Gigantyzm wyspowy (ang. island gigantism) i karłowacenie wyspowe (ang. insular dwarfism).
W plejstocenie, na wyspach Morza Śródziemnego żyły słonie ważące ok. 200 kg i mierzące maksymalnie 2,3 m długości (współczesne słonie mierzą 5 – 7 m). Na dzisiejszych nielicznych wyspach Indonezji (głównie na Komodo), panują potężne jaszczury – warany zwane smokami z Komodo (Varanus komodoensis).
Te dwa przykłady nasuwają na myśl wiele pytań, a jedno z nich może brzmieć: Dlaczego na wyspach ewolucja przebiega inaczej niż na stałym lądzie? W niniejszym artykule postaramy się wyjaśnić to zjawisko.
Gigantyzm wyspowy.
Definicja gigantyzmu wyspowego.
W najprostszych słowach, jest to zjawisko występujące u zwierząt wyspiarskich – osobniki z odizolowanych populacji są większe od osobników kontynentalnych (mowa o osobnikach z tego samego gatunku, rodziny lub rodzaju). Gigantyzm wyspowy to jeden z przejawów istnienia tzw. zasady Fostera (lub ang. island rule). Głosi ona, że małe zwierzęta kontynentalne, które zasiedliły wyspę powiększają się, natomiast gatunki pierwotnie duże na wyspach tracą swe rozmiary.
Przyczyny gigantyzmu wyspowego.
Wiele gatunków mięsożernych ssaków w ogóle nie przebywa na wyspach z powodu braku odpowiednich warunków (w tym zbyt małej przestrzeni) i małych zasobów pożywienia. Kiedy na wyspie nie ma drapieżnych ssaków, nisze ekologiczne, które mogłyby wypełnić zostają zajmowane przez ptaki lub gady, które następnie osiągają większe niż zwykle rozmiary, np. na wyspie Gargano istniejącej między miocenem, a plejstocenem na Morzu Śródziemnym lub na wyspach Karaibów (w tym na Kubie), na Madagaskarze i Nowej Zelandii niektóre lub wszystkie drapieżniki należały do ptaków takich jak orły, sokoły i sowy.
Gabaryty nie rekompensowały jednak braków w efektywności, których nie posiadały wyżej rozwinięte ssaki drapieżne. Na stałym lądzie mali roślinożercy ratowali się ucieczką w konfrontacji z drapieżnikiem, na wyspach nie musiały jednak być do tego przystosowane, ponieważ owych drapieżników po prostu nie było, mogły zatem spokojnie rosnąć. Innym powodem zwiększenia rozmiarów małych roślinożerców był brak konkurencji z pierwotnie dużymi roślinożercami.
Tak więc, gigantyzm wyspowy wynika z braku konkurencji oraz z usunięcia ograniczeń występujących na terenach, gdzie drapieżnictwo lądowe jest obecne.
Spis treści:
Wiecie że największą bestią spośród wszystkich organizmów jest nie żaden tygrys nie lew lecz człowiek bo tyle gatunków ginie zabija wszystkie zwierzęta itp.
Kiedy będzie porównanie strusiowatych z człowiekiem?
W grudniu.
Który ptak był najcięższym w historii?
Dromornis stirtoni – największe osobniki tego gatunku osiągały wagę 500 kg. Na drugim miejscu był Mamutak (struś madagaskarski) (†Aepyornis maximus) – osiągał wagę 400 kg. Najwyższy zaś był moa (Dinornis) – 360 cm.
A który ptak, był największym drapieżnym, jaki żył na Ziemi? Bo z tego co wiem, to były fororaki.
Największym dotychczas odkrytym ptakiem drapieżnym był Brontornis. Był dużo cięższy od fororaka. Zerknij tutaj: https://dinoanimals.pl/zwierzeta/najwieksze-i-najciezsze-ptaki-na-ziemi-top-10/
A największym ptakiem w historii?
Najwyższy był moa, najcięższy Dromornis stirtoni a największym ptakiem latającym był Argentawis. Nie było jednego ptaka, który łączyłby wszystkie cechy.
A co to jest ten ptak moa-nalo?
Nielotne ptaki z rodziny kaczkowatych, które żyły na wyspach hawajskich (za wyjątkiem głównej wyspy). Osiągały wagę 4-7,5 kg. Wyginęły po osiedleniu się ludzi na tych wyspach. Występowały tam najprawdopodobniej przez ok. 3 mln lat.
Fajny artykuł, bardzo ciekawy poza tym zaqsze krecila mnie ewolucja