Drop olbrzymi (Ardeotis kori)

Dieta i sposób polowania

Drop olbrzymi żeruje na ziemi. Krocząc powoli i spokojnie, przekopuje ziemię swym dziobem. Największą aktywność przejawia o wschodzie i zachodzie słońca. Nie ma ulubionego „dania”, ponieważ jest wszystkożerny.

Najważniejszym źródłem pożywienia są owady (szarańcza, koniki polne, gąsienice, żuki gnojowe).

Dzięki przebywaniu wśród kopytnych łatwiej o tego typu posiłek, ponieważ ssaki te oraz ich odchody przyciągają różnej maści insekty. Okresem urodzaju dla dropi są plagi szarańczy i gąsienic, kiedy zjadają je masowo. Drop nie pogardzi termitami, błonkoskrzydłymi i drapieżnymi solfugami (pajęczaki). Dietę może urozmaicić skorpionami i mięczakami.

Polowania

Regularnie poluje na jaszczurki, kameleony, małe węże, ssaki (zwł. gryzonie), zjada jaja i pisklęta.

Jest w stanie zjeść padlinę, w szczególności dużych zwierząt zabitych w pożarze.

Rośliny w diecie

Ważną pozycję w menu zajmują rośliny: trawy, nasiona, jagody, korzenie, bulwy, kwiatostany, dzikie melony i świeże liście.

Woda

Jeśli ma stały dostęp do wody, pije regularnie, ale równie dobrze może przebywać nawet 40 km od najbliższego zbiornika wodnego. Co ciekawe, nie zagarnia wody dziobem, ale ją „zlizuje”.

Tryb życia i migracje

Większość czasu spędza na ziemi, 70% dnia spędza na chodzeniu mimo, iż może żerować pośród niskich krzewów i na drzewach. Jest bardzo czujnym i ostrożnym ptakiem, ale jego zachowanie może się zmieniać w sytuacji zagrożenia; zwykle jest bardzo nieśmiały, kiedy poczuje się zagrożony, biegnie lub kuca, czasem jednak staje się bardzo odważny względem ludzi.

Chodzi powoli i niepewnie, ale gdy trafia na drapieżnika – zastyga, aby uniknąć wykrycia. Porusza delikatnie głową, która obraca się o kąt 45 – 60^o.

Lot

Jako duży i bardzo ciężki ptak unika latania, jeśli to możliwe. W ostateczności podrywa się, musi jednak włożyć sporo wysiłku, żeby wystartować, ponieważ wzlatuje machając dużymi skrzydłami. Lata powoli, rytmicznie nimi trzepocząc, szyja i nogi są podczas lotu wyprostowane. Nie unosi się jednak zbyt wysoko i nie pokonuje w ten sposób dużych odległości (kwestia metrów). Ląduje utrzymując rozpostarte skrzydła, składa je, gdy znajduje się już na ziemi.

Ponieważ drop olbrzymi nie posiada gruczołów produkujących substancję oczyszczającą pióra, stosuje kąpiele słoneczne i piaskowe.

Koczowniczy tryb życia

Większość dropi prowadzi koczowniczy (wędrowny) tryb życia prawdopodobnie determinowany opadami deszczu, nie ma na to jednak dowodów naukowych. Lokalne migracje odbywają się nocą, ale nie poznano tras tych podróży.

W Parku Narodowym Etoszy zarejestrowano okazy pokonujące ok. 85 km od skupisk drzew Mopane do trawiastych równin. Ptaki powracały do zadrzewionych obszarów w następnym sezonie. Jeden oznaczony samiec dropia olbrzymiego migrował wzdłuż doliny ryftowej między Tanzanią i południowym Sudanem. Dorosłe i niedojrzałe samce ruszały w podróż tuż po okresie rozrodczym, natomiast samice raczej nie przemieszczają się.

Wokalizacje (dźwięki)

W odróżnieniu od pozostałych gatunków dropi (choć podobnie jak drop wielki) ten jest na ogół milczący chyba, że poczuje się zagrożony (obie płcie emitują głośne szczekająco–warczące dźwięki, które powtarzają przez ok. 10 min.). Wokalizacja ta jest najczęściej używana przez samicę opiekującą się młodymi w konfrontacji z intruzem.

Około 2-tygodniowe pisklęta wokalizują w ten sposób, kiedy się przestraszą. Samce są najgłośniejsze w okresie rozrodczym, wydając z siebie donośne, niskie odgłosy. Poza tokami to samice częściej wszczynają alarm.

Podczas łączenia się w pary wydaje bardzo głośne dźwięki emitowane tuż przed świtem.

Poziom uspołecznienia

W okresie godów te zwykle samotne ptaki łączą się w pary. Mogą również tworzyć stada złożone z 5-6 ptaków, choć w grupie czasem widuje się nawet 40 osobników. Najliczniejsze stada przebywają na najobfitszych w pożywienie lub wodę terenach. Nawet w grupie przejawiają jednak samotnicze usposobienie, przebywają bowiem z dala od siebie (ok. 100 m).

Zauważono jednak, że grupy żerujące są przeważnie jednopłciowe, nie można ich jednak nazwać wspólnotami, ponieważ rozpadają się po kilku dniach. Łączenie się w grupy zapewnia ptakom względne bezpieczeństwo w starciu z drapieżnikiem i pomaga znaleźć główne źródła pożywienia.