Korat – rasa kota
Japończycy mają swojego Maneki-neko, Tajowie natomiast Si-Sawat. Pod pierwszym imieniem kryje się opisywany wcześniej bobtail japoński. Drugi to bohater dzisiejszego artykułu – korat. Ten piękny, srebrzystobłękitny kot od wieków jest symbolem dobrobytu i płodności, który powinno posiadać w domu każde młode małżeństwo. Patrząc w oliwkowo-szmaragdowe, pełne spokoju oczy korata trudno nie wierzyć w jego moc. Warto jednak poznać go również od strony bardziej przyziemnej. Pod każdym bowiem względem korat to kot intrygujący.
Klasyfikacja FIFe
- Kategoria III: Koty krótkowłose
- Kod EMS: KOR
- Inne nazwy: Si-Sawat
- Kraj pochodzenia: Tajlandia
Historia i pochodzenie rasy
Opierając się na najstarszych dziełach literatury Tajlandii wywnioskować można, że rasa korat istniała już w wieku XIV. Koty te, najczęściej w parach, ofiarowano narzeczonym jako symbol dobrobytu i płodności. Nie wiadomo jednak, kiedy koty te pojawiły się na Zachodzie. Osobnik przypominający korata został zaprezentowany w roku 1896 na wystawie w Anglii. Niestety nie wiadomo, czy był to korat czy może niebieska odmiana kota syjamskiego (wg innych źródeł kot ten należał do rasy korat, ale Anglicy nazwali go błękitnym syjamem).
Pierwsze koraty importowano do USA dopiero w roku 1959. Zostały one podarowane amerykańskiemu małżeństwu, które wracało do ojczyzny po wycofaniu się męża ze służby zagranicznej. Rasa została uznana w roku 1967, a 2 lata później stworzono jej klub.
Korat to rasa naturalna, powstała bez ingerencji człowieka. Akceptowana jest przez wszystkie największe federacje felinologiczne, w tym FIFe.
Charakterystyka
Wygląd
Sylwetka kota jest muskularna, ale zwarta. W związku z tym waga korata mieści się w przedziale 2-4 kg. Koty te dojrzewają powoli – pełny rozwój fizyczny i umysłowy osiągają w ok. 5 roku życia. Kolor oczu natomiast nabiera swego jasnozielonego koloru między 2 a 4 rokiem życia. Przed tym okresem kot ma tęczówki w odcieniach bursztynu lub kolorze bursztynowo-złoto-zielonym.
Korat to prawdopodobnie jedna z najpiękniejszych kocich ras. Największy zachwyt wzbudza błękitne futro o srebrnych końcówkach (dzięki temu sierść wygląda tak jakby cały czas mieniła się metalicznym blaskiem) oraz bardzo duże, szmaragdowe oczy. Głowa ma kształt serca, a uszy są duże i sterczące. Futro składa się tylko z jednej warstwy – włosa okrywowego. W tropikalnym klimacie Tajlandii niepotrzebne jest bowiem dodatkowe ocieplenie w postaci podszerstka. Skóra na nosie, pysku oraz poduszkach łap może wahać się od ciemnoniebieskiego do lawendowego.
Kolor błękitnosrebrny to u korata jedyna odmiana kolorystyczna akceptowana przez federacje felinologiczne. Rzadko zdarzają się białe znaczenia lub ledwo widoczne szare pręgi. Są one klasyfikowane jako wady, przez które kot nie może brać udziału w wystawach.
Niezwykły kolor sierści nie zawsze towarzyszy kotu od urodzenia. Kocięta korata często mają kolor dymny (ang. ghost tabby marking). Z czasem bardzo ciemne futro rozjaśnia się.
Temperament
Korat w każdym swym zachowaniu przejawia inteligencję. Towarzyszyć jej jednak może upór oraz zaborczość wobec opiekunów. Pragnie on bowiem przebywać blisko ludzi, nie opuszcza ich nawet podczas wizyty gości. Najwięcej uwagi poświęca 1-2 osobom z rodziny, okazuje czułość jednak wszystkim jej członkom.
Towarzyski
Trzeba więc zdawać sobie sprawę z faktu, że korat będzie za nami chodził krok w krok. Nie zalicza się do samotników, dlatego nie powinien zostawać zbyt długo sam (prawdopodobnie z tego powodu koty te były ofiarowane w parach). W czasie nieobecności opiekunów, najlepiej zostawać go z zaufanym człowiekiem lub zaprzyjaźnionym zwierzęciem. Jeżeli kot będzie zbyt często zostawiany sam, z czasem mogą pojawiać się u niego zaburzenia zachowania, takie jak wybuchy agresji lub lęk separacyjny.
Łatwa adaptacja
Korat łatwo przystosowuje się do nowego domu i szybko zaprzyjaźnia się z opiekunami (oczywiście pod warunkiem, że opiekunowie znają jego osobowość i potrzeby społeczne).
Aktywny
Nie lubi leniuchować – czas spędza aktywnie na zabawach i nauce rozmaitych sztuczek. Można go nauczyć nawet chodzić na smyczy. Ponadto łatwo go wychować, jeśli jego starania wynagradzane będą czułością, pieszczotami i pochwałami. Aby oduczyć korata niepożądanych zachowań, wystarczy używać stanowczego „Nie” lub klasnąć.
Uparty i zaborczy
Jeśli posiadamy więcej niż jednego kota, a wśród nich jest korat, musimy zaopatrzyć się w mnóstwo zabawek. Korat bowiem, niczym dziecko, nie lubi się nimi dzielić. W swym nieraz oślim uporze niechętnie oddaje ulubione przedmioty, które postrzega jako swoją własność.
Choć na ogół jest śmiały, ma spokojną duszę, dlatego też lubi ciche otoczenie. Rzadko miauczy, ale czasem emituje inne dźwięki, np. ćwierkanie lub nawet pisk, aby podkreślić swoje zdanie.
Kondycja zdrowotna
Ponieważ rasa nie powstała na skutek manipulacji genami, zaliczana jest do zdrowych. W jej obrębie spotyka się jednak zwyrodnienia mięśniowo–nerwowe, które mogą mieć podłoże genetyczne, wywołane brakiem pewnych enzymów.
Koty tę mają także niski procent tkanki tłuszczowej, dlatego mogą wykazywać wrażliwość na leki znieczulające. Każdy weterynarz powinien zatem wziąć to pod uwagę przed zabiegiem wymagającym podania tego rodzaju medykamentów.
Szczegółowe dane / wymiary
Korat
- Wysokość w kłębie: 25 cm
- Waga: 2-4 kg
- Długość życia: 10-15 lat
Korat – ciekawostki
- Nazwa Korat pochodzi od regionu w północno–wschodniej Tajlandii, z którego rasa może pochodzić.
- Nazwa alternatywna Si-Sawat to połączenie słów Si oznaczającego „kolor” oraz Sawat oznaczającego m.in. dobrą fortunę i dobrobyt.
- W ostatnich latach wizerunek korata widniał na tajskich znaczkach pocztowych.
- Tajowie określają umaszczenie korata jako „szara deszczowa chmura”, a jej połysk jako „morska piana”.
Polecamy
Naturalne rasy są najzdrowsze.