Dog kanaryjski – groźny molos

Redakcja DinoAnimals.pl11 września 2015

Dog kanaryjski

Rasa agresywna

W naszym kraju dog kanaryjski oficjalnie zaliczany jest do ras psów agresywnych. Trzeba przyznać, że może on przejawiać agresję, ale zaznaczyć przy tym należy, że przypadki takie to rzadkość. Na usposobienie tego potężnego i mocnego psychicznie psa wpływa bowiem przede wszystkim wychowanie i poziom uspołecznienia. Za obie te rzeczy odpowiedzialny w pełni jest opiekun zwierzęcia. Oczywiście jak w przypadku każdej innej rasy, zdarzają się osobniki bardziej niebezpieczne. W przypadku doga kanaryjskiego trzeba jednak zwrócić szczególną uwagę na wychowanie, bowiem źle prowadzony pies, mimo swej inteligencji, może okazać się naprawdę groźny.

Klasyfikacja FCI

Grupa 2: Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła
Sekcja 2.1: Molosy typu mastyfa
Typ: dogowaty
Inne nazwy: Perro de presa canario, dogo canario, canario
Kraj pochodzenia / Kraj patronacki: Wyspy Kanaryjskie / Hiszpania

Historia rasy

Te potężne molosy pochodzą prawdopodobnie od wymarłych psów rasy Bardino Majero, skrzyżowanych z importowanymi z Anglii mastifami. Na Wyspach Kanaryjskich dogo canario powstał w wieku XIX, ale opisy rasy istnieją od wieku XVI.

Na samym początku psy te miały pracować w gospodarstwach. Ich zadaniem było trzymanie w ryzach niesfornych podopiecznych, w tym bydła. Chroniły także stada przed drapieżnikami i rozbójnikami. Przez krótki czas znudzeni rolnicy wykorzystywali je jako psy bojowe. Kiedy jednak walki psów zostały zdelegalizowane, dog kanaryjski stracił swoją funkcję. Mimo że inne rasy stały się bardziej popularne jako stróże bydła, niektórzy rolnicy pozostali wierni rasie Perro de presa canario.

Charakterystyka

Wygląd

Jak większość molosów, dog kanaryjski ma bardzo dużą, kwadratową głowę, której szerokość jest niemal równa długości. Pysk jest wyraźnie szeroki i masywny, klatka piersiowa szeroka i głęboka, zad lekko uniesiony.

Rasa charakteryzuje się grubą skórą, gęstymi (ciężkimi) kośćmi, silnymi mięśniami, masywną głową i okazałą szczęką. Uszy zazwyczaj przycina się, aby nie przeszkadzały w pracy z bydłem, ale również po to, aby uwydatnić groźny wygląd psa. W krajach, gdzie panuje zakaz przycinania uszu i ogonów dogi kanaryjskie mają uszy obwisłe, przylegające do głowy. Górna warga jest mięsista i duża, swobodnie zwisająca. Ze względu na budowę łap, dog kanaryjski porusza się jak kot.

Sierść jest krótka, pozbawiona podszerstka. Dopuszczalne są wszelkie odcienie płowe i pręgowane. Punktem spornym między federacjami kynologicznymi jest jedynie odmiana czarna (nieakceptowana przez FCI). Elementy bieli powinny występować na klatce piersiowej, nogach, czasem na pysku. Na pysku natomiast powinna być widoczna czarna maska.

Temperament

Dog kanaryjski to posłuszny i kochający pies. Ma wielkie serce i odwagę, obroni więc rodzinę przed niebezpieczeństwem, ale także stanie się wspaniałym psem do towarzystwa. Nie ufa obcym, ale jeśli jest odpowiednio uspołeczniony, przyjmie gościa gdy opiekun da mu do zrozumienia, że przybysz ma pokojowe zamiary.

W jego krwi płynie potrzeba czujności i ochrony właściciela oraz domu. Na ogół jednak powinien być bardzo spokojny i cichy, ale kiedy zacznie szczekać, odstraszyć może największego chojraka. Jako molos posiadający silny instynkt dominacji, dog kanaryjski potrzebuje opiekuna stanowczego, charyzmatycznego i silnego psychicznie.

Jego głównym przeznaczeniem jest stróżowanie. Pomaga mu w tym z pewnością groźny, nieprzystępny wygląd, ale również umiejętność konfrontacji z intruzem. Ze względu na swoją naturę, szkolenie doga kanaryjskiego musi obejmować socjalizację od wczesnych lat szczenięcych, a także trening posłuszeństwa. Pies może czasem przejawiać agresję, ale u dobrze wychowanych osobników zapędy te są przygaszone.

Mimo surowości może dobrze żyć z innymi zwierzętami, w tym kotami, psami, ptakami i gadami. Aby jednak z psa „spuszczało się ciśnienie”, musi mieć zagwarantowane codzienne spacery. Ta potrzeba wynika z instynktów stróżujących – pies pilnujący stad bydła często się przemieszczał. W związku z tym potrzeba chodzenia jest u doga kanaryjskiego naturalna.

W treningu posłuszeństwa bardzo ważne jest, aby pies nie chodził przed opiekunem, ale na równi z nim lub za nim. Chodzi bowiem o to, żeby zwierzę nie czuło się liderem w ludzkim stadzie. To człowiek ma być samcem (lub samicą) alfa, którego słucha pies. Granice tego rodzaju powinny być twarde i niezmienne.

Kondycja zdrowotna

Ponieważ dog kanaryjski jest psem pokaźnym, może cierpieć na dysplazję biodrową. Poza nią psy tej rasy mogą chorować na leiszmaniozę (chorobą pasożytniczą), zwichnięcia rzepki, nowotwory komórek tucznych, kardiomiopatię (chorobę serca). W obrębie rasy spotyka się również torbiele skórne, padaczkę, zaburzenia rozwoju kości i chrząstek, nużycę (chorobą pasożytniczą), wnętrostwo (niewłaściwe umieszczenie jąder w jamie brzusznej lub kanale pachwinowym).