Nepenthes attenboroughii
Kolejnym dużym mięsożercą w świecie roślin jest Nepenthes attenboroughii rosnąca na filipińskiej wyspie Palawan. Spotykana jest na wysokości między 1450 a 1726 m n.p.m – początkowo uważano, że rośnie tylko na jednym szczycie (Sagpaw) w Masywie Victorii, gdzie ją po raz pierwszy odnaleziono.
Znajduje się z reguły pośród krzewów osiągających 0,8-1,8 m wysokości, w glebach zawierających duże ilości skał ultrazasadowych. Teren dzieli z różnymi trawami i roślinami kwiatowymi oraz z rosiczką z gatunku Drosera ultramafica.
Gatunek został odkryty w czerwcu 2007 r. (oficjalny opis opublikowano 2 lata później) przez Stewarta R. McPhersona, Volkera B. Heinricha i Alastaira S. Robinsona. Powodem 2-miesięcznej wyprawy badawczej było zgłoszenie misjonarza, który twierdził, że w 2000 r. widział w górach Filipin ogromny dzbanecznik.
Charakterystyka
Wygląd
Podłużne lub eliptyczne liście Nepenthes attenboroughii mierzą ok. 30 cm długości i 10 cm szerokości, łodyga natomiast dorasta do 40 cm wysokości. Największy znany dzban opisywanego gatunku posiadał 1,5 l objętości, ale nie wyklucza się występowania dzbanów 2-litrowych. Mierzą z reguły 30 cm długości i 16 cm szerokości. Wyodrębniają się z wąsów czepnych, osiągających często 30-40 cm długości.
Dzbany górne są podobne do dzbanów dolnych, są jednak nieco mniejsze – mierzą do 25 cm długości i 12 cm szerokości. Pułapki te mają rozmaite barwy; spotyka się dzbany zielone, żółte, ciemnofioletowe i wielokolorowe.
Kwiatostan w kształcie grona osiąga 80 cm długości (męski jest dłuższy od żeńskiego, mierzącego średnio 65 cm długości).
Mięsożerność
Zasada zdobywania pokarmu jest taka sama, jak u wcześniej opisanych gatunków, jednak w tym przypadku spotyka się dwa rodzaje płynu: w dolnej części dzbana płyn jest lepki, ale przy powierzchni ma wodnistą konsystencję. W górnych partiach płynu żyją małe zwierzęta, głównie larwy komarów, które żywią się szczątkami utopionych w sokach organizmów.
W połowie 2009 r. roślina zdobyła rozgłos na skalę światową. Prasa pisała o niej jako roślinie chwytającej i zabijającej szczury. Z czasem jednak wyjaśniono, że przypadki takie nie są taktyką łowiecką mięsożernego dzbanecznika, ale „wypadkiem przy pracy”, skutkiem nieostrożności gryzoni. Alastair Robinson zapewnił, że roślina poluje głównie na owady latające i naziemne.
Gatunek jest krytycznie zagrożony wyginięciem ze względu na ograniczone siedliska oraz ze strony kłusowników roślinnych.
Po obejrzeniu paru filmów, miałam wrażenie, że mogą istniec rośliny które rzeczywiście są w stanie zjeść człowieka 🙂 A tu okazuje się, że (na szczęscie) są jednak na tyle małe, że nas nie zjedzą 🙂
Na filmach to rzeczywiscie trochę zaszaleli z wielkościa tych roslin 🙂
zabrakło tam muchołówki amerykańskiej.
Muchołówka jest dużo mniejsza od roślin opisanych w artykule, dlatego nie została scharakteryzowana.
Artykuł bardzo ciekawy nie miałem najmniejszego pojęcia ,że roślina może „zjeść” kręgowca podobały mi się również artykuły o kryptydach i chciałem zadać pytanie ,bo obiło mi się kiedyś o uszy o wielkiej mięsożernej roślinie która potrafi „zjeść” człowika ale nie pamiętam nazwy, czy pojawi się o niej artykuł jeśli tak to kiedy miej więcej ? Czekam na odpowiedź i składam serdeczne życzenia dla całej redakcji i sukcesów w poszukiwaniu czytających .
Przypomniałem sobie chodzi o Umdhlebi .
Umdhlebi to roślina kryptobotaniczna znana z przekazu misjonarza G. W. Parkera. Dodaliśmy ją do sekcji ciekawostek niniejszego artykułu. Oddzielnego artykułu nie przewidujemy – zbyt mało informacji jest dostępnych na temat tej rośliny.
Dziękuje
Wypadałoby wspomnieć o północnoamerykańskich kapturnicach (Sarracenia spp.) których pułapki mogą osiągnąć ponad metr wysokości (np. Sarracenia flava)