stabilne niż wśród wilków, a ich zachowania społeczne bardziej przypominają te występujące u australijskich psów dingo.

Kojoty potrafią kopać nory, ale wolą te stworzone przez inne gatunki, np. borsuki. Swoje terytorium, które obejmuje zazwyczaj teren 19 kilometrów wokół kryjówki, kojoty, podobnie jak inne psowate, oznaczają moczem.

Kojoty bardzo dobrze rozwijają się na terenach, na których zostały wyeliminowane wilki. Zwierzę to ma wyjątkowo rozbudowany system komunikacji, w którego skład wchodzą takie dźwięki jak wycie, szczekanie, zawodzenie czy skowyt.

Rozmnażanie i rozwój

Okres godowy u kojotów trwa zazwyczaj od końca stycznia do początku marca. Samice mogą wówczas łączyć się w monogamiczne pary, ale ich trwałość nie przekracza kilku lat. Okres ciąży trwa od 60 do 63 dni, a na świat przychodzi od 1 do 19 młodych – średnio jednak ich liczba wynosi 6.  Tak duże mioty mają być sposobem na wysoką śmiertelność wśród szczeniąt – aż 50-70% młodych kojotów nie dożywa do dorosłości.

Tempo wzrostu młodych jest o wiele szybsze niż u wilków. Młode otwierają oczy, a ich uszy są wyprostowane już po 10 dniach od urodzenia. Z nory zaczynają wychodzić po około trzech czterech tygodniach, a po 35 matka przestaje je karmić mlekiem.

Dojrzałość płciową kojoty osiągają w 12 miesiącu życia. Ich maksymalna długość życia na wolności wynosi 10 lat, a w niewoli nawet 18.

Dane / Wymiary

Kojot (Canis latrans)

Podgatunki północne są zazwyczaj większe niż południowe.

• Długość ciała: od 76 do 86 centymetrów
• Długość ogona: od 30 do 41 centymetrów
• Wysokość w kłębie: od 58 do 66 centymetrów
• Waga: od 6 do 21 kilogramów

Największy zaobserwowany kojot miał 175  cm całkowitej długości (wraz z ogonem) i ważył 33,91 kilograma.

Kojoty – ciekawostki

• Kojoty najprawdopodobniej mają lepsze zdolności do nauki przez obserwacje niż psy.
• Ataki kojotów na ludzi są bardzo rzadkie. Zazwyczaj czują one strach przed ludźmi, jednak sytuacja ta zaczyna się zmieniać m.in. ze względu na dokarmianie kojotów przez człowieka.
• Kojoty są najszybszymi biegaczami wśród psowatych – mogą osiągać prędkość 70 km/h.
• Kojot potrafi oddawać z miejsca skoki na odległość do 4 metrów.
• Naukowa nazwa kojota – Canis latrans oznacza „szczekającego psa”.
• Coyote w amerykańskim slangu oznacza osobę przeprowadzającą przez granicę nielegalnych imigrantów.

Polecamy

• Psowate
• Psy
• Wilk
• Szakal
• Pies dingo
• Likaon
• Hiena